Ζώντας αόρατοι

Δεν υπάρχουμε. Κινούμαστε ανάμεσά τους, ζούμε δίπλα τους, μαζί τους όμως δεν είμαστε εκεί γι’ αυτούς. Κανείς δεν ακούει τις φωνές μας, όσο κι αν προσπαθούμε να ακουστούμε. Ότι κι αν έχουμε να πούμε. Ακόμη και για να τους προστατεύσουμε. Να τους διδάξουμε κάτι νέο, κάτι που ίσως δεν είχαν ξανακούσει, κάτι που θα μπορούσε να τους βοηθήσει. Όμως για εκείνους το μόνο που έχει σημασία είναι να ακούν τις δικές τους σκέψεις με φωνή. Ακόμη κι όταν προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους, δεν ακούν, επειδή σκέφτονται αυτό που θέλουν οι ίδιοι να πουν.

Επειδή δεν θέλουν να ακούσουν. Τις περισσότερες φορές δεν υποκρίνονται καν ότι προσπαθούν. Δεν θέλουν να ακούσουν και να δουν την πραγματικότητα. Ότι έσφαλαν. Ακόμη κι αν την δουν, αρνούνται να την παραδεχθούν και την αγνοούν. Είναι τόσο απόλυτα κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους, τόσο τρομακτικά απορροφημένοι από τον εαυτό τους, τόσο τυφλωμένοι από τον εγωισμό τους και τις πλάνες τους που δεν βλέπουν όχι μόνο εμάς, αλλά οτιδήποτε υπάρχει γύρω τους. Δεν μας ακούν. Είμαστε απλά μια προέκταση της δικής τους δράσης μέσα στον δικό τους κόσμο. Οι Κομπάρσοι τους σε μια ταινία με πρωταγωνιστές, ποιους άλλους; τους ίδιους. Προέκταση ενός υπερτροφικού «εγώ» που δεν επιτρέπει καμία αλλαγή, καμία προσαρμογή, και το χειρότερο για τους ίδιους καμία εξέλιξη. Δεινόσαυροι μιας εποχής του «εγώ» που κατέστρεψε τα πάντα στο πέρασμά της και που τελειώνει την εποχή που διανύουμε.

Δεν υπάρχει «εμείς» γι’ αυτούς, δεν υπάρχει σύνολο. Οι μόνοι που είναι σωστοί είναι οι ίδιοι και όλοι οι υπόλοιποι είναι ηλίθιοι και δεν γνωρίζουν τίποτα. Δεν ξέρουν να κάνουν διάλογο, παρά μονολογούν. Ατέλειωτες ώρες μπορούν να αγορεύουν χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς κατάληξη, χωρίς λύση. Και το κυριότερο, χωρίς έλεος για τους γύρω τους. Όμως οι γύρω τους δεν αξίζουν τίποτα. Γιατί όπως είπαμε, δεν υπάρχουν.

Εάν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε, απλά θα αγνοηθούμε και θα συνεχίσουν να μιλούν. Εάν προσπαθήσουμε να διαφωνήσουμε, θα συμβεί ακριβώς το ίδιο. Θα συνεχίσουν να μας αγνοούν. Εάν προσπαθήσουμε να διαμαρτυρηθούμε, αλίμονο, έχουμε να αντιμετωπίσουμε αστραπές και βροντές. Και μετά, θα μας αγνοήσουν ξανά. Δεν έχει καμιά σημασία, αν, πως και τι σκεφτόμαστε, τι επιθυμούμε, τι αισθανόμαστε, τι προσπαθούμε κι αν έχουμε ανάγκη να εκφραστούμε. Καμία απολύτως σημασία. Καμία αντίδραση δεν προκαλείται από την δράση μας, αφού δεν έχει αξία, άρα γι’ αυτούς δεν υπάρχει. Τότε είναι που γινόμαστε αόρατοι.

Τι συμβαίνει όμως, όταν μας παραγκωνίζουν, ως αόρατους, ως μη υπαρκτούς; Μα αυτό που εκείνοι μέσα στην εγωκεντρικότητα και την αταλάντευτη σιγουριά ότι η πεποίθησή τους και «πλάνη» τους είναι η μόνη αλήθεια, δεν πίστευαν ποτέ ότι θα συμβεί. Γι’ αυτό πρέπει, όσο κι αν βιαζόμαστε να μιλήσουμε, να σταματάμε που και που και να ακούμε.

Καιροφυλακτούμε λοιπόν εμείς οι αόρατοι στο σκοτάδι που βρίσκεται γύρω από τα «εγώ» τους, αφού το «εγώ» μόνο σκοτάδι δημιουργεί και περιμένουμε μέχρι να δυναμώσουμε. Τότε μόνο μας βλέπουν. Αφού δεν μπορούν να αγνοήσουν το φως που έχει διαλύσει τα σκοτάδια γύρω τους και βρισκόμαστε μπροστά τους λες και δεν μας είχαν δει ποτέ ξανά. Πώς θα μπορούσαν να μας δουν; Για εκείνους δεν υπήρχαμε. Ήταν σαν να ήμασταν όνειρο, φαντασία.

Μέσα στην ψευδαίσθηση της μιας και μοναδικής αλήθειας, της δικής  τους, δεν κατάλαβαν ότι άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου. Κι όταν οι άνεμοι παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους, η ψευτο-αυτοπεποίθησή τους γκρεμίζεται και ο κόσμος τους, ο δικός τους ιδανικός παράδεισος, ήδη, έχει πάψει να υπάρχει. Επειδή οι αόρατοι έχουν γίνει ορατοί και η φαντασία είναι ήδη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που οι ίδιοι δημιούργησαν με την επιμονή τους να μην βλέπουν. Με την άρνησή τους να ακούσουν. Να προσαρμοστούν και να εξελιχθούν. Γι’ αυτό και μένουν μόνοι, αφού οι υπόλοιποι τους έχουν προσπεράσει ως απολιθώματα ενός τύπου ανθρώπου που δεν ήθελε να αποδεχθεί ότι είχε κάνει λάθος και τα πιστεύω του δεν είχαν υπάρξει ποτέ. Τον εξαπάτησαν, τον χρησιμοποίησαν και του έκλεψαν την ψυχή κι όμως εκείνος εξακολουθούσε κι έβλεπε αυτό που δεν υπήρχε και αγνοούσε τις φωνές εκείνων που τον προειδοποιούσαν. Δεν φταίμε εμείς οι αόρατοι. Αυτοί που μιλούν, χωρίς να ακούν φταίνε. Δυστυχώς, το σφάλμα τους το πληρώνουμε όλοι μας.

Νίκη Δαναών