Αγέρας τους φέρνει. Έχουν βγει και πετούν γύρω μας. Περίμεναν καιρό για μια τέτοια εποχή. Ο κόσμος των ζωντανών δεν είναι μόνος του και το παραπέτασμα κινείται από τον αγέρα. Ξεχάσαμε πως είναι να τους έχουμε δίπλα μας, να πολεμούν στο πλάι μας. Φοβόμαστε, είναι όμως γιατί ξεχνάμε ότι από αυτούς προερχόμαστε κι αυτοί στέλνουν μερικούς να περπατάμε πάνω στη Γαία. Όταν έρχονται είναι για ταραχή. Άλλοι για να πολεμήσουν δίπλα μας, άλλοι απέναντί μας. Ίσως για να μας παρακινήσουν.
Ψυχές έρχονται με τον αγέρα αυτό και ταράζεται ο κόσμος που βλέπουμε, όσο είμαστε ικανοί να τον δούμε. Ακόμη κι οι εχθροί ανατριχιάζουν, δεν ξέρουν πως να χειριστούν ψυχές, αφού δεν έχουν. Φαιδρά ειδώλια της όψης μας. Μια αμυδρή εικόνα του οράματος είχε "πιάσει" ο Προμηθέας. Βιάστηκε. Έτσι βιάζονται και τα πλάσματα του.
Είναι επικίνδυνο να παίζεις με την πορεία της εξέλιξης. Κλωτσάει όταν την σπρώχνεις, σπάει τα εμπόδια όταν της κλείνεις το δρόμο. Το ποτάμι δεν έχει γυρισμό. Μάταια βιάζονται. ΄Εχουν "μουλαρώσει" όλοι, κανείς δεν τους ακολουθεί. Στον λάκκο θα πέσουν μόνοι τους. Ευτυχώς είναι αλαζόνες και δεν σταματούν να ανοίγουν τρύπες. Κι ο αγέρας σφυρίζει.
Δεν συγκρατείται ο αγέρας. Τον κάλεσε ο πόνος κι αγωνία μας και ήλθε. Όμως δεν είναι δική του η ευθύνη του μέλλοντος, αλλά δική μας. Εμείς πρέπει να αποφασίσουμε. Κι αποφασίσαμε να τον καλέσουμε, όσοι το αποφασίσαμε. Δεν παίρνουν όλοι την απόφαση. Όσο λιγότεροι τόσο καλύτερα. Οι πολλές φωνές χάνουν τον δρόμο τους. Δεν βρίσκεται λύση. Ούτε ικανοί, ούτε πρόθυμοι είναι όλοι για αποφάσεις. Για την ευθύνη.
Φύσα λοιπόν, αγέρα. Φύσα. Φύσηξε μέχρι να φτάσεις στα πέρατα της Γαίας κι ακόμη παραπέρα. Ακούν πολλοί. Πες τους ότι δεν θα εγκαταλείψουμε ακόμη. Μη μας ξεγράφουν τόσο εύκολα. Ας μην είναι σίγουροι για τα στοιχήματά τους κάποιοι. Θα αφήσουμε πίσω τη δική μας εξέλιξη για αυτό. Κι αν χρειαστεί, θα ξεκινήσουμε πάλι απ' την αρχή.
