Αγέρας

Αγέρας τους φέρνει. Έχουν βγει και πετούν γύρω μας. Περίμεναν καιρό για μια τέτοια εποχή. Ο κόσμος των ζωντανών δεν είναι μόνος του και το παραπέτασμα κινείται από τον αγέρα. Ξεχάσαμε πως είναι να τους έχουμε δίπλα μας, να πολεμούν στο πλάι μας.  Φοβόμαστε, είναι όμως γιατί ξεχνάμε ότι από αυτούς προερχόμαστε κι αυτοί στέλνουν μερικούς να περπατάμε πάνω στη Γαία. Όταν έρχονται είναι για ταραχή. Άλλοι για να πολεμήσουν δίπλα μας, άλλοι απέναντί μας. Ίσως για να μας παρακινήσουν.

Ψυχές έρχονται με τον αγέρα αυτό και ταράζεται ο κόσμος που βλέπουμε, όσο είμαστε ικανοί να τον δούμε. Ακόμη κι οι εχθροί ανατριχιάζουν, δεν ξέρουν πως να χειριστούν ψυχές, αφού δεν έχουν. Φαιδρά ειδώλια της όψης μας. Μια αμυδρή εικόνα του οράματος είχε "πιάσει" ο Προμηθέας. Βιάστηκε. Έτσι βιάζονται και τα πλάσματα του.

Είναι επικίνδυνο να παίζεις με την πορεία της εξέλιξης. Κλωτσάει όταν την σπρώχνεις, σπάει τα εμπόδια όταν της κλείνεις το δρόμο. Το ποτάμι δεν έχει γυρισμό. Μάταια βιάζονται. ΄Εχουν "μουλαρώσει" όλοι, κανείς δεν τους ακολουθεί. Στον λάκκο θα πέσουν μόνοι τους. Ευτυχώς είναι αλαζόνες και δεν σταματούν να ανοίγουν τρύπες. Κι ο αγέρας σφυρίζει.

Δεν συγκρατείται ο αγέρας. Τον κάλεσε ο πόνος κι αγωνία μας και ήλθε. Όμως δεν είναι δική του η ευθύνη του μέλλοντος, αλλά δική μας. Εμείς πρέπει να αποφασίσουμε. Κι αποφασίσαμε να τον καλέσουμε, όσοι το αποφασίσαμε. Δεν παίρνουν όλοι την απόφαση. Όσο λιγότεροι τόσο καλύτερα. Οι πολλές φωνές χάνουν τον δρόμο τους. Δεν βρίσκεται λύση. Ούτε ικανοί, ούτε πρόθυμοι είναι όλοι για αποφάσεις. Για την ευθύνη.

Φύσα λοιπόν, αγέρα. Φύσα. Φύσηξε μέχρι να φτάσεις στα πέρατα της Γαίας κι ακόμη παραπέρα. Ακούν πολλοί. Πες τους ότι δεν θα εγκαταλείψουμε ακόμη. Μη μας ξεγράφουν τόσο εύκολα. Ας μην είναι σίγουροι για τα στοιχήματά τους κάποιοι. Θα αφήσουμε πίσω τη δική μας εξέλιξη για αυτό. Κι αν χρειαστεί, θα ξεκινήσουμε πάλι απ' την αρχή.

Ορυχείο ή Νεκροταφείο Ποια η διαφορά;

Αυτό αποδεικνύεται ότι ήταν και είναι το όνειρο των πολιτικών και οικονομικών «αρχόντων» μας για την Ελλάδα. μόνο τέτοιου είδους όνειρα μπορούν αν έχουν αυτές οι βδέλλες που εποπτεύουν την χώρα μας με το άγρυπνο φιδίσιο βλέμμα τους και τα ντόπια ελληνόφωνα κολαούζα τους. Μια χώρα ένα ατέλειωτο ορυχείο που για να λειτουργήσει με το μικρότερο δυνατό κόστος, προς όφελος των ξένων βδελών που μας απομυζούν, νομοθετούνται αντιπεριβαλλοντικοί νόμοι. Ας πούμε μόνο η Ελλάδα δεν έχει απαγορέψει το κυάνιο για την για την διεργασία χρυσού. Προφανώς, αυτή την οδηγία είχαν τα κολαούζα για να μπορούν οι καναδικές βδέλλες να εξορίσουν με άνεση όσο χρυσό θέλουν, με όσο το δυνατόν λιγότερο κόστος.

Ένα ατέλειωτο νεκροταφείο θα είναι η Ελλάδα σε είκοσι χρόνια, εάν συνεχιστεί η αποικιοκρατική αυτή πολιτική. Μια χώρα γεμάτη τεράστιες τοξικές τρύπες, χωρίς χλωρίδα, χωρίς πανίδα, με μολυσμένες θάλασσες και υδροφόρο ορίζοντα. Οι πετρελαιοπηγές που θα ξεπηδούν σε λίγο σαν τα μανιτάρια στις θάλασσές μας, όπου μην απατάσθε, λαθρομετανάστες θα δουλεύουν σε αυτές για ένα κομμάτι ψωμί και όχι ιθαγενείς γιατί θα θεωρούνται επικίνδυνοι και δυνητικοί τρομοκράτες, θα τροφοδοτούν με πετρέλαιο, αέριο και μεταλλεύματα την Ευρώπη και όχι μόνο. Μόνο που εμείς θα ξεπαγιάζουμε το χειμώνα, γιατί δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε για την παροχή ενέργειας στα σπίτια μας. Μόνο λίγοι πλούσιοι θα μπορούν. Άλλωστε μόνο εκείνοι θα ζουν πάνω από τα 30, αφού θα είναι οι μόνοι που θα μπορούν να αγοράσουν καθαρό εμφιαλωμένο νερό. Το καθαρό νερό των πηγών της Ελλάδος, ακόμη και της βροχής (όταν δεν είναι κι αυτή μολυσμένη και τοξική) θα έχουν μόνο οι βδέλλες δικαίωμα να το εκμεταλλεύονται. Εμείς οι υπόλοιποι θα πίνουμε μολυσμένο, μεταλλαγμένο νερό, και θα φυτοζωούμε. Τα παιδιά μας θα μαθαίνουν μόνο απλή γραφή και ανάγνωση, μόλις και μετά βίας για να διαβάζουν και να καταλαβαίνουν εντολές. Ας μην ξεχνάμε ότι η ανώτερη μόρφωση μόνο οδηγεί σε επανάσταση. Όσα δεν πεθάνουν από την ασιτία. Εμείς οι πολίτες της υποεπαρχίας που θα αλλάζει χέρια ανάλογα με το ποιος αποικιοκράτης θα τη διεκδικεί, έτσι θα ζούμε. Θα ευχαριστούμε τα αφεντικά μας για την δουλίτσα που θα έχουμε, θα αδιαφορούμε στα εκκατομύρια των ανέργων γύρω μας και θα σερνόμαστε κάθε βράδυ σε ένα δωμάτιο με καμιά δεκαριά ακόμη συγκάτοικους στην τρέλα και θα ονειρευόμαστε την ανάπτυξη που δεν ήλθε και δεν θα έλθει ποτέ.

Νομίζετε ότι είναι αστείο. Ότι είναι φανταστικό το σενάριο αυτό. Μια ματιά στις Σκουριές της Χαλκιδικής είναι αρκετή. Οι περισσότεροι θα εξακολουθούσαν να μη γνωρίζουν τίποτα για το τι συμβαίνει στις Σκουριές (και που θα επεκταθεί σαν γάγγραινα παντού), εάν κάποιοι κύριοι δεν έβαζαν φωτιά στις εγκαταστάσεις του εκεί Νεκροταφείου. Πολλοί, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι όλο αυτό είναι μια ενόχληση που δεν τους αφορά. Αυτό αγαπητοί μου είναι το αστείο.

Μια χώρα που θα μπορούσε να είναι ένα ατέλειωτο Πανεπιστήμιο και να πουλάει πνεύμα εισπράττοντας πνευματικά δικαιώματα, καταντά ένα ατέλειωτο ορυχείο. Ένα ατέλειωτο νεκροταφείο. Πολλές φορές αναρωτιέται κανείς.. Τι πρέπει να γίνει για να καταλάβουν οι πολλοί, ότι δεν θέλουν χρήματα, δεν θέλουν τα σπίτια μας. Ούτε μόνο το χρυσάφι, μαύρο και κίτρινο που τραβά τα φίδια σαν μαγνήτης. Θέλουν να υποφέρουμε. Θέλουν εν τέλει τις ζωές μας. Τέτοιο είναι το μίσος των βδελλών και των κολαούζων τους που δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι κύριοι, αφού πρώτα θα έπρεπε να έχουν γίνει άνθρωποι. Όμως δεν είναι. Σαν τους βρυκόλακες τρέφονται κυριολεκτικά και μεταφορικά από τον φόβο μας, από τον πόνο και την απελπισία μας. Πότε θα καταλάβουν όλοι, ότι αυτό που θέλουν είναι να μην υπάρχουμε;

Νίκη Δαναών

Ολύμπια Σκέψη – Κρόνια νοοτροπία

Ζούμε σε έναν κόσμο που λειτουργεί ενάντια σε όλους τους νόμους της φύσης. Συστρέφεται, διασπάται και καταστρέφεται παγκοσμίως, αφού στηρίζεται σε έναν τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς που ενώ προπαγανδίζεται ως πολιτικώς ορθός και ενδεδειγμένος, δεν είναι παρά μόνο ο απόηχος μιας νοοτροπίας που οι πρόγονοί μας, πολέμησαν μόνοι ενάντια του, όταν η υπόλοιπη ανθρωπότητα βύζαινε ακόμη το δάχτυλό της. Ο αρνητικός αυτός απόηχος συχνά επανέρχεται σε διάφορες περιόδους του ταξιδιού στον χώρο και στον χρόνο που διανύει το ανθρώπινο είδος, φτάνει στο αποκορύφωμα του και μετά διαλύεται από μόνος του, ώσπου να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα από τους εκπροσώπους και τους συμμετέχοντες της Ολύμπιας σκέψης.

Η Κρόνια νοοτροπία προπαγανδίζει πάντοτε ενάντια στους πολέμιους της, τους συμμετέχοντες στην Ολύμπια φιλοσοφία, τις Αρχές και τις Αξίες που αποτέλεσαν τη μαγιά, κάθε φορά που χάναμε τα πάντα επειδή αποφασίζαμε συνειδητά να πολεμήσουμε με τέτοια αυταπάρνηση τους Κρόνιους που προτιμούσαμε, να χαθούμε κι εμείς μαζί τους, παρά να τους αφήσουμε να βασανίζουν το ανθρώπινο είδος, ότι κι αν άξιζε ή αξίζει αυτό. Θυσιάζαμε πάντοτε τα πάντα, περιουσίες, γραφές και πολιτισμούς, το αίμα μας το ίδιο για έναν και μόνο λόγο. Για να δώσουμε μια πιθανότητα στην ανθρωπότητα να απελευθερωθεί από τον Κρόνιο τρόπο ζωής και να ζήσει σύμφωνα με των Ολυμπίων τα διδάγματα. Για την δυνατότητα της εξύψωσης του ανθρώπου και την πιθανότητα της προόδου του, στην ελπίδα για μια μέλλουσα προσέγγιση της ανθρώπινης ψυχής στο θείο και την εν τέλει θέωση της.

Πολεμήσαμε για την ελπίδα και πληρώσαμε βαρύ τίμημα γι’ αυτό. Λίγοι από εμάς επέζησαν στην προηγούμενη ύστατη, μεγάλη αναμέτρηση, τίποτα άλλο για βοήθειά μας στον αγώνα για επιβίωση, παρά μόνο το αίμα μας. Επιζώντες μιας εποχής που χάθηκε μετά τις μάχες που άλλαξαν την ροή του κόσμου για πάντα. Κι όμως. Εμείς, οι επιζώντες ξαναγεννηθήκαμε και γεννήσαμε, καταγράψαμε, ερευνήσαμε και αναπτύξαμε ξανά σκέψη. Πάντα σύμφωνα με τις Ολύμπιες διδαχές. Χτίσαμε ξανά, μεγαλιθικές καστροπολιτείες, λαξέψαμε μάρμαρα, ναούς και Ακροπόλεις σε πολιτείες που η λάμψη τους αποτελεί έκτοτε το άπιαστο όνειρο μας. Μιλήσαμε για ψυχή και πνεύμα, αρετές και αξίες. Καθορίσαμε αρχές και θέσαμε τον πήχη σε εκείνο το σημείο που η ανθρωπότητα μπορεί να φτάσει. Ακόμη δεν το κατάφερε. Και το γνωρίζει. Επειδή υπάρχουμε ακόμη, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες μνησικακεί εναντίον μας, καθώς η ύπαρξή μας τους το θυμίζει.

Οι Ολύμπιες Αρετές της Ελευθερίας, της Σωφροσύνης, της Δικαιοσύνης και της Ανδρείας που υπερασπιστήκαμε, γέννησαν τα πάντα και αποτέλεσαν, αποτελούν και θα αποτελέσουν στο μέλλον, τον πυρήνα της ελεύθερης ανθρωπότητας, ενάντια στην Κρόνια νοοτροπία που είναι γραμμένο στ’ αστέρια να χάνει πάντα τους πολέμους.

Ο κύριος λόγος της προδιαγεγραμμένης έκβασης του πολέμου υπέρ των Ολυμπίων δεν είναι άλλος από την ίδια τη φύση και των δύο. Η φύση της Ολύμπιας σκέψης, είναι αυτή που γεννά και δημιουργεί, ενώ η φύση της Κρόνιας είναι πάντοτε αυτή που παίρνει στα χέρια της το γέννημα της πρώτης και τερατουργεί. Ενώ ο πυρήνας της ελεύθερης σκέψης είναι ίδιος σε όλες τις εποχές, ο πυρήνας της δεύτερης μεταβάλλεται κάθε φορά σύμφωνα με την ποσότητα του φθόνου ενάντια στην πρώτη. Η ποίηση ενάντια στην παραποίηση που παρουσιάζεται σαν μινιμάλ μόδα. Η δημιουργία απέναντι στην καταστροφή που μοιάζει με πρόοδο αδιαφορώντας για το που μπορούν να φτάσουν τα σχεδιαγράμματα ανάπτυξης. Πόσο πια θα ανεβούν αυτές οι μετοχές κι αυτοί οι δείκτες των αγορών; Η αλήθεια μπροστά στο ψέμα που όμως παρουσιάζεται σαν κάτι λογικό. Το αριστούργημα ενάντια στο τερατούργημα που βαφτίζεται μοντέρνα τέχνη. Η γέννηση ενάντια στην τερατογέννεση που την πουλούν για τεχνολογία.

Εάν δεν το έχετε ακόμη συνειδητοποιήσει, η Κρόνια σκέψη, δεν είναι παρά μόνο αντίλογος. Δεν έχει Λόγο. Αυτό είναι το νόημα του διαβόλου που είναι ο πιο πιστός, αφού έχει δει τον Θεό και γνωρίζει και την ύπαρξή του και την δύναμή του. Αυτό είναι το νόημα της πτώσης του, αφού η αλαζονεία και ο φθόνος τον οδήγησαν στο σκοτάδι, μακρυά από το φως, υποχθόνια να παραποιεί με διεστραμμένη προσήλωση και ικανοποίηση την αρχική δημιουργία και Λόγο, να μιμείται τη Φωνή, αφού δεν έχει δική του. Γι’ αυτό, όσο πιο γλυκιά η φωνή που ακούτε, τόσο περισσότερο να φοβάστε και να κρύβεστε. Όταν η Φωνή έρχεται στ’αυτιά σας τρομερή και μια βια μετράει τη γη, τότε να βγαίνετε. Τότε μόνο ο Λόγος είναι ο αληθινός.

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι οι Κρόνιοι βρίσκονται πίσω από τους πάντες και ελέγχουν τα πάντα. Μικρά ανθρωπάκια χωρίς προσωπικότητα, ατομάκια γλοιώδους φύσης και κυρίως συμπεριφοράς, εισπράκτορες του κλότσου και του μπάτσου των αληθινών ανθρώπων, έχουν γίνει πράκτορες τους κι έχουν εισχωρήσει παντού. Μόνο κοντά στους Κρόνιους νιώθουν ότι έχουν αξία τέτοιες υπάρξεις. Οπότε, οι κακοί φαντάζουν να νικούν κατά κράτος κι έχουν καταφέρει σχεδόν τους πάντες να το πιστεύουν, γι’ αυτό και η ηττοπάθεια και η αδράνεια των κοινωνιών, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στον υπόλοιπο σκεπτόμενο και πληροφορημένο κόσμο. Πληροφορημένο όμως από ποιους; Μήπως όλος αυτός ο βομβαρδισμός πληροφοριών δεν είναι τίποτα άλλο από την προπαγάνδα της υποτιθέμενης αληθινής νίκης τους;

Είναι όμως αυτή η αλήθεια; Aλήθεια, όσοι διεκδικούν ελευθερία, δικαιοσύνη και παιδεία, έναν καλύτερο τρόπο διαβίωσης, από την Ιαπωνία έως την Αλάσκα, τι ακριβώς ζητούν; Αυτές είναι Ολύμπιες Αρχές. Δεν είναι Κρόνιες και το γνωρίζουν περισσότερο από τον καθένα οι ίδιοι οι Κρόνιοι. Κρόνιες είναι οι συμπεριφορές αυτών που υπόσχονται τις πρώτες μέσα από πολιτικές που και αυτές στηρίζονται σε τι άλλο; Μα στις ανωτέρω αρχές. Ολύμπιες Αρετές συγκρούoνται με τους σκιώδεις εκμεταλλευτές τους αυτούς της Κρόνιας νοοτροπίας από την αριστερή μέχρι τη δεξιά πτέρυγα του κάθε κοινοβουλίου. Μεγάλες Ιδέες που τις χρησιμοποιούν οι Κρόνιες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις προς όφελος τους. Εκεί είναι που παίζεται πλέον το παιχνίδι σε καιρούς ειρήνης. Άρα, ποιος κερδίζει;

Στις μέρες μας, Αξίες όπως αυτή του σεβασμού της διαφορετικότητας, φοριούνται σαν τις μάσκες σε ένα καρναβάλι Κρόνιας παρά φύσει επιβολής με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιεί η Νέα Τάξη Πραγμάτων τους ομοφυλόφιλους και διάφορες μειονότητες, παρελαύνοντας τους σαν περιφερόμενο τσίρκο ή ζωολογικό κήπο στις κεντρικές λεωφόρους των μεγαλουπόλεων της Δύσης. Εάν η Νέα Τάξη σεβόταν την διαφορετικότητα ως Ολύμπια αρχική έννοια, θα σεβόταν και την πολιτιστική κληρονομιά και το δικαίωμα ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης των εθνών και θα αντιτίθετο στην «ομογεννοποίηση» και «παστερίωση» των ανθρώπων, δεν θα την μεθόδευε. Αν σέβονταν οι Κρόνιοι τους ανθρώπους, δεν θα έκαναν πειράματα επάνω τους πάσης φύσεως και παραφύσεως, δεν θα τροποποιούσαν γενετικά τους σπόρους και τις τροφές, δεν θα επέβαλαν Κρόνιους νόμους και κανονισμούς με την επίφαση Ολύμπιων Ιδεών.

Οι άνθρωποι, επιρρεπείς όπως είναι σε κάθε τύπου υποβολή και επιβολή, αποχαυνώνονται και ξεχνούν, ότι κάποτε, κάποιοι πολέμησαν γι’ αυτούς, για το δικαίωμα τους στην ελευθερία και την εξέλιξη. Αυτοί που πολέμησαν οικειοθελώς για να μην ζουν οι άνθρωποι ως βορά στα νύχια των παιδιών του Κρόνου, για να τους προστατέψουν και να τους δώσουν χρόνο να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν, μαστιγώνονται αλύπητα, κατηγορούνται, ως «κλέφτες» και «τρομοκράτες» (αγαπημένες ταμπέλες για τους εχθρούς των Κρόνιων) «φοροφυγάδες» κι «απατεώνες». Έτσι αντιμετώπιζαν και οι Τούρκοι τους μαχητές της ελευθερίας των Ελλήνων. Για άλλη μια φορά οδηγούνται στον χαμό, εξαθλιώνονται και γεννοκτονούνται. Γιατί κουράστηκαν να πολεμούν για να είναι κάποιοι άλλοι ελεύθεροι.

Τώρα που κάποιοι κουράστηκαν να πολεμούν για εσάς, όπως πολέμησαν κάποτε κάποιοι σε κάποιες Θερμοπύλες, επιτιθέμενοι να σκορπούν τον «τρόμο» στα περσικά στρατεύματα, αλλά και πιο πριν από αυτή την εποχή και πιο μετά σε νεότερες εποχές; Πως αισθάνεστε που νιώθετε στον σβέρκο σας την ανάσα του κακού; Πως νιώθετε, έχοντας πάνω σας και γύρω σας τις κάμερες από το «Μάτι που τα βλέπει Όλα» και σας αντιμετωπίζει όλους ως πιθανούς τρομοκράτες και κλέφτες που απειλούν την εξουσία του και την περιούσια του;

Όμως μη γελιέστε και οι μεν και δεν, ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμη. Όσοι έχουν επιβιώσει τόσες φορές στο παρελθόν, θα επιβιώσουν και τώρα.

Νίκη Δαναών

Ευχές για μια καλή χρονιά

Εύχομαι υγεία, αγάπη και ευτυχία σε όλους!

Για να έχουμε τα ως άνω, καλό θα είναι να θυμίζουμε στους εαυτούς μας που και που, ότι πρέπει να προσέχουμε τους ανθρώπους γύρω μας κάθε μέρα και να μη τους θεωρούμε δεδομένους. Δεν μπορούν να δείχνουν κατανόηση, να συγχωρούν ή να παραβλέπουν τα πάντα για πάντα. Η ευτυχία κερδίζεται στο σήμερα, γιατί φτάνει μια ημέρα που μπορεί να μη δούμε το αύριο. Οι ευκαιρίες για την απόκτηση των ως άνω δεν μπορούν να περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία.

Καλό θα ήταν να θυμίζουμε στους εαυτούς μας που και που επίσης, ότι θα πρέπει κι εμείς οι ίδιοι να θέτουμε όρια στον εαυτό μας. Όρια στην κατανόηση και στη συγχώρεση, γιατί πολλές φορές οι γύρω μας το εκμεταλλεύονται, ασυναίσθητα ίσως. Ίσως επειδή είναι πολύ απορροφημένοι με άλλες ασχολίες και δεν το καταλαβαίνουν ότι μας πάτησαν στην πορεία τους. Ίσως επειδή θεωρούν ότι θα είμαστε πάντα εκεί. Κάνουν λάθος.

Οι ευκαιρίες στην ευτυχία και την αγάπη και συνεπώς στην υγεία είναι λίγες και χάνοντας τες ή πετώντας τες στα σκουπίδια, αργά η γρήγορα, θα μας οδηγήσουν στο να ανακαλύψουμε ότι όλα τα υπόλοιπα δεν αξίζουν και πολλά. Όμως όταν μας πατούν τον κάλο κι οι άλλοι δεν ακούν τις διαμαρτυρίες μας, καλό είναι να αλλάζουμε πορεία, αν δεν θέλουμε να δώσουμε μια γροθιά κατευθείαν στη μύτη. Αν μπορούμε και τα δυο καλό είναι να το κάνουμε. Ξεσπάμε.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε εύκολα τους γύρω μας. Δεν μπορούμε να τους κάνουμε να δουν την πραγματικότητα και να αναγνωρίσουν την ευκαιρία που τους χτύπησε την πόρτα. Επειδή όμως κάποιοι από εμάς αναγνωρίζουμε κάποιες από τις ευκαιρίες οποιασδήποτε φύσεως και παλεύουμε για να τις κάνουμε ζώσα πραγματικότητα, δεν σημαίνει ότι οι άλλοι τις βλέπουν. Ή ότι θέλουν να προσπαθήσουν. Ή ότι τις θέλουν γενικά. Αν περιμένουμε να μας το πουν, κακώς περιμένουμε. Θα προσπαθήσουν να πουν ψέματα, όμως δεν έχουν το θάρρος να πουν ότι δεν θέλουν. Όπως δεν έχουν το θάρρος να πουν συγνώμη. Προτιμούν να ρίχνουν το φταίξιμο σε εμάς τους υπόλοιπους, στην κακή τους τύχη,  ή στον ανάδρομο Ερμή. Όμως την αλήθεια δεν θα την πουν. Ούτε ίσως στον εαυτό τους.

Γι' αυτό καλό είναι να κάνουμε έναν έλεγχο της πραγματικότητας στη ζωή μας που και που. Όταν παρακολουθούμε κάποιο φίλο μας, θα πρέπει να ελέγχουμε γιατί το κάνουμε. Ποιες δικές μας ανάγκες ή εμμονές καλύπτουμε, ποια κενά; Όταν απειλούμε ή δίνουμε τελεσίγραφα στους άλλους; Όταν πάλι τους αφήνουμε πίσω μας με ένα "θα" σαν των πολιτικών; Όταν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Καλό είναι θέτουμε ερωτήσεις στον εαυτό μας συχνά. Από τις απαντήσεις, συνήθως, αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, καταλαβαίνουμε αν το καράβι το πάμε αρμονικά λικνιζόμενο στα κύματα, βάρκα-γιαλό ή κατευθείαν στη ξέρα. Αυτό έκανε ο Σωκράτης κι όσο να 'ναι κάτι θα ήξερε παραπάνω. Έπιανε τον κόσμο στον δρόμο και ρώταγε: "Υπάρχει ωραίο;". Ωραία ερώτηση. Ορίστε μερικές άλλες: "Είμαι ευτυχισμένος;" "Κάνω όσα ήθελα όταν ήμουν 12;" "Τι θέλω από τη ζωή μου;" 

Όταν απαντήσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις ή και σε άλλες που θα μας έλθουν στο μυαλό γιατί μας "καίνε" και προσπαθούμε να αλλάξουμε ή να πραγματοποιήσουμε, έστω και κατά προσέγγιση αυτό που ανακαλύψαμε ότι θέλουμε, τότε μόνο θα μπορέσουμε να δράσουμε κι απέναντι στην κοινωνία, το όποιο σύνολο στο οποίο υπαγόμαστε. Όταν δεν μπορούμε να θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα "Τι θέλω από τη ζωή μου;", πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να είναι λιγότερο άδικος; Όταν η πλάστιγγα γέρνει, δεν μπορούν να γίνουν και πολλά καλά κι από την άλλη πλευρά. Αυτή των πράξεών μας ως πολιτικά όντα. Η πόλις δεν κερδίζει, αφού εκεί θα βγάλουμε απωθημένα από όσα χάνουμε από την προσωπική μας ζωή. Από όσα χάνει η ψυχή μας. Κι όταν χάνει δυνάμεις δεν μπορεί να πολεμήσει για κοινούς σκοπούς. Της οφείλουμε πολλά επειδή χάριν αυτής κάνουμε αυτό το ταξίδι. Σε αυτήν έγινε η υπόσχεση γι' αυτό το ταξίδι στ' αστέρια. Κι όταν είναι βαριά, δεν μπορεί να πετάξει. Αν κάποια άλλη ψυχή θέλει να πετάξει μαζί με τη δική μας ψυχή με ίσους όρους, θα την δει δίπλα της. Αν δεν είναι εκεί, ας μην ξεχνάμε ότι μπορεί απλά να κοιτάξει μπροστά και να πετάξει μόνη της.

Καλή χρονιά!

Με αγάπη,

Νίκη Δαναών