Ψιλαφώντας την Ψυχή

 

Όσοι έχουν γεννηθεί πριν από το 1985, μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον καθαρά εθνικό, όπου η το 99% περίπου του πληθυσμού ήταν Έλληνες με κοινό παρελθόν και κοινό μέλλον. Με το άνοιγμα των συνόρων όμως αυτό άλλαξε και η δεδομένη αν και φαινομενική ασφάλεια μέσα στην οποία γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε δεν υπάρχει πια. Για τους νεώτερους, τουλάχιστον τους περισσότερους, όλα αυτά δεν σημαίνουν τίποτα γιατί έχουν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον ανασφαλές και επικίνδυνο και θεωρούν αυτή την κατάσταση όπου η ζωή τους δεν αξίζει τίποτα δεδομένη. Ακούν ιστορίες από τους μεγαλύτερους για ένα τόσο κοντινό παρελθόν που όμως φαντάζει αρχαία ιστορία, για μια εποχή που κοιμώμασταν όλοι με τις πόρτες ξεκλείδωτες και τα καλοκαίρια στις πολυκατοικίες άφηναν τις πόρτες τους ανοιχτές για δροσιά και απορούν. Κι εμείς μαζί τους. Που πήγε; Τι απέγινε αυτή η ζωή; Απλά, η φαινομενική αυτή ασφάλεια είχε αποκοιμήσει την ψυχή μας, επειδή νομίζαμε ότι δεν είχαμε λόγους να ανησυχούμε για τίποτα.

Αφεθήκαμε λοιπόν στη νέα τάξη πραγμάτων που επιβλήθηκε - δεν θα γίνει κάποτε στο μέλλον, τη ζούμε εδώ και τώρα – και αποκτήσαμε νεόυς αόρατους αφέντες, οι οποίοι μας βλέπουν όλους κιμά προς βρώση και γι’ αυτό θέλουν και να γίνουμε όλοι κεφτεδάκια. Όμως είναι λίγοι και φοβούνται, αφού αποτελούν μειοψηφία στον πλανήτη. Κι αυτός ο πλανήτης, παρόλο που διατυμπανίζουν ότι έτσι είναι δεν ανήκει σ’ αυτούς. Η αυτοκρατορία τους για να διατηρηθεί και οι δούλοι να μην σηκώνουν κεφάλι, πρέπει αυτός ο κιμάς να θεωρηθεί δεδομένος. Ότι έτσι ήταν πάντα. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο υπάρχουν έθνη με κοινή μνήμη.

Η κύρια αγωνία τους και ο φόβος τους είναι η εθνική συνείδηση και η συλλογική ψυχή που μοιράζονται τα κύτταρα ενός έθνους. Όσο πιο παλιό είναι ένα έθνος, τόσο πιο ισχυρή είναι αυτή η κοινή ψυχή και κοινή συνείδηση που μοιράζονται. Γι’ αυτό και προσπαθούν απεγνωσμένα να την αποκοιμήσουν και την πολεμούν σπασμωδικά με ότι μέσο διαθέτουν. Μέσω των ΜΜΕ, της εκπαίδευσης, της νοθείας των ιδεών και της εφαρμογής του Σοκ και Δέους που μας καθοδηγούν, μας τρομοκρατούν και μας χωρίζουν σε παρατάξεις και το κυριότερο με οικονομικό ή και πραγματικό πόλεμο δια των όπλων όπου χρειάζεται. Τα πάντα όλα για να μην υπάρχουν έθνη. Να τα διαλύσουν.

Όλες οι αυτοκρατορίες αυτό προσπαθούσαν και προσπαθούν να κάνουν. Μάταια. Επειδή όσο κι αν πολεμάς το σώμα, το πνεύμα δεν μπορεί να ηττηθεί. Οι ψυχές δεν ηττώνται. Μόνο η σάρκα. Και όταν τα υλικά κύτταρα πονούν οι ψυχές τους κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου σε αυτές που μοιράζονται κοινό παρελθόν, άρα και μνήμη. Επειδή επιθυμούν όσο τίποτα άλλο να επιβιώσουν και να μοιραστούν κοινό μέλλον. Αυτή η κοινή ψυχή ενός έθνους είναι αήττητη, αφού με κάθε χτύπημα γίνεται όλο και πιο δυνατή. Κάθε κοινή μνήμη μεγαλείου και χαράς που μας ανυψώνει ή πόνου και θλίψης που μας τραυματίζει, όλα καταγράφονται στα κύτταρά μας και στην συλλογικότητά μας ως έθνος. Αυτό τον δεσμό δεν μπορούν να τον καταλάβουν όσοι δεν έχουν ψυχή.

Όλα τα ως άνω ισχύουν για όλα τα έθνη και όσο πιο «παλιό» είναι ένα έθνος, τόσο πιο ισχυρή είναι η συλλογικότητα της συνείδησης και της μνήμης του. Οι Έλληνες ίσως αποτελούν το αρχαιότερο έθνος, το οποίο μάλιστα δεν δημιουργήθηκε από διαφορετικές φυλές, αλλά αντίθετα ξεκίνησε από μια πηγή, η οποία διασπάστηκε σε φατρίες και μετάπειτα σε φύλα. Αυτά δε, όσο μακρυά κι αν αποίκισαν στην αρχαιότητα ή μετανάστευσαν σε νεώτερους χρόνους, δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν αδιάσπαστα κύτταρα αυτής της ψυχικής σύνδεσης με την εθνική συλλογικότητα που διαθέτει και ισχυρή κοινή συνείδηση και μνήμη. Αυτός είναι ο λόγος που οι Έλληνες δεν έχουν κοινό ψυχικό δεσμό με κανένα άλλο Έθνος και δεν νιώθουν άνετα σχεδόν με κανένα άλλο. Τα λίγα Έθνη που προτιμούμε και συμπαθούμε είναι και αυτά με τα οποία μας συνδέουν ίσως δεσμοί αίματος.

Η μνήμη της πηγής είναι πάντα εκεί στο βάθος του μυαλού μας και κοιτώντας τον ουρανό την αναζητούμε αδιάκοπα. Μικρά, απειροελάχιστα ψήγματα της πηγής βρίσκουμε σε έργα τέχνης που μας προκαλούν ρίγη συγκίνησης. Σε στοίχους τραγουδιών και επικών ποιημάτων, σε γραμμές πεζογραφημάτων, στον ήχο του Κανόνα (κανονάκι) και της λίρας, στους συννεφιασμένους ουρανούς των έργων του Γκρέκο, σε τροπάρια, σε σκαλισμένα πρόσωπα σε μάρμαρο. Η πηγή είναι εκεί κάθε φορά που αισθανόμαστε αυτό που δεν είναι ορατό και που η επιστήμη προσπαθεί μάταια να εξηγήσει, μα δεν μπορεί να πείσει για την ερμηνεία της.

Είναι αυτή η πηγή μέσα μας που δημιουργεί, όπου οι άλλοι από τη δική τους πηγή ορμώνται για την καταστροφή. Γι’ αυτή την πηγή αναγκάζονται και μας καλούν κάθε φορά που ο κόσμος πρέπει να αναγεννηθεί, γιατί δεν είναι μέρος της δικής τους ψυχής η δημιουργία. Μπορούν να συντηρήσουν, να συνδυάσουν ή να διαχωρίσουν, να παραδειγματιστούν και να σχεδιάσουν, να επεξηγήσουν και να συστηματοποιήσουν. Εμείς δεν είχαμε ποτέ σύστημα, ούτε σχεδιασμό. Πως μπορεί να δύναμη της φύσης να μπει σε στεγανά και να ελεγθεί; Είμαστε εδώ για να δημιουργούμε τον παλμό. Σαν εκείνον που οι δονήσεις του παρόλο που πέρασαν χιλιάδες χρόνια προκαλούν τους λαούς να «χορεύουν» στα στεγανά τους.

Σύντομα, νέος παλμός θα γεννηθεί. Το νιώθουμε μέχρι τα έγκατα της ψυχής μας και δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε τα βράδυα, να ησυχάσουμε τα πρωινά. Ο πόλεμός τους μας αφυπνίζει κάθε μέρα που περνά και μας οδηγούν μόνοι τους εκεί που φοβούνται ότι μπορούμε να φτάσουμε. Επειδή είμαστε ικανοί για τα πάντα. Δονούμαστε από την ίδια την δύναμή μας κι ψάχνουμε βίαια την ψυχή μας για να προσεγγίσουμε την πηγή. Μ’ αυτό τον τρόπο όμως παράλληλα δονούμε την συλλογική μας συνείδηση με τον θυμό μας και την αγωνία μας. Όσο περισσότεροι ανεβάζουμε παλμούς, τόσους περισσότερους τραβούμε ψηλά μαζί μας. Έτσι οι ψυχές μας εξελίσσονται, έτσι εξελίσσουμε τους γύρω μας. Μ’ αυτόν τον τρόπο εξελίσσεται η κοινή μας σκέψη.

Γνωρίζουμε βαθειά μέσα μας, ότι η κοινή μας ψυχή είναι τραυματισμένη από την σκλαβιά και τον εμφύλιο και προσπαθούμε να σκεφτούμε λογικά. Επειδή φοβόμαστε ότι μπορεί να μας φτάσουν ξανά εκεί. Για το δικό μας αρχαίο Έθνος, η τουρκοκρατία και ο εμφύλιος ήταν μόλις χθες. Γνωρίζουμε ότι προσπαθούν να μας δέσουν σε ένα νέο ζυγό κι αυτό μας φοβίζει, αλλά και μας θυμώνει. Σύντομα όμως θα περάσει ο φόβος και ο θυμός θα υποσκελίσει όλα τα υπόλοιπα. Δεν είναι απαραίτητο να στραφούμε ο ένας απέναντι στον άλλο. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό πρέπει να γίνει και θα προσπαθήσουν να μας οδηγήσουν σε έναν νέο αλληλοσπαραγμό. Για να εισβάλουν εκείνοι ανενόχλητα όταν θα είμαστε αποδυναμωμένοι με όλες τους τις δυνάμεις. Οικονομικές και στρατιωτικές.

Μικροί και μεγάλοι λοιπόν, παιδιά, νέοι και ενήλικες, αλλόφρονες κινούμαστε άσκοπα ανάμεσα στο σπίτι και τη δουλειά, χωρίς να συνειδητοποιούμε τι συμβαίνει μέσα μας, ενώ θέλουμε κάτι άλλο να κάνουμε. Περιμένουμε λοιπόν αυτή τη στιγμή που η πηγή θα ξεχειλίσει. Πολύ σύντομα, θα βρούμε τον δρόμο μας. Κι αν μας βάλουν εμπόδια, θα περάσουμε από πάνω. Ενωμένοι.

Νίκη Δαναών