Ζώντας αόρατοι

Δεν υπάρχουμε. Κινούμαστε ανάμεσά τους, ζούμε δίπλα τους, μαζί τους όμως δεν είμαστε εκεί γι’ αυτούς. Κανείς δεν ακούει τις φωνές μας, όσο κι αν προσπαθούμε να ακουστούμε. Ότι κι αν έχουμε να πούμε. Ακόμη και για να τους προστατεύσουμε. Να τους διδάξουμε κάτι νέο, κάτι που ίσως δεν είχαν ξανακούσει, κάτι που θα μπορούσε να τους βοηθήσει. Όμως για εκείνους το μόνο που έχει σημασία είναι να ακούν τις δικές τους σκέψεις με φωνή. Ακόμη κι όταν προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους, δεν ακούν, επειδή σκέφτονται αυτό που θέλουν οι ίδιοι να πουν.

Επειδή δεν θέλουν να ακούσουν. Τις περισσότερες φορές δεν υποκρίνονται καν ότι προσπαθούν. Δεν θέλουν να ακούσουν και να δουν την πραγματικότητα. Ότι έσφαλαν. Ακόμη κι αν την δουν, αρνούνται να την παραδεχθούν και την αγνοούν. Είναι τόσο απόλυτα κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους, τόσο τρομακτικά απορροφημένοι από τον εαυτό τους, τόσο τυφλωμένοι από τον εγωισμό τους και τις πλάνες τους που δεν βλέπουν όχι μόνο εμάς, αλλά οτιδήποτε υπάρχει γύρω τους. Δεν μας ακούν. Είμαστε απλά μια προέκταση της δικής τους δράσης μέσα στον δικό τους κόσμο. Οι Κομπάρσοι τους σε μια ταινία με πρωταγωνιστές, ποιους άλλους; τους ίδιους. Προέκταση ενός υπερτροφικού «εγώ» που δεν επιτρέπει καμία αλλαγή, καμία προσαρμογή, και το χειρότερο για τους ίδιους καμία εξέλιξη. Δεινόσαυροι μιας εποχής του «εγώ» που κατέστρεψε τα πάντα στο πέρασμά της και που τελειώνει την εποχή που διανύουμε.

Δεν υπάρχει «εμείς» γι’ αυτούς, δεν υπάρχει σύνολο. Οι μόνοι που είναι σωστοί είναι οι ίδιοι και όλοι οι υπόλοιποι είναι ηλίθιοι και δεν γνωρίζουν τίποτα. Δεν ξέρουν να κάνουν διάλογο, παρά μονολογούν. Ατέλειωτες ώρες μπορούν να αγορεύουν χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς κατάληξη, χωρίς λύση. Και το κυριότερο, χωρίς έλεος για τους γύρω τους. Όμως οι γύρω τους δεν αξίζουν τίποτα. Γιατί όπως είπαμε, δεν υπάρχουν.

Εάν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε, απλά θα αγνοηθούμε και θα συνεχίσουν να μιλούν. Εάν προσπαθήσουμε να διαφωνήσουμε, θα συμβεί ακριβώς το ίδιο. Θα συνεχίσουν να μας αγνοούν. Εάν προσπαθήσουμε να διαμαρτυρηθούμε, αλίμονο, έχουμε να αντιμετωπίσουμε αστραπές και βροντές. Και μετά, θα μας αγνοήσουν ξανά. Δεν έχει καμιά σημασία, αν, πως και τι σκεφτόμαστε, τι επιθυμούμε, τι αισθανόμαστε, τι προσπαθούμε κι αν έχουμε ανάγκη να εκφραστούμε. Καμία απολύτως σημασία. Καμία αντίδραση δεν προκαλείται από την δράση μας, αφού δεν έχει αξία, άρα γι’ αυτούς δεν υπάρχει. Τότε είναι που γινόμαστε αόρατοι.

Τι συμβαίνει όμως, όταν μας παραγκωνίζουν, ως αόρατους, ως μη υπαρκτούς; Μα αυτό που εκείνοι μέσα στην εγωκεντρικότητα και την αταλάντευτη σιγουριά ότι η πεποίθησή τους και «πλάνη» τους είναι η μόνη αλήθεια, δεν πίστευαν ποτέ ότι θα συμβεί. Γι’ αυτό πρέπει, όσο κι αν βιαζόμαστε να μιλήσουμε, να σταματάμε που και που και να ακούμε.

Καιροφυλακτούμε λοιπόν εμείς οι αόρατοι στο σκοτάδι που βρίσκεται γύρω από τα «εγώ» τους, αφού το «εγώ» μόνο σκοτάδι δημιουργεί και περιμένουμε μέχρι να δυναμώσουμε. Τότε μόνο μας βλέπουν. Αφού δεν μπορούν να αγνοήσουν το φως που έχει διαλύσει τα σκοτάδια γύρω τους και βρισκόμαστε μπροστά τους λες και δεν μας είχαν δει ποτέ ξανά. Πώς θα μπορούσαν να μας δουν; Για εκείνους δεν υπήρχαμε. Ήταν σαν να ήμασταν όνειρο, φαντασία.

Μέσα στην ψευδαίσθηση της μιας και μοναδικής αλήθειας, της δικής  τους, δεν κατάλαβαν ότι άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου. Κι όταν οι άνεμοι παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους, η ψευτο-αυτοπεποίθησή τους γκρεμίζεται και ο κόσμος τους, ο δικός τους ιδανικός παράδεισος, ήδη, έχει πάψει να υπάρχει. Επειδή οι αόρατοι έχουν γίνει ορατοί και η φαντασία είναι ήδη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που οι ίδιοι δημιούργησαν με την επιμονή τους να μην βλέπουν. Με την άρνησή τους να ακούσουν. Να προσαρμοστούν και να εξελιχθούν. Γι’ αυτό και μένουν μόνοι, αφού οι υπόλοιποι τους έχουν προσπεράσει ως απολιθώματα ενός τύπου ανθρώπου που δεν ήθελε να αποδεχθεί ότι είχε κάνει λάθος και τα πιστεύω του δεν είχαν υπάρξει ποτέ. Τον εξαπάτησαν, τον χρησιμοποίησαν και του έκλεψαν την ψυχή κι όμως εκείνος εξακολουθούσε κι έβλεπε αυτό που δεν υπήρχε και αγνοούσε τις φωνές εκείνων που τον προειδοποιούσαν. Δεν φταίμε εμείς οι αόρατοι. Αυτοί που μιλούν, χωρίς να ακούν φταίνε. Δυστυχώς, το σφάλμα τους το πληρώνουμε όλοι μας.

Νίκη Δαναών

Ιδέες, Ιδανικά και Οράματα

Το κράτος είναι η εκδήλωση της δύναμης των πολιτών. Αυτό σημαίνει ότι για να υπάρξει κράτος ο λαός του θα πρέπει να αισθάνεται, να αναγνωρίζει και να επιδοκιμάζει τις επιδιώξεις του και το κράτος με τη σειρά του να εκδηλώνει δυναμικά τη θέληση του λαού του. Αυτά έλεγε ο Μεταξάς προσπαθώντας να θυμίσει ένα Κώδικα σκέψης που είχε σχεδόν λησμονηθεί και κρυβόταν πίσω από την παράδοση του λαού μας. Γι’ αυτό και τον αυτοκτόνησαν και στις ημέρες μας όπου πάλι αρχίζουμε να σκεφτόμαστε τα λεγόμενά του, έστω κι αν δεν συμφωνούμε όλοι με την πολιτική του, κάποιοι προσπαθούν να αμαυρώσουν τις σκέψεις του και την ύπαρξή του. Επειδή απείχε του φιλοβαρβαρισμού.

Στην Ελλάδα η συνάφεια κράτους και πολιτών δεν βρίσκεται σε αρμονία, όπως σωστά πίστευε ότι έπρεπε ο Μεταξάς, γι’ αυτό και οι πολίτες δεν σέβονται, ούτε αγαπούν το κράτος, ενώ το κράτος με τη σειρά του αντιμετωπίζει εχθρικά το έθνος που θα έπρεπε να προστατεύει. Οι πρώτοι από θυμό και απογοήτευση μπροστά στο τερατούργημα που πρέπει καθημερινά να αντιμετωπίσουν και το δεύτερο από φόβο μην τυχόν και το έθνος επαναστατήσει και το καταστρέψει.

Οι Έλληνες, είναι ένας πανάρχαιος λαός-στρατός με αστείρευτη πολιτισμική παρακαταθήκη και συμπεριφορές σφυρηλατημένες και ενσωματωμένες εδώ και χιλιετίες στον γενετικό του Κώδικα που καθοδηγεί αλάνθαστα τη φυλετική συλλογική του μνήμη και σκέψη. Στην ιστορία τους έχουν δημιουργήσει πολιτείες που αποτέλεσαν, αποτελούν και θα αποτελέσουν ξανά στο άμεσο μέλλον, πρότυπα άφθαστα και άφθαρτα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Πατριαρχικές ή μητριαρχικές τοπικές κοινωνίες, κράτη-πόλεις, αυτοκρατορίες-κοσμοκρατορίες, κοσμικές και θεοκρατικές, εξωστρεφείς και εσωστρεφείς, λιτές και πολυτελείς, στρατιωτικές και κοσμοπολίτικες, συντηρητικές και προοδευτικές ή και όλα αυτά μαζί, συνδυασμένα σε μοναδικά κράματα ηφαιστειώδους δυναμικής. Οπότε, μπορούν συνειδητά ή ασυνείδητα να αντιληφθούν και ορθώς αντιλαμβάνονται όλοι, από οποιαδήποτε παράταξη κι αν προέρχονται ότι το κράτος μέσα στο οποίο ζουν είναι ξένο προς του ίδιους. Πως θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί το αντίθετο, αφού δημιουργήθηκε από ξένους ανακατώστρες, είναι κατώτερό τους, ηλιθιωδώς δομημένο, μη λειτουργικό και εχθρικό με τη σειρά του εναντίον τους, αφού όπως προείπαμε τους φοβάται; Επειδή αργά ή γρήγορα θα το ανατρέψουν.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί αυτό δεν έχει συμβεί έως τώρα; Με τον μέσο Έλληνα να συνομιλήσει κανείς – που σημειωτέον είναι αρκετά πιο έξυπνος από τον μέσο οποιονδήποτε, οποιασδήποτε άλλης χώρας σε οποιαδήποτε γωνιά της γης, ακόμη κι όταν πράττει βλακωδώς – θα σου απαριθμήσει αμέσως τους κύριους λόγους για τους οποίους το κράτος αυτό είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα μικροπολιτικό ξέρασμα τριτοκοσμικής μπανανίας. Οπότε, για ποιο λόγο οι Έλληνες που γνωρίζουν τι τους φταίει και για ποιον λόγο δεν αλλάζουν τον κρατικό μηχανισμό που υποτίθεται έχει δημιουργηθεί για να τους υπηρετεί; Μα για τον απλούστατο λόγο, ότι οι Έλληνες είναι μοιρασμένοι σε παρατάξεις και αποπροσανατολισμένοι από ιδεολογίες και πολιτικές.

Βλέπετε οι Έλληνες, όταν μέσα στους αιώνες δημιουργούσαν και ζούσαν στα κράτη της επιλογής τους δεν ακολουθούσαν παροδικές και ξενόφερτες ιδεολογίες. Οι Έλληνες είχαν απόλυτη πεποίθηση στις Αρχές των Ιδεών και των Ιδανικών του λαού τους και ζούσαν με απόλυτη πίστη σε αυτές. Τα Οράματά τους ήταν τόσο καθολικά και αναλλοίωτα, που οι όποιες διαφορές και ανταγωνισμοί μεταξύ τους, όπως ο ανταγωνισμός μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης, προσδιορίζονταν από το ποια από τις δυο πόλεις θα εφεύρησκε τον τρόπο να τα υπηρετήσει καλύτερα, ώστε να μπει στο μάτι της άλλης. Πάντα με τον ιδιαίτερο, απείθαρχο και ασυστηματικό τρόπο τους αναλάμβαναν την «υπηρεσία» αυτή και δεν θεωρούσαν ότι θυσίαζαν κάτι από τον εαυτό τους, αλλά ότι ασκούνταν υπέρ της επίτευξης των σκοπών του ελληνισμού, που με τη σειρά τους υπηρετούσαν το σύνολο του. Αυτή είναι η θυσία υπέρ του συνόλου. Η άσκηση της πίστης υπέρ του σκοπού.

Αιώνιες Ιδέες που κουβαλούσαν μέσα τους γίγαντες απ’ άκρη σ’ άκρη της γης, απέναντι σε ιδεολογίες νάνων που αγχώνονται να βρουν τρόπο να ανανεωθούν μπας και επιβιώσουν για μερικά χρόνια ακόμη μέσα σε γηρασμένα μυαλά, ξεπερασμένων γενεών. Οι ιδεολογίες αποτελούν την απόλυτη παγίδα στην οποία έχουν πέσει οι Έλληνες. Παραζαλισμένοι από τον αγώνα επιβίωσης που έδιναν για αιώνες, δεν κατάλαβαν όταν έπεφταν στον λάκκο που τους άνοιξαν οι δυτικοί, φροντίζοντας να τους επιμορφώσουν με τον Διαφωτισμό και αργότερα τον Ρομαντισμό. Ιδεολογικά κυήματα του ελληνισμού, δημιουργημένα από δυτικούς νάνους, οι οποίοι όμως δεν ήταν Έλληνες, δεν ήταν γίγαντες, παρόλο που θα το ήθελαν πολύ. Οπότε τα δημιουργήματα τους δεν μπορούσαν παρά να αποτελούν κακέκτυπα του πρωτοτύπου που ποτέ δεν έφτασαν. Γιατί με τα τετράγωνα απλά μυαλά τους δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ότι ο ελληνισμός δεν είναι απλά ορθολογισμός. Είναι πίστη, συναίσθημα, θυμός και αναστεναγμός, απελευθέρωση και αβάσταχτο βάρος.

Ο Ιδεαλισμός δεν είναι μια μικρονοηκή ιδεολογία και η Λογική δεν γέννησε την αριθμητική και τα λογιστικά αλλά τα Μαθηματικά. Η Λογική είναι ο δρόμος προς την Αλήθεια που σ’ απελευθερώνει και γεμίζει την καρδιά σου φως. Φως που χρειάζεσαι στις στιγμές του φόβου, όταν περπατάς στις κοιλάδες του Θανάτου. Σαν τον Ηρακλή σκοτώνεις τα φίδια του λάκκου και μέσα από δύσβατους δρόμους βρίσκεις την Αρετή που σε εξυψώνει πέρα από τα όρια της ύλης και βιώνεις την Ελευθερία μέσα από την Δίαιτα Βίου που δεν έχει καμία σχέση με μια απλή νηστεία ή την εξοικονόμηση μετοχών και θερμίδων ή σεμνότυφους μικροαστισμούς. Ακόμη όμως και αυτή η Ελευθερία δεν είναι αυτοσκοπός. Το βίωμα της θέλεις να το μοιραστείς και ο σκοπός διαμορφώνεται. Θυσία υπέρ του συνόλου. Μια άσκηση πίστης είναι ο καλός αγώνας για την Ελευθερία. Μέσα σου την έχεις και η πεποίθηση στην Ελευθερία είναι που ξεχωρίζει τους γίγαντες από τους νάνους. Είναι όλα αυτά μαζί με ένα κλείσιμο του ματιού που δηλώνει ότι αν δεν το έχεις μέσα σου, δεν μπορείς να το αποκτήσεις ποτέ.

Οι Έλληνες που θα μπορούσαν να διδάξουν τους δυτικούς για τα βαθύτερα νοήματα των παραμέτρων της κοσμοθεωρίας τους, έδιναν και δίνουν ακόμη αγώνα επιβίωσης. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους δυτικούς, όπως δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε ένα παιδί που πέφτει όταν μαθαίνει να περπατά. Ακόμη και μεγάλοι άνδρες που ακολούθησαν τα αχνάρια της κοσμοθεωρίας αυτής δεν μπόρεσαν εξ ολοκλήρου να την κατακτήσουν. Επειδή δεν κατακτάται όταν δεν ζει μέσα σου, σε κατακτά. Η Λογική με τη στενή δυτική έννοια της ψυχρής υπολογισμένης, στεγνής σκέψης, με την οποία σκέπτονταν δεν τους επέτρεψε να κατακτηθούν από την Ελευθερία εξ ολοκλήρου.

Ας μην μιλάμε λοιπόν για μικρές ιδεολογίες αριστερές και δεξιές που μας χωρίζουν. Αρκετά με τις φιλολογίες, ετυμολογίες, αερολογίες και οποιεσδήποτε ..λογίες περί των ιδεών. Ας μιλήσουμε για καθαρές Ιδέες, ας γίνουμε γίγαντες ξανά. Ό,τι δεν προέρχεται από αυτές της αρχές που μας ενώνουν, θα βουλιάξει και θα χαθεί κάτω από το βάρος της ιστορίας και των δύσκολων αυτών χρόνων. Μόνο οι Ιδέες, τα Οράματα, τα Ιδανικά και η Πίστη σε αυτά θα παραμείνουν, γιατί ήδη βρίσκονται μέσα μας, άρρηκτα δεμένα, σιωπηλά να χορεύουν τυλιγμένα στον γενετικό Κώδικα της ύπαρξής μας, περιμένοντας υπομονετικά το αναπόφευκτο τέλος αυτού του ψεύτικου και ξεφτισμένου κόσμου. Για να δημιουργήσουμε ξανά Ίδιον Πολιτισμό μέσα από την Πίστη στον ίδιο τον Κώδικα.

Νίκη Δαναών

Τι αξίζει το Ελληνικό Έθνος;

Αόρατα νήματα μας «κινούν» εμάς τα μικρά ανθρωπάκια όπως «εκείνοι» επιθυμούν. Στη σκακιέρα τους δεν είμαστε παρά πιόνια που αλλάζουμε θέση ή «φεύγουμε» από το παιχνίδι ως παράπλευρες απώλειες. Έχουν τα σχέδια τους και δεν τους ενδιαφέρει αν πονούμε, πεινούμε, λυπώμαστε ή θυμώνουμε. Όλοι μας είμαστε απλά «στρατιωτάκια» πάνω στη σκακιέρα τους. Για αντάλλαγμα, αφήνουν για εμάς το «καλύτερο» για το άμεσο μέλλον.

Εμφυλιος και Διαμελισμός. Όσο εμείς θα αυτοκτονούμε σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον, «αυτοί» θα μας αφαιρούν ότι χρειάζονται για τη συνέχιση της παρτίδας. Την προηγούμενη φορά που μας οδήγησαν στον Εμφύλιο ήταν για να μην λάβουμε μέρος στη Λεία Πολέμου μετά τον Β’ Παγκόσμιο και για να δημιουργηθεί Σλαβομακεδονικό κράτος. Τώρα, ο εμφύλιος θα γίνει για να μην λάβουμε μέρος στη εκμετάλευση των φυσικών κοιτασμάτων της χώρας. Έρχονται με τα κενά και «φιλικά» του προσωπεία να μας κουνήσουν το δάχτυλο και να μας μαλώσουν σαν άτακτα παιδιά, αυτοί οι βάρβαροι και για να προστατεύσουν τους «άρχοντές» μας που ως υπάκουες και πρόθυμες μαριονέτες δίνουν γή και ύδωρ που δεν τους ανήκει. Οι φίλοι μας. Όταν έχεις μια γυναίκα πόρνη, όλοι σου χτυπούν την πόρτα και θέλουν να γίνουν φίλοι σου.

Γι’ αυτό όσοι πιστεύουν στο έθνος, λέγονται «φασίστες». Όσοι δεν πιστεύουν ονομάζονται προοδευτικοί και είναι πλήρως αρεστοί. Ακόμη και φανατικοί πατριώτες από κούνια έχουν αλλιωθεί από την αντεθνική προπαγάνδα των «αριστερών εταιρειών» και δεν καταλαβαίνουν καν, πόσο επηρεασμένοι είναι από αυτή την πλύση εγκεφάλου. Επειδή «εκείνοι» δεν θέλουν να έχουμε εθνική συνείδηση. Θέλουν να μην υπάρχουμε. Ως έθνος και ως ανεξάρτητο κράτος. Ποια είναι πλέον τα δικαιώματα της «εργατιάς» τώρα που το κράτος και το έθνος διαλύονται; Ποια θα είναι σε λίγο, όταν ολοκληρώσουν τα σχέδια τους; Οι δούλοι δεν έχουν δικαιώματα. Οι δούλοι δεν έχουν ιδιοκτησία. Οι δούλοι δεν έχουν παιδεία, υγεία, εργασία, ελευθερία. Οι δούλοι έχουν μόνο δουλειά και ψωμί. Αυτά και να μη ζηταμε περισσότερα, γιατί υπάρχουν πολλοί λαθρομετανάστες που μπορούν να πάρουν τη θέση μας.

Τι αξίζει το Ελληνικό Έθνος; Τα πάντα. Όλη η περιουσία υλική και πνευματική είναι του έθνους. Το κράτος υπάρχει για να προσφέρει παροχές και να προστατεύει το Ελληνικό Έθνος. Στο κράτος δεν ανήκει τίποτα. Το Έθνος προϋπήρχε του κράτους. Αυτό απελευθερώθηκε κι έκανε δικό του τον πλούτο του χώματος που δικαιωματικά του ανήκε. Από τον πλούτο του υπεδάφους μας και την Ακρόπολη και από τα δένδρα στα δάση μέχρι τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργημάτων των αρχαίων μας προγόνων, όλα μα όλα ανήκουν σ’ εμάς. Τους Έλληνες.

Αλήθεια, έχει έλθει καμία επιταγή στο σπίτι σας από το μερίδιό σας στα πνευματικά δικαιώματα της Πολιτείας του Πλάτωνα; Μήπως αλήθεια, κάποια τέτοιου είδους επιταγή ήλθε στο σπίτι σας από τα εισοδήματα των μουσείων και αρχαιολογικών χώρων της πατρίδας μας; Κάποια επιταγή από τα εισοδήματα των χρυσορυχείων που ενοικιάσθησαν για πενταροδεκάρες; Όχι βέβαια. Τι, αλήθεια, πιστεύετε θα γίνει στα κέρδη από τις γεωτρήσεις φυσικού αερίου που θα ξεπηδήσουν σαν τα μανιτάρια σε εντός ολίγου στις θάλασσές μας; Γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρχουμε.

Μιλώντας για αλήθεια, ποιος χρωστάει; Μήπως είμαστε πλούσιοι; Μήπως ο πλούτος μας, αν ήμασταν κυρίαρχος λαός υπερτερεί εκείνων κρατών της Μέσης Ανατολής; Σε αυτά τα κράτη οι πολίτες δεν παντρεύονται αλλοεθνείς για να μη χάσουν αυτόματα τα δικαιώματα από τα κέρδη που αντιστοιχούν στο κάθε κύτταρο του Έθνους τους. Εμάς μας προπαγανδίζουν τους γάμους με τον κάθε αλλόφυλο και αλλόθρησκο. Γιατί άραγε;

Επειδή όλα μας ανήκουν. Κι αν δεν υπάρχει το Ελληνικό Έθνος, αλλά μόνο ένας λαός που δεν έχει καμία σχέση με τους αρχαίους προγόνους μας ή με εκείνους που πολέμησαν για να έχουμε εμείς δικαιώματα πάνω στον πλούτο μας και όχι οι Τούρκοι ή οι Γερμανοί, τότε σε αυτόν τον λαό δεν ανήκει τίποτα. Οι πολιτικοί μας ξεπουλούν κομμάτι-κομμάτι την περιουσία του κράτους καθημερινά. Την περιουσία που δεν τους ανήκει, αφού ανήκει σε εμάς. Εμείς όμως φταίμε, επειδή εμείς τους δώσαμε την εξουσία να την διαχειριστούν. Αν είχατε έναν κακό διαχειριστή στα οικονομικά του σπιτιού σας, τι θα τον κάνατε; Αν έμπαινε κάποιος στο σπίτι σας κι έφερνε κόσμο για να τους πουλήσει την τηλεόραση, τα χρυσαφικά της μητέρας σας και τον καναπέ σας τι θα κάνατε; Σε τι διαφέρει η διεθνής συμμορία τοκογλύφων και οι εγχώριοι πολιτικοί, από του Τούρκους που έμπαιναν στα ελληνικά χωριά κι έπαιρναν παιδιά για γενίτσαρους, γυναίκες για τα χαρέμια, ζωντανά για φαγητό (αφήνοντας τους Έλληνες πεινασμένους και κομματιασμένους ψυχικά αφού αφαιρούνταν κύτταρα της ψυχής τους); Σε τίποτα. Ζούμε ακριβώς το ίδιο δράμα.

Αυτό είναι που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει. Ότι ψηφίζουμε κάποια υποκείμενα και τους δίνουμε την εξουσία για να ξεπουλούν και να παίρνουν με τη βία αυτό που ανήκει σε εμάς. Που θα έπρεπε αντίθετα να μας πληρώνουν για να ζούμε με τον τρόπο που η φύση μας έπλασε. Να φιλοσοφούμε, να εμπορευόμαστε και να στρατευόμαστε. Ως Έλληνες, όχι σαν δούλοι.

Στον δούλο-κιμά δεν ανήκει τίποτα. Στα έθνη ανήκουν τα πάντα. Και μιας και μας ενδιαφέρει περισσότερο το δικό μας, μήπως θα πρέπει να αλλάξουμε πορεία πλεύσης συντόμως; Οι καρχαρίες καραδωκούν. Αρπάζουν, διότι πέρι αρπαγής πρόκειται, τις χήνες με τα χρυσά αυτά κι εμείς κοιμώμαστε. Αντί να ζούμε όπως συγκεκριμένες χώρες της Μέσης Ανατολής σε μια χώρα με υποδομές και συνθήκες Ελβετίας, κάνουμε τους χαμάληδες μέσα στο δικό μας το οικόπεδο γωνία. Το καλύτερο των πέντε Ηπείρων και των επτά θαλασσών.

Άλλα Έθνη της Ευρώπης ήδη ξεσηκώνονται ενάντια στην αυτοκρατορία. Που δεν έχουν ούτε στο απειροελάχιστο τον πλούτο μας, πνευματικό και υλικό για να ευημερεύσουν κι όμως δεν τους ενδιαφέρει. Θέλουν μόνο να είναι ανεξάρτητοι. Εμείς που έχουμε και την ανεξαρτησία μας υποθηκευμένη και τον πλούτο μας κλεμένο, καθόμαστε και τους κοιτάμε ή τους μουτζώνουμε αγανακτισμένοι. Το χειρότερο δε είναι, ότι χωριζόμαστε σε παρατάξεις με διαφορετικές παντιέρες, επειδή «αυτοί» το επιθυμούν, λες και δε φτάνει απλά και μόνο η λέξη «Έλληνας» για να μας προσδιορίσει.

Σύντομα όλα αυτά θα είναι παρελθόν. Το μέλλον όμως, θα είναι αυτό θα το δημιουργήσουμε εμείς. Με τις πράξεις μας. Μπορούμε να παραμείνουμε αγανακτισμένοι κι εμείς και τα παιδιά μας και τα δισέγγονά μας να ζητιανεύουν και να ζουν σαν δούλοι. Υπάρχουν πολλές χώρες της Αφρικής με αστείρευτο πλούτο. Οι Αφρικανοί όμως θέλουν να φύγουν από τις χώρες τους γιατί ζουν σε φαβέλες.

Εμείς όμως δεν γεννηθήκαμε δούλοι. Πριν από εμάς κάποιοι πολέμησαν για να ζούμε ελεύθεροι, να ορίζουμε και να εκμεταλευόμαστε μόνοι μας την χώρα μας για να επιβιώσουμε και να είμαστε ασφαλείς. Όλα αυτά δεν τα έχουμε πλέον. Ίσως να μην τα είχαμε ποτέ, αφού δίναμε εξουσία σε αυτούς που αποδείχθηκαν και αποδεικνύονται καθημερινά εχθροί μας. Ρίχνουν τις μάσκες. Κοιτάξτε τους. Δεν μας δίνουν επιλογές. Πρέπει να ψηφίζουμε, ή αυτούς ή τους ξαδέλφους τους, τους ανηψιούς και γιούς τους, όλα αυτά τα ανθελληνικά σκουλίκια που ξέρουν μόνο να υπηρετούν. Ακόμη και τους λαθρομετανάστες υπηρετούς, εκτός από αυτούς που τους ταϊζουν τόσα χρόνια. Τα υπολοίμματα των αγάδων των Τούρκων. Ήδη ετοιμάζουν την επόμενη γενιά που θα κρύψουν μέσα στην ταραχή για να εμφανιστούν σας σωτήρες σε μια νέα εποχή πάνω από τις στάχτες. Θυμηθείτε τους όταν θα έλθει η ώρα, γιατί θα τους βρούμε ξανά μπροστά μας.

Νίκη Δαναών

Περιμένουμε τη σταγόνα

Περιμένουμε τη σταγόνα. Εκείνη την απειροελάχιστη, απρόσμενη στιγμή. Το φύσηγμα του αγέρα που καθαρίζει την ομίχλη και σηκώνει τα πέπλα. Μας χτυπούν πολλές πριν ξυπνήσουμε. Κάποιες απαλά και ανεπαίσθητα, κάποιες δυνατά και αλύπητα. Όμως είναι μια συγκεκριμένη που θα αλλάξει το βλέμμα μας. Το επόμενο άνοιγμα του ματιού βλέπει έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από εκείνον που κοίταζε πριν κλείσει. Το σφίξιμο στο στομάχι κι εκείνη την έκρηξη μέσα στο κεφάλι που ακολουθεί τον παλμό.  Εκείνον τον κεραυνό σε έναν ουρανό που δεν καταλάβαμε πότε συννέφιασε.

Δεν είναι ο κόσμος που άλλαξε. Είμαστε εμείς. Εμείς που μέχρι τώρα περιφερόμασταν άσκοπα αποζητώντας τη ζωή που μας έλεγαν ότι πρέπει να ζήσουμε με συγκεκριμένο αποδεκτό τρόπο. Εμείς που κινούμασταν σκόπιμα αναζητώντας την αλήθεια. Εμείς που μεθοδικά προσπαθούσαμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι ζούμε σε έναν φυσιολογικό κόσμο. Κανείς μας δεν είναι έτοιμος. Επειδή η αλήθεια ακόμη κι αν την ψάχνουμε είναι ζόρικη. Περισσότερο από την αλήθεια είναι πιο ζόρικο να παραδεχθούμε ότι δεν την βλέπαμε. Παρόλο που ήταν μπροστά μας. Είναι δύσκολο να πολεμήσουμε τον εγωισμό μας και να παραδεχθούμε ότι δεν βλέπαμε. Απλά κοιτούσαμε.

Κοιτούσαμε, ενώ όλα αυτά τα απειροελάχιστα, παράταιρα σημεία στην εικόνα τα παραβλέπαμε. Όλα αυτά τα κενά στην ιστορία που οι ερμηνείες τους δεν μπορούσαν να μας πείσουν. Τα κοιτούσαμε ξανά και ξανά κι όμως τα σπρώχναμε στο πίσω μέρος του μυαλό μας και προσπαθούσαμε να μην ακούμε τη φωνή που μας έλεγε… τι άλλο; την αλήθεια. Αυτή που ενδόμυχα γνωρίζαμε ούτως ή άλλως. Απλά είχαμε ξεχάσει.

Κι όμως έχουμε την εντύπωση ότι ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε, τον βλέπαμε και τον αισθανόμασταν δεν υπάρχει πια. Δρόμοι, σπίτια, αυτοκίνητα υπάρχουν γύρω σου και δεν τα βλέπαμε. Τα κοιτάζουμε πια. Γιατί το κόσμος δεν είναι όλα αυτά. Είναι τα έμψυχα πλέον που μας απασχολούμε. Επικεντρωνόμαστε σε εκείνες τις οντότητες που ζουν κι αναπνέουν γύρω μας. Που διαβάζουν την εφημερίδα τους στο τρένο δίπλα μας ή μας κορνάρουν στο φανάρι. Που πίνουν δίπλα μας καφέ ή μοιράζονται ώρες από τη ζωή μας. Εκείνοι είναι το ενδιαφέρον μας, το μίσος κι η αγάπη μας. Ο εχθρός μας. Ή ο σύμμαχός μας, ο συνοδοιπόρος μας.

Είναι λοιπόν η σταγόνα που κάνει τη διαφορά. Κι ενώ κυλάει αργά έξω από το ποτήρι, προσπαθείς ατομικά να μην χάσεις κανένα από τα κομμάτια του εγκεφάλου σου. Μην προσπαθείς. Όλο και κάποιο κομμάτι θα αφήσεις πίσω. Είναι μέρος του εγωισμού που δεν σε άφηνε να δεις την αλήθεια. Κι έτσι πρέπει. Γιατί η αλήθεια είναι περίπλοκη και χρειάζεται χώρο για να αναπαυθεί και να δώσει εντολή για να κινήσει τα γρανάζια ξανά.

Σε άλλους πέφτει πιο νωρίς, σε κάποιους πιο αργά και σε άλλους μπορεί και καθόλου. Η σταγόνα η τελευταία. Ίσως επειδή κάποιοι ξεκινούν να γεμίζουν στάλα στάλα το μυαλό τους, ενώ άλλοι φροντίζουν να το κρατούν άδειο. Γιατί η ζωή που τους είπαν ότι πρέπει να ζήσουν με συγκεκριμένο τρόπο τους άρεσε, ή επειδή κάποιων τα ποτήρια είναι τρύπια. Ποιος ξέρει. Εκείνο όμως στο οποίο δεν δίνει σημασία σχεδόν κανείς, είναι ποια ήταν η πρώτη σταγόνα. Ίσως γι’ αυτό κάνουμε κύκλους γύρω από την ουρά μας. Το μοιραίο είναι ότι όταν η τελευταία σταγόνα πέσει, δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου για να αναζητήσουμε πότε έπεσε η πρώτη.

Ψιλαφώντας την Ψυχή

 

Όσοι έχουν γεννηθεί πριν από το 1985, μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον καθαρά εθνικό, όπου η το 99% περίπου του πληθυσμού ήταν Έλληνες με κοινό παρελθόν και κοινό μέλλον. Με το άνοιγμα των συνόρων όμως αυτό άλλαξε και η δεδομένη αν και φαινομενική ασφάλεια μέσα στην οποία γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε δεν υπάρχει πια. Για τους νεώτερους, τουλάχιστον τους περισσότερους, όλα αυτά δεν σημαίνουν τίποτα γιατί έχουν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον ανασφαλές και επικίνδυνο και θεωρούν αυτή την κατάσταση όπου η ζωή τους δεν αξίζει τίποτα δεδομένη. Ακούν ιστορίες από τους μεγαλύτερους για ένα τόσο κοντινό παρελθόν που όμως φαντάζει αρχαία ιστορία, για μια εποχή που κοιμώμασταν όλοι με τις πόρτες ξεκλείδωτες και τα καλοκαίρια στις πολυκατοικίες άφηναν τις πόρτες τους ανοιχτές για δροσιά και απορούν. Κι εμείς μαζί τους. Που πήγε; Τι απέγινε αυτή η ζωή; Απλά, η φαινομενική αυτή ασφάλεια είχε αποκοιμήσει την ψυχή μας, επειδή νομίζαμε ότι δεν είχαμε λόγους να ανησυχούμε για τίποτα.

Αφεθήκαμε λοιπόν στη νέα τάξη πραγμάτων που επιβλήθηκε - δεν θα γίνει κάποτε στο μέλλον, τη ζούμε εδώ και τώρα – και αποκτήσαμε νεόυς αόρατους αφέντες, οι οποίοι μας βλέπουν όλους κιμά προς βρώση και γι’ αυτό θέλουν και να γίνουμε όλοι κεφτεδάκια. Όμως είναι λίγοι και φοβούνται, αφού αποτελούν μειοψηφία στον πλανήτη. Κι αυτός ο πλανήτης, παρόλο που διατυμπανίζουν ότι έτσι είναι δεν ανήκει σ’ αυτούς. Η αυτοκρατορία τους για να διατηρηθεί και οι δούλοι να μην σηκώνουν κεφάλι, πρέπει αυτός ο κιμάς να θεωρηθεί δεδομένος. Ότι έτσι ήταν πάντα. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο υπάρχουν έθνη με κοινή μνήμη.

Η κύρια αγωνία τους και ο φόβος τους είναι η εθνική συνείδηση και η συλλογική ψυχή που μοιράζονται τα κύτταρα ενός έθνους. Όσο πιο παλιό είναι ένα έθνος, τόσο πιο ισχυρή είναι αυτή η κοινή ψυχή και κοινή συνείδηση που μοιράζονται. Γι’ αυτό και προσπαθούν απεγνωσμένα να την αποκοιμήσουν και την πολεμούν σπασμωδικά με ότι μέσο διαθέτουν. Μέσω των ΜΜΕ, της εκπαίδευσης, της νοθείας των ιδεών και της εφαρμογής του Σοκ και Δέους που μας καθοδηγούν, μας τρομοκρατούν και μας χωρίζουν σε παρατάξεις και το κυριότερο με οικονομικό ή και πραγματικό πόλεμο δια των όπλων όπου χρειάζεται. Τα πάντα όλα για να μην υπάρχουν έθνη. Να τα διαλύσουν.

Όλες οι αυτοκρατορίες αυτό προσπαθούσαν και προσπαθούν να κάνουν. Μάταια. Επειδή όσο κι αν πολεμάς το σώμα, το πνεύμα δεν μπορεί να ηττηθεί. Οι ψυχές δεν ηττώνται. Μόνο η σάρκα. Και όταν τα υλικά κύτταρα πονούν οι ψυχές τους κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου σε αυτές που μοιράζονται κοινό παρελθόν, άρα και μνήμη. Επειδή επιθυμούν όσο τίποτα άλλο να επιβιώσουν και να μοιραστούν κοινό μέλλον. Αυτή η κοινή ψυχή ενός έθνους είναι αήττητη, αφού με κάθε χτύπημα γίνεται όλο και πιο δυνατή. Κάθε κοινή μνήμη μεγαλείου και χαράς που μας ανυψώνει ή πόνου και θλίψης που μας τραυματίζει, όλα καταγράφονται στα κύτταρά μας και στην συλλογικότητά μας ως έθνος. Αυτό τον δεσμό δεν μπορούν να τον καταλάβουν όσοι δεν έχουν ψυχή.

Όλα τα ως άνω ισχύουν για όλα τα έθνη και όσο πιο «παλιό» είναι ένα έθνος, τόσο πιο ισχυρή είναι η συλλογικότητα της συνείδησης και της μνήμης του. Οι Έλληνες ίσως αποτελούν το αρχαιότερο έθνος, το οποίο μάλιστα δεν δημιουργήθηκε από διαφορετικές φυλές, αλλά αντίθετα ξεκίνησε από μια πηγή, η οποία διασπάστηκε σε φατρίες και μετάπειτα σε φύλα. Αυτά δε, όσο μακρυά κι αν αποίκισαν στην αρχαιότητα ή μετανάστευσαν σε νεώτερους χρόνους, δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν αδιάσπαστα κύτταρα αυτής της ψυχικής σύνδεσης με την εθνική συλλογικότητα που διαθέτει και ισχυρή κοινή συνείδηση και μνήμη. Αυτός είναι ο λόγος που οι Έλληνες δεν έχουν κοινό ψυχικό δεσμό με κανένα άλλο Έθνος και δεν νιώθουν άνετα σχεδόν με κανένα άλλο. Τα λίγα Έθνη που προτιμούμε και συμπαθούμε είναι και αυτά με τα οποία μας συνδέουν ίσως δεσμοί αίματος.

Η μνήμη της πηγής είναι πάντα εκεί στο βάθος του μυαλού μας και κοιτώντας τον ουρανό την αναζητούμε αδιάκοπα. Μικρά, απειροελάχιστα ψήγματα της πηγής βρίσκουμε σε έργα τέχνης που μας προκαλούν ρίγη συγκίνησης. Σε στοίχους τραγουδιών και επικών ποιημάτων, σε γραμμές πεζογραφημάτων, στον ήχο του Κανόνα (κανονάκι) και της λίρας, στους συννεφιασμένους ουρανούς των έργων του Γκρέκο, σε τροπάρια, σε σκαλισμένα πρόσωπα σε μάρμαρο. Η πηγή είναι εκεί κάθε φορά που αισθανόμαστε αυτό που δεν είναι ορατό και που η επιστήμη προσπαθεί μάταια να εξηγήσει, μα δεν μπορεί να πείσει για την ερμηνεία της.

Είναι αυτή η πηγή μέσα μας που δημιουργεί, όπου οι άλλοι από τη δική τους πηγή ορμώνται για την καταστροφή. Γι’ αυτή την πηγή αναγκάζονται και μας καλούν κάθε φορά που ο κόσμος πρέπει να αναγεννηθεί, γιατί δεν είναι μέρος της δικής τους ψυχής η δημιουργία. Μπορούν να συντηρήσουν, να συνδυάσουν ή να διαχωρίσουν, να παραδειγματιστούν και να σχεδιάσουν, να επεξηγήσουν και να συστηματοποιήσουν. Εμείς δεν είχαμε ποτέ σύστημα, ούτε σχεδιασμό. Πως μπορεί να δύναμη της φύσης να μπει σε στεγανά και να ελεγθεί; Είμαστε εδώ για να δημιουργούμε τον παλμό. Σαν εκείνον που οι δονήσεις του παρόλο που πέρασαν χιλιάδες χρόνια προκαλούν τους λαούς να «χορεύουν» στα στεγανά τους.

Σύντομα, νέος παλμός θα γεννηθεί. Το νιώθουμε μέχρι τα έγκατα της ψυχής μας και δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε τα βράδυα, να ησυχάσουμε τα πρωινά. Ο πόλεμός τους μας αφυπνίζει κάθε μέρα που περνά και μας οδηγούν μόνοι τους εκεί που φοβούνται ότι μπορούμε να φτάσουμε. Επειδή είμαστε ικανοί για τα πάντα. Δονούμαστε από την ίδια την δύναμή μας κι ψάχνουμε βίαια την ψυχή μας για να προσεγγίσουμε την πηγή. Μ’ αυτό τον τρόπο όμως παράλληλα δονούμε την συλλογική μας συνείδηση με τον θυμό μας και την αγωνία μας. Όσο περισσότεροι ανεβάζουμε παλμούς, τόσους περισσότερους τραβούμε ψηλά μαζί μας. Έτσι οι ψυχές μας εξελίσσονται, έτσι εξελίσσουμε τους γύρω μας. Μ’ αυτόν τον τρόπο εξελίσσεται η κοινή μας σκέψη.

Γνωρίζουμε βαθειά μέσα μας, ότι η κοινή μας ψυχή είναι τραυματισμένη από την σκλαβιά και τον εμφύλιο και προσπαθούμε να σκεφτούμε λογικά. Επειδή φοβόμαστε ότι μπορεί να μας φτάσουν ξανά εκεί. Για το δικό μας αρχαίο Έθνος, η τουρκοκρατία και ο εμφύλιος ήταν μόλις χθες. Γνωρίζουμε ότι προσπαθούν να μας δέσουν σε ένα νέο ζυγό κι αυτό μας φοβίζει, αλλά και μας θυμώνει. Σύντομα όμως θα περάσει ο φόβος και ο θυμός θα υποσκελίσει όλα τα υπόλοιπα. Δεν είναι απαραίτητο να στραφούμε ο ένας απέναντι στον άλλο. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό πρέπει να γίνει και θα προσπαθήσουν να μας οδηγήσουν σε έναν νέο αλληλοσπαραγμό. Για να εισβάλουν εκείνοι ανενόχλητα όταν θα είμαστε αποδυναμωμένοι με όλες τους τις δυνάμεις. Οικονομικές και στρατιωτικές.

Μικροί και μεγάλοι λοιπόν, παιδιά, νέοι και ενήλικες, αλλόφρονες κινούμαστε άσκοπα ανάμεσα στο σπίτι και τη δουλειά, χωρίς να συνειδητοποιούμε τι συμβαίνει μέσα μας, ενώ θέλουμε κάτι άλλο να κάνουμε. Περιμένουμε λοιπόν αυτή τη στιγμή που η πηγή θα ξεχειλίσει. Πολύ σύντομα, θα βρούμε τον δρόμο μας. Κι αν μας βάλουν εμπόδια, θα περάσουμε από πάνω. Ενωμένοι.

Νίκη Δαναών