Αναζητώντας την Πηγή

Οι ώρες της κρίσης είναι αυτές που σε αναγκάζουν να επιλέξεις. Αναπόφευκτα όσο κι αν προσπαθείς να το αποφύγεις κάποιοι θα σου ζητήσουν να διαλέξεις τον δρόμο που θα ακολουθήσεις. Θα βλέπεις τους περισσότερους γύρω σου να διαλέγουν το μονοπάτι αυτό που θα θεωρήσουν εκείνη τη στιγμή της επιλογής ότι είναι το πιο σωστό γι’ αυτούς.

Εκείνοι που έρχονται στην πορεία σου και σε βάζουν με το ζόρι ή και με την ανοχή σου να επιλέξεις πάντοτε θα σου πουν ότι ο δικός τους ο σκοπός είναι ο καλύτερος, το δικό τους μονοπάτι το μόνο σωστό. Ότι η αλήθεια τους είναι η μόνη αληθινή που υπάρχει και ο τρόπος που βλέπουν τα πράγματα ο πιο καθαρός. Κανένας τους θα σου πει τα μειονεκτήματα, τον λάκο πίσω από τον περιποιημένο θάμνο με τα μπουμπούκια. Δεν θα σου πουν ποτέ ότι ο τρόπος σκέψης τους είναι συγκεκριμένος κι αν τους ακολουθήσεις θα πρέπει να τον δεχθείς ασυζητητί, κι αν έχεις κάποια στιγμή αμφιβολία για το πόσο όμορφά θα είναι τα λουλούδια που θα εμφανιστούν, θα σε θεωρήσουν προδότη και ηλίθιο. Εκείνοι γνωρίζουν ποιο είναι το σωστό και γι’ αυτό θα πρέπει με όλο σου το είναι να τους ακολουθήσεις μέχρι το τέλος.

Όμως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι και δεν θέλουν ή δεν έχουν όλοι ανάγκη από έναν αρχηγό. Ο σκοπός των ανθρώπων αυτών δεν είναι ούτε να ακολουθούν, ούτε να είναι αρεστοί, ούτε έχουν ανάγκη να οδηγούν για να αισθάνονται ανώτεροι. Δεν έχουν συμπλέγματα κατωτερότητας να καταπνίξουν, ούτε κατώτερα συναισθήματα να ικανοποιήσουν. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ελεύθεροι. Τόσο, που καμιά φυλακή δεν μπορεί να περιορίσει το αίσθημα αυτό του πετάγματος στον ουρανό που νιώθουν. Δεν υπάρχουν δεσμά για να περιορίσουν την ένωση της ψυχής τους με το σύμπαν όταν αυτό συμβαίνει. Γι’ αυτό και πρέπει να μένουν μακρυά ίσως από όλους τους άλλους, να δρουν και να αλληλεπιδρούν, πάντοτε κατά το «δαίμονα» μέσα τους, προσφέροντας στο σύνολο μέσα από την αποστασιοποίηση τους. Να μην χρωματίζονται.

Αυτοί οι άνθρωποι, ακόμη κι αν έχουν συγκεκριμένες ιδέες και τους αρέσει να έχουν γύρω τους συνομιλητές που τους συμμερίζονται κι ίσως οι πεποιθήσεις τους να τείνουν ή να συμφωνούν με κάποιες πλευρές, καταλήγουν αναπόφευκτα στο να αποστρέφονται τις παρατάξεις. Είναι γιατί ψάχνουν και πάντοτε βρίσκουν την πηγή του καλού και του κακού. Βλέπουν καθαρά το άσπρο και το μαύρο, ακόμη και τα χρώματα ενδιάμεσα, όμως είναι τυφλοί, κρατούν σπαθί και ζυγαριά, ζυγίζουν τα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν κι όταν αυτά δεν λύνονται, κόβουν κατά βούληση ότι δεν ισορροπεί.

Εάν λοιπόν αισθάνεσαι, μετά από αρκετές ίσως αναζητήσεις, αντιπαραθέσεις, κάθετες διαφωνίες και προστριβές, ότι δεν «κολλάς» κάπου και «δεν χωράς» μην κάνεις το λάθος να ακολουθήσεις τον δρόμο που σχεδόν μοιάζει με αυτόν που έχεις εσύ στο μυαλό σου, γιατί όλα τα παραπάνω θα οξυνθούν, δεν θα λυθούν. Το αντίθετο μάλιστα. Μικροπρέπεια, αγνωμοσύνη, μίσος και βία θα αντιμετωπίσεις παντού. Επειδή, θα γίνεις το αγκάθι, αυτός που που πάντοτε θα είναι διαφορετικός και το χειρότερο, θα ανακινήσεις συναισθήματα και σκέψεις που έχουν θάψει και δεν θα τους αρέσει αυτό. Κάνεις δεν θέλει να βλέπει την συνείδησή του δίπλα να περπατά, να τον κοιτά στα μάτια, να τον μετρά.

Δεν θα γίνεις ποτέ «δικός τους» όσο κι αν προσπαθήσεις. Θα αποστρέφεσαι πάντοτε το «ψεύτικο» και το «δήθεν», θα θυμώνεις πάντοτε με την αδικία και θα αμφισβητείς. Πάντα. Επειδή θα ψάχνεις και αναπόφευκτα κάποτε θα βρεις την πηγή που εκείνοι είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν να δουν, ή υποκρίνονται πως δεν υπάρχει, για να αλλοιώσουν την αλήθεια και να παρουσιάσουν τη δική τους σαν την μόνη που υπάρχει. Ακόμη κι αν γνωρίζουν ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως κυρήττουν, δεν θα παραδεχθούν ότι έκαναν λάθος. Γι’ αυτό κι όταν εσύ παραδέχεσαι και λες ανοιχτά τα δικά σου λάθη, θα εκνευρίζονται ακόμη περισσότερο μαζί σου. Επειδή αυτός ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς απαιτεί απαλλαγή από συμπλέγματα κάθε είδους και φυσικά σθένος. Γι’ αυτό δεν εξελίσσονται, ενώ εσύ μπορείς. Για το τελευταίο θα σε μισούν ακόμη περισσότερο.

Είναι λοιπόν στη φύση μερικών ανθρώπων να μην ανήκουν παρά μόνο στην ίδια τους τη φύση. Τα «δαιμόνια» μέσα τους να είναι τόσο ισχυρά που να μην τον αφήνουν να αισθανθεί άνετα σε καμιά θέση, πίσω, δίπλα και μπροστά από κανέναν. Στην «εποχή της κρίσης» που προέρχεται και εκτίνεται σε πολλές περισσότερες από την πολιτική και οικονομική εκφάνσεις της ζωής μας, όλοι μα όλοι θα δείξουν αργά ή και πολύ πιο γρήγορα από ότι θα συνέβαινε ύπο φυσιολογικές συνθήκες τον πραγματικό τους εαυτό. Ό,τι έχουν μέσα τους θα βγει στην επιφάνεια με καταστροφικά ή δημιουργικά αποτελέσματα, ανάλογα με την φύση που θα κυριαρχήσει.

Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να προσέξεις και να σκεφτείς πολύ ποιο στρατόπεδο θα διαλέξεις. Ήταν σε μια παρόμοια εποχή πρίν από περίπου 70 χρόνια που κάποιοι επέμεναν να επιλέξουν όλοι στρατόπεδο. Και το έκαναν. Καταστρέφοντας τους ίδιους, τις οικογένειες, τις κοινότητες και εν τέλει την ίδια τους τη χώρα. Την χώρα για την οποία πολεμούσαν αμφότεροι με το ίδιο μένος. Οι μεν για να φέρουν την «αλλαγή και την πρόοδο» και οι δε για να παραμείνουν όπως αποδείχθηκε τα πράγματα ως είχαν. Όλοι με τις καλύτερες προθέσεις. Όλοι για μια πατρίδα την οποία κατέστρεψαν και δεν ήταν ποτέ πια η ίδια. Για τον λαό ή το έθνος, ανάλογα με τον τρόπο που έβλεπε η κάθε παράταξη τον διπλανό του και τον απέναντί του. Που αποδεκατίστηκε με όλες τις μεθόδους που θα μπορούσε να διανοηθεί ποτέ άνθρωπος. Αλήθεια, ποιος θα ήταν ο πληθυσμός σήμερα της χώρας αν δεν είχε ξεκινήσει τότε αυτή η γενοκτονία;

Έτσι λοιπόν και σήμερα κάποιοι σε καλούν να επιλέξεις στρατόπεδο. Σε μια κοινωνία που η αριστερά ελέγχει πνευματικά το 90% το πληθυσμού η «αλλαγή και η πρόοδος» δεν ήλθε ποτέ. Αντίθετα η πολιτική των κοτζαμπάζηδων και των τσιφλικάδων, την οποία υποτίθεται θα πολεμούσαν και που ήταν και ο λόγος που την επέλεξαν, επανέρχεται δριμύτερη μέσα από την πολιτική των «σοσιαλιστών» που μας κυβερνούν. Η αντίθετη πλευρά, αφού άφησε την «αλλαγή και την πρόοδο» να αλωνίζει κυριολεκτικά και μεταφορικά από τα ΜΜΕ μέχρι τα πανεπιστήμια και τα νηπιαγωγία, διασπάται σε κομμάτια πατριωτών και εθνικιστών, δημοκρατών, εθνικοσοσιαλιστών και φασιστών, χάνοντας τον πόλεμο της εξέλιξης και προσαρμογής.

Εννιά στους δέκα στον δρόμο να ρωτήσεις αν θέλει εθνικό-πατριωτικό κράτος με κοινωνικό χαρακτήρα θα σου απαντήσουν ναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους τρομάζει η ιδέα ενός δικτατορικού τρόπου διακυβέρνησης. Τους τρομάζει, με τον ίδιο τρόπο που τους τρομάζουν οι αντιπατριωτικές και αντεθνικές ιδέες που διατυμπανίζει η «αλλαγή και η πρόοδος». Ο Έλληνας είναι αλήθεια ότι όταν απειλείται γίνεται συντηρητικός, αυτό δεν σημαίνει ότι μίσησε την δημοκρατία. Απλά την αμφισβητεί. Και πολύ καλά κάνει, αφού άλλο η αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία και άλλο το σοσιαληστρικό έκτρωμα που προσπαθούν να μας πείσουν σήμερα ότι είναι δημοκρατία. Και τον στρατό αγαπάει ο Έλληνας, όμως δεν πείθεται ότι συνεχίζεται η παράδοση της αρχαίας Σπάρτης σήμερα στους κόλπους του, ή ότι είναι ικανός να τον προστατέψει.

Όλα αυτά όμως για να τα δεις, πρέπει να μην ανήκεις. Να απομακρύνεσαι από τα στρατόπεδα, όσο σαγηνευτικά κι αν φαίνονται στην αρχή. Τα δόγματα και οι ιδεολογίες που δέχονται ως απόλυτα, όταν υπάρχουν, δεν είναι η πηγή. Κι εσύ ψάχνεις την πηγή. Την ιδέα πίσω από την ιδεολογία. Την αξία πίσω από τη σεμνοτυφία. Το Έθνος, η Πατρίδα και το Κοινωνικό Κράτος δεν έχουν ανάγκη από ιδεολογίες για να υπάρχουν και να λειτουργούν. Είναι ανάγκες επιβίωσης που υπάρχουν αυτούσιες στην φύση των ανθρώπων και απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι είναι οι πρώτες μας επαφές με το σύνολό που μας περιβάλει όταν βγαίνουμε από τα σπίτια ακόμη σε νηπιακή ηλικία. Γι’ αυτό και οι «τεχνιτές» έννοιες όπως «διεθνές προλεταριάτο», «διεθνισμός», παγκοσμιοποίηση» και «πολυπολιτισμικότητα» προπαγανδίζονται με λύσσα και πάλι δεν γίνονται φύση. Γιατί είναι αφύσικες κι όταν επιβάλλονται η αλυσίδα επιβίωσης διασπάται. Κι αυτό είναι μια πραγματικότητα που τη ζούμε σήμερα στην πιο σκληρή της μορφή. Τέτοιες «έννοιες» είναι προσεκτικά δημιουργημένες για να καταστρέφουν και να χωρίζουν. Όχι να ενώνουν. Οι καθαρές ιδέες και οι αξίες ενώνουν.

Γι’αυτό λοιπόν εσύ που δεν «χωράς» είσαι ίσως εδώ για να ενώνεις. Να λύνεις και να κόβεις τις περιττές ιδεολογίες και αφύσικες έννοιες από την ιδέα, οδηγώντας έστω και σπρώχνωντας στην δημιουργία μιας νέας εποχής που δεν θα υπάρχει αριστερά και δεξιά με καμία παλαιολιθική ιδεολογία. Οι ιδεολογίες πέθαναν. Κάθε μέρα κοιτάζουμε τα απομεινάρια τους στην τηλεόραση, να προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή μαζί με τους θεσμούς που τους στηρίζουν, τα κόμματα, που και αυτά δεν έχουν ουσιαστική αξία.

Οδεύουμε σε μια νέα εποχή, μια νέα βουλή χωρίς τα απομεινάρια μιας εποχής που πονάει και ματώνει, γιατί είναι έτοιμη να γεννήσει κάτι νέο. Έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα νέο κέντρο λήψεως αποφάσεων, χωρίς άκρες και γωνίες. Κυκλικό με μια θέση στη μέση για το βήμα. Αφού τετραγωνίσαμε τον κύκλο, ας τον στγρογγυλέψουμε ξανά. Η εποχή που ζούμε θα γεννήσει μια νέα ιδέα που θα ενώσει. Μια νέα πηγή, έτοιμη να δώσει καθαρό νερό. Μια πηγή με τόσο καθαρή ιδέα που δεν θα χρειάζεται στρατόπεδα.