Φατριασμός

Στην ελληνική μυθολογία αναφέρεται ότι θεοί και θεές ενώθηκαν με νέους και νέες των ανθρώπων και τα παιδιά που γεννήθηκαν έγιναν οι αρχηγοί της κάθε ομάδας των Ελλήνων. Η κάθε αυτή ομάδα έπαιρνε και το όνομα του κάθε αρχηγού. Έτσι δημιουργήθηκαν οι Ελληνικές φατρίες που με τα χρόνια αποτέλεσαν τα λεγόμενα ελληνικά φύλα.

Έκτοτε οι Έλληνες εξαπλώθηκαν σε όλη την Ελλάδα, η οποία, εκτός της σχετικά πρόσφατης ιστορίας της των 1500 ετών, εκτεινόταν σε όλη την έκταση της νότιας Χερσονήσου του Αίμου κάτω του Δούναβη. Κι επειδή μάλλον με τα οικονομικά δεν τα πήγαιναν καλά οι Έλληνες από εκείνες τις εποχές ακόμη, και ίσως και λόγω υπερπλυθησμού, έστελναν εξέχοντα μέλη της κάθε περιοχής και φατρίας μαζί με έμπορους, τεχνίτες και στρατιώτες σε άλλλα εδάφη για να χτίσουν αποικίες και να τροφοδοτούν μέσω αυτών με χρήμα και αγαθά την κοιτίδα των Ελλήνων. Έτσι οι Έλληνες επεκτάθηκαν σε όλη τη Μεσόγειο και ίσως όχι μόνο σε αυτήν.

Τίποτα κακό έως εδώ, θα μπορούσε να πει κανείς. Το κακό όμως ήταν, όπως και είναι, ότι όχι μόνο οι Έλληνες είχαν πλήρη εξάρτηση από τις φατρίες στις οποίες ανήκαν, άλλα ότι αυτό δεν άλλαξε στην πάροδο των χιλιετιών ή τουλάχιστον δεν λειτούργησε μα θετικά αποτελέσματα. Η «οικογένεια» ήταν – όπως και είναι - πάνω από όλα και με τον όρο οικογένεια εννοούνταν και εννοείται η φατρία. Γι’ αυτό τότε, όπως και τώρα ήταν πάντα έτοιμοι να παίξουν σφαλιάρες με τη γειτονική ή τις γειτονικές φατρίες για υπαρκτούς ίσως λόγους κι όταν αυτοί δεν υπήρχαν, εφεύρησκαν μερικούς για να κάνουν εκπαίδευση για όταν θα εμφανιζόταν οι πρώτοι. Ακόμη κι όταν μια περιοχή ένωνε τις φατρίες της για να δημιουργήσει πολιτεία, όπως για παράδειγμα των Αθηνών, η δυναμική της φατρίας παρέμενε αναλλοίωτη και με τους εκπροσώπους της έπαιρνε μέρος στα κοινά. Με τον ίδιο τρόπο διαμορφώθηκαν και οι αποικίες. Ο ισχυρός φατριακός χαρακτήρας των κοινωνιών των Ελλήνων βοήθησε πάρα πολύ στην διατήρηση της φυλετικής τους καθαρότητας (γνωρίζω ότι σοκάρονται κάποιοι) σε περιόδους επιδρομών και κατοχής (επιδρομές Σλάβων και Τουρκοκρατία) πολύ περισσότερο από ότι έχει επικρατήσει να πιστεύουμε σήμερα. Όμως η ξεροκεφαλιά αυτή έχει και αρνητικά αποτελέσματα.

Οι Έλληνες λόγω της φατριακής τους κοινωνικής δομής είναι εθισμένοι στο να χωρίζονται σε παρατάξεις, κόμματα, ποδοσφαιρικές ομάδες, τοπικούς συλλόγους, να δημιουργούν πηγαδάκια και να συνομωτούν εναντίον όλων, ακόμη κι όταν όλοι θέλουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Και βέβαια θέλουν όλοι να είναι αρχηγοί, οπλαρχηγοί, πρόεδροι, αξιωματικοί και προϊστάμενοι. Κανένας δεν θέλει να είναι ένας απλός στρατιώτης. Όλοι καπεταναίοι. Ακόμη και στον μύθο, στον Όλυμπο όλοι ήθελαν να είναι αρχηγοί και συνομωτούσαν όλοι εναντίον όλων. Ο Κρόνος την έφερε στον Ούρανό και Δίας στον Κρόνο. Είναι εκείνοι καθ’ εικόνα και ομοίωσή μας ή μήπως εμείς καθ’ εικόνα και ομοίωσή των;

Οι εχθροί μας έχουν περάσει χιλιετηρήδες μελετώντας μας και γνωρίζουν την φύση μας καλύτερα κι από εμάς. Μας αρέσει να βρισκόμαστε στο επίκεντρο της προσοχής και γινόμαστε εύκολα θύματα των επαίνων και του ψεύτικου θαυμασμού τους. Είναι ένας κατά πολύ ανώτερος άνθρωπος αυτός που δεν έχει ανάγκη από τον έπαινο και τον θαυμασμό για να πράξει αυτό που πρέπει και να μην περιμένει τίποτα γι’ αυτό. Εκεί στηρίχθηκαν για να μας χωρίσουν. Κόμματα, ιδεολογίες, δόγματα, σύλλογοι, ΜΚΟ, καρέκλες, τίτλους και έδρανα μας μοίρασαν αφειδώς. Κι εμείς τσιμπήσαμε. Έρμαιοι της φύσης μας. Από τον Μύθο έως την επόχή των κινητών τηλεφώνων δεν αλλάξαμε καθόλου. Δεν εξελιχθήκαμε στο ελάχιστο, ακόμη κι αν «τιμωρούμαστε» για την αλαζονία μας και την παντελή έλλειψη σταθερού εθνικού σχεδίου δράσης ανηλεώς σχεδόν χίλια χρόνια τώρα.

Φυσικά δεν πολεμούν μόνο με αυτό τον τρόπο την έξω από εδώ ένωση των Ελλήνων. Οι διεθνιστές ανά γης πολεμούν γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ανηλεώς την οικογένεια και την οποία έχουν πλήξει σε μεγάλο βαθμό. Όμως, η έννοια της οικογένειας-φατρίας είναι ακόμη μέσα στο αίμα των Ελλήνων. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό για τον Έλληνα από το να είναι σημαντικός μέσα στην μικρή του κοινωνία, να τον γνωρίζουν με το μικρό του όνομα και να μην αποτελεί ένα ασήμαντο νούμερο στα στατιστικά τευτέρια της διεθνικιστικής κατασκευής του «κιμά». Στις πόλεις που ζούμε οι περισσότεροι από εμάς πλέον, οι τοπικές κοινωνίες ή το σύνολο μέσα στο οποίο επιλέγουμε να ενταχθούμε λειτουργούν επίσης ως φατρίες. Σήμερα, οι ισχυρότερες φατρίες που λειτουργούν βάσει όλων των φατριακών παραδόσεων και δομών όπως αυτές θεμελιώθηκαν και καθιερώθηκαν μέσα από το πέρασμά τους στην ιστορία, είναι αυτές των αναρχοαυτόνομων ομάδων.

Ως αντίδραση στα τελευταία είκοσι χρόνια αλλοτρίωσης και εξατομίσκευσης, θα εντάσσονται όλο και περισσότεροι Έλληνες σε σύνολα που θα καλύπτουν την ανάγκη τους να αποτελούν μέλη μιας «οικογένειας-φατρίας». Βλέπουν πλέον καθαρά ότι οι ξένοι που έχουν έρθει στη χώρα τους, αντίθετα με τα όσα κυρήσσουν οι προπαγανδιστές της ‘αριστεράς και της προόδου’ (την είδαμε την αριστερη-σοσιαληστρική πρόοδο). Ουδεμία σχέση έχουν μαζί τους, με τον τρόπο σκέψης και ζωής τους και με τα σύστημα αξιών τους. Αυτό ισχύει και για ξένους που ανήκουν στη λευκή φυλή. Έτσι επιβεβαιώνονται οι υποψίες που είχαν πάντα, ότι ως Έλληνες είναι ιδιαίτερο είδος και ως τέτοιο δεν μπορούν να συμβιώσει εύκολα με «άλλους» παρά μόνο όταν δεν τον ενοχλού και όταν δεν αλλάζει ο τρόπος ζωής τους, ο άρρηκτα δεμένος με τη φατρία.

Στις εποχές όμως που έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια παγκοσμιοποίηση με φύση οδοστρωτήρα, ο τοπικισμός-φατριασμός μπορεί να γίνει για άλλη μια φορά ο Δούρειος Ίππος μας. Γιατί αυτή η ανάγκη και τάση που δεν μπορεί να καταπολεμηθεί, αφού είναι ενσωματωμένη στα γονίδια μας λειτουργεί καταστρεπτικά. Όταν σκεφτόμαστε και δρούμε με γνώμονα μόνο το χωριό ή την μικρή πόλη στην οποία ζούμε είμαστε καταδικασμένοι να αποτύχουμε. Εάν η διπλανή πολιτεία καταρεύσει, αναπόφευκτα θα επέλθει και το τέλος της δικής μας. Τόσα χρόνια στην επαρχία και ακόμη και στα προάστια κανείς δεν έδινε σημασία για τις συνθήκες τρόμου μέσα στις οποίες ζούσαν οι κάτοικοι του κέντρου των Αθηνών. Χλεύαζαν και αστειεύονταν με τις συνθήκες αυτές και τα ανέκδοτά τους έκαναν τους πολύπαθους Αθηναίους να σφίγγουν τα δόντια και να μην μιλούν για να μην χαρακτηριστούν φασίστες. Και να περιμένουν. Δικαιώθηκαν. Τώρα που τα κέντρα συγκέντρωσης (ντροπή να τα πούμε στρατόπευδα συγκέντρωσης μη στενοχωρηθούν οι κυρίες των Β.Π) έφτασαν στην εξώπορτα του χωριού ή του προαστίου τους, οι κάτοικοί τους δεν γελούν καθόλου και τα ανέκδοτά τους τα ξέχασαν το ίδιο απόγευμα που άκουσαν στις ειδήσεις για το στήσιμο των φαβέλων, των προκατασκευασμένων παραγκουπόλεων και των συρματοπλεγμάτων δίπλα στον φράχτη τους.

Ο φατριασμός-τοπικισμός των Ελλήνων έχει να επειδείξει τραγελαφικά κατορθώματα κατά την διάρκεια της ιστορίας μας. Ένας από τους κύριους λόγους που κατά τα πρώτα χρόνια της επανάστασης απελευθερώθηκαν τόσο λίγα εδάφη, ήταν η αποστροφή των Πελοπονήσσιων καπεταναίων στη σκέψη ότι έπρεπε να περάσουν τα σύνορα του Μορηά. Ο Καραϊσκάκης πήγαινε όπου υπήρχε μάχη. Ίσως λόγω της σκιώδους καταγωγής του δεν είχε νιώσει ποτέ ότι ανήκε σε μια τοπική κοινωνία ολοκληρωτικά και αυτό ωφέλησε το γένος. Όχι μόνο στη συγκεκριμένη περίοδο που ο Καραϊσκάκης και άλλοι οπλαρχηγοί έζησαν και πολέμησαν, αλλά μέχρι σήμερα. Οι δικές τους επιλογές έπηρεάζουν το δικό μας παρόν.

Οι αποφάσεις και οι πράξεις όλων μας έχουν πολύ μεγαλύτερη επίδραση στη ροή της ιστορίας απ΄ ότι μπορούμε να καταλάβουμε σκεπτόμενοι μικρονοϊκά. Μερικών ανθρώπων το εκτόπισμα είναι βεβαίως μεγαλύτερο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει όλοι να σκεφτόμαστε τη μεγαλύτερη εικόνα από αυτό που βλέπουμε σήμερα δίπλα μας. Γιατί ο Καραϊσκάκης δεν πολέμησε μόνος του και εκείνοι που τον ακολουθούσαν θα μπορούσαν κάλλιστα να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους και στο τζάκι τους. Των περισσοτέρων δε τα σπίτια απελευθερώθηκαν 50 χρόνια αργότερα.

Στις ημέρες μας, που λίγο πολύ όλοι έχουμε μια έστω μικρή μόρφωση, η οποία δεν ήταν δεδομένη για τους περισσότερους Έλληνες πριν από 200 χρόνια, δεν επιτρέπεται να λέει ένας νέος άνθρωπος ότι «Έγώ δεν δίνω δεκάρα για το τι συμβαίνει στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονική, εγώ μόνο για την περιοχή μου θα πολεμήσω». Με την ίδια λογική οι Πόντιοι το 1940 δεν έπρεπε να πάνε να πολεμήσουν τους Ιταλούς και τους Γερμανούς στο μέτωπο της Βορείου Ηπείρου και της Μακεδονίας, γιατί δεν πολεμούσαν για τον Πόντο.

Ο εχθρός χρησιμοποιεί τον τοπικισμό των Ελλήνων εναντίον μας και με έναν άλλο τρόπο. Χρησιμοποιεί τοπικές ονομασίες για να δημιουργήσει μειονότητες εκεί που δεν υπάρχουν. Σου λέει ότι οι Σπαρτιάτες δεν είναι Έλληνες γιατί τους λένε Σπαρτιάτες. Και ούτω καθεξής. Τα χαύτουν και τα παίρνουν οι ελαφρόμυαλοι αριστεροί και σηκώνουν την παντιέρα των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Τα τελευταία είκοσι χρόνια γεμίσαμε μειονότητες. Πριν ήταν όλοι περήφανοι Έλληνες. Τώρα έγιναν καταπιεσμένες μειονότητες.

Αυτές οι αστειότητες μαζί με τα υπερτροφικά «εγώ» που θρέφουν μικρονοϊκές μαμάδες μαζί με τα γεμιστά σε μικρά παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα, μας έφτασαν για άλλη μια φορά στον πάτο, όπου όποιος έχει ελληνική συνείδηση και θεώρηση των πραγμάτων να θεωρείται από ανίδεους «φασίστες», χωρίς να γνωρίζουν τι σημαίνει η λέξη, όποιος δεν έχει σύστημα αξιών και ήθους να θεωρείται φυσιολογικός και όποιος ψεύδεται και χρηματίζεται να λέγεται πολιτικός. Όλα αυτά δε, να μη προσβάλουν κανενός τον συναισθηματικό κόσμο και το ήθος αρκετά για να αντιδράσει, πόσο μάλλον να εξεγερθεί.

Όμως ποιοι θα εξεγελθούν; Όλοι οι Έλληνες είναι ευαισθητοποιημένοι όσον αφορά στις αλύτρωτες πατρίδες μας, οι οποίες είναι πολλές. Βόρειος Ήπειρος, Κύπρος, Πόντος, Ανατολική Θράκη για να μην αναφέρω κι άλλες και πάθουν κάποιοι εγκεφαλικά, είναι εδάφη μας και θέλουμε να τα ξαναδούμε όλοι ελληνικά, όμως προτεραιότητά μας είναι η απελευθέρωση της ίδιας της Ελλάδας που τελεί υπό κατοχή. Δυστυχώς, εκτός ελαχίστων εξερέσεων, οι περισσότεροι εκπρόσωποι των πατρίδων αυτών, είτε ως φυσικά πρόσωπα είτε ως φατριακές οντότητες περιορίζονται να κάνουν μνημόσινα μια-δυο φορές το χρόνο και αρνούνται πεισματικά να συμμετάσχουν σε οποιεσδήποτε άλλες δράσεις που υπερασπίζονται ελληνικές θέσεις. Ο εθνικιστικός-πατριωτικός χώρος στην Ελλάδα διευρύνεται κι εκείνοι ενώ ζουν στην Αθήνα ή άλλες πόλεις της Ελλάδας, λάμπουν δια της απουσίας τους, από οποιαδήποτε δράση που δεν έχει να κάνει με τα αιτήματα της φατρίας τους. Δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τα κατεξοχήν προβλήματα που απασχολούν άλλους εθνικιστές-πατριώτες που έχουν παραμερήσει την φατριακή τους ταυτότητα μπροστά στο συνολικό καλό αγώνα του έθνους. Έχει ακουστεί ως αστείο ότι για να γίνει εξέγερση από τις «φατρίες» αυτές, θα πρέπει να γίνει με κλαρίνα και βιολιά. Λυπούμαστε, αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν μπορούμε να συντηρούμε ορχήστρες για χάρη σας.

Η ανοησία όμως δεν περιοριζεται μόνο σε τοπικού χαρακτήρα φατρίες. Λαμπρό παράδειγμα αποτελεί και η κόντρα στον στρατό και ειδικά αυτή των ειδικών δυνάμεων. Βάτραχοι και αμφίβιοι σκοτώνονται για το ποιοι είναι καλύτεροι στα κύματα, πεζοναύτες και λοκατζήδες ανταλλάσσουν ειρωνικά σχόλια, ενίοτε και μπουνιές, οι αλεξιπτωτιστές δεν αντέχουν τους πεζοναύτες και οι λοκατζήδες μαλώνουν με τους βατράχους. Όλοι μαζί κοιτούν αφ’ υψηλού όλους τους υπόλοιπους που υπήρξαν απλοί φαντάροι. Είναι ικανοί να «πάρουν την Κωνσταντινούπολη» κι όταν καθίσουν να ξαποστάσουν, μετά το κερί που θα ανάψουν στην Αγιά Σοφιά, να αρχίσουν να εκτοξεύουν μπύρες και φραπέδες μεταξύ τους για το ποιος μπήκε πρώτος στην Πόλη.

Κι ενώ αυτό φαίνεται όνειρο θερινής νυχτός οι κοντρίτσες αυτές που δυστυχώς εντάσσονται στην καθημερινότητα μέχρι και του Επιτελείου, δεν είναι πλέον καθόλου «χαριτωμένες». Είναι μάλιστα εξαιρετικά επικίνδυνες για την σωτηρία του έθνους. Κακομαθημένα καμώματα, αξιώματα και συμφέρονται πλέον δεν χωρούν. Ο εχθρός είναι εντός των πυλών και οι μαριονέτες του είναι μέσα στο κυνοβούλιο και σκυλεύουν την Ελλάδα ως λεία πολέμου. Κι όταν θέτουν μέτρα αφαίμαξης των Ελλήνων δεν μας βλέπουν ούτε ως αριστερούς, ούτε ως δεξιούς, βατράχους ή αλεξιπτωτιστές, ορθόδοξους ή δωδεκαθεϊστες. Στις ουρές του ΟΑΕΔ βρίσκονται μαζί με το μισό ανεπιθύμητο πληθυσμό του πλανήτη, αναρχικοί, φασίστες, δημοκράτες, εθνικοσοσιαλιστές από οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας να περιμένουν να πάρουν το πενιχρό ταμείο ανεργείας. Εκείνοι είναι πάντα ενωμένοι και έχουν ένα κοινό στόχο. Την καταστροφή και εξαφάνισή μας από τον χάρτη. Εμείς θα παραμείνουμε χώρια;

Νίκη Δαναών

Πελεκητές

Το ελληνικό έθνος όταν ξεσηκώθηκε για να απελευθερωθεί αποφάσισε να παίξει το παιχνίδι του θανάτου και της ελευθερίας έως το τέλος. Οι οπλαρχηγοί με όσους τους ακολούθησαν έπραξαν τα δέοντα για να μην υπάρξει ούτε επιστροφή, ούτε συγχώρεση. Δεν ήταν πολλοί όταν ξεκίνησαν, όμως έγιναν πολλοί όταν τελείωσε το πρώτο σκέλος του αγώνα, συν το ότι απέκτησαν κι ένα μικρό κράτος για να προστατευθούν. Όμως ποτέ δεν ξέχασαν ότι το έθνος αυτό εκτινόταν και σε τμήματα της παραπαίουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας που δεν είχαν απελευθερωθεί. Μέσα στο κράτος αυτό δεν υπήρχαν μόνο Έλληνες. Το γνώριζαν πολύ καλά αυτοί που ξεκίνησαν τον αγώνα παρόλα αυτά με πολλούς κόπους και χύνοντας το αίμα τους δημιούργησαν αυτό το κράτος και συμπεριέλαβαν στο έθνος αυτό κι εκείνους τους λίγους που είτε δεν ανήκαν, είτε ανήκαν κατά το ήμιση.

 Όμως ο Θεός έχει υπογράψει την απελευθέρωση του γένους και δεν παίρνει την υπογραφή του πίσω. Γι’ αυτό και κάθε φορά που το έθνος, μαζί με το κράτος που το προστάτευε, απειλούνταν από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς, αυτό πολλαπλασίαζε τα εδάφη του και τον πληθυσμό του. Αυτή την υπογραφή θα έπρεπε κάποιοι να τη θυμούνται, όμως ξεχνούν κάθε φορά και ξανά επιτίθενται. Ίσως γιατί πραγματοποιούν άθελά τους το θέλημα του Θεού.

Κάθε φορά που επεκτείνονταν τα σύνορα, πάντα με αγώνα, συμπεριλαμβάνονταν στο κράτος πληθυσμοί που ίσως να μην ήταν Έλληνες ή ίσως να μην γνώριζαν ότι ήταν Έλληνες. Βλέπετε μια αυτοκρατορία σαν την Οθωμανική για να επιβιώσει αποκοιμίζει στους κακτηθέντες την εθνική τους συνείδηση. Ποια συνείδηση θα μπορούσαν έχουν αγράμματοι κάτοικοι της υπαίθρου; Γνώριζαν όμως ότι ήταν διαφορετικοί κι ότι τους άξιζε να είναι ελεύθεροι. Οι ονομασίες που είχαν οι Έλληνες χάρη στην ιδιότητά τους ή στον τόπο που κατοικούσαν δεν υποδήλωναν εθνολογική διαφορετικότητα. Το γένος παρέμενε ένα. 

Δεν μας ενδιαφέρουν πιστοποιητικά καθαρότητας. Αυτά τα θέλουν οι χαμερπείς, μη χάσουν κανένα λέπι. Για τον Ελληνισμό οι άνθρωποι δεν είναι προϊόντα για να χρειάζονται σφραγίδες γνησιότητας. Άλλωστε μετά από διακόσια σχεδόν χρόνια από την απαρχή του Αγώνα, ή έστω μετά από ενενήντα χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή και την Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας με τις μετακινήσεις πληθυσμών και γάμων ανάμεσά τους, όλοι πλέον έχουν ελληνικό αίμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μη Έλληνες μέσα στον Ελληνικό χώρο. Υπάρχουν. Ακριβώς επειδή οι Έλληνες δεν υπήρξαν ποτέ σφαγείς. Αγωνιστές ναι, πολεμιστές ναι, κατακτητές ναι, εξανθρωπιστές και φορείς πολιτισμού ακόμη κι όταν δεν ήξεραν να γράφουν το όνομά τους ναι. Όμως ποτέ σφαγείς. Γι’ αυτό και υπάρχουν ακόμη χώρες μακρινές στα βάθη της Ανατολής που το πιο σημαντικό γεγονός της ιστορίας τους ήταν η κατάκτησή τους από τους Έλληνες.

Εάν οι Έλληνες ήταν σφαγείς δεν θα δημιουργούσαν γλώσσες για τους βάρβαρους που τους επιτίθενταν από όλα τα σημεία του ορίζοντα για να τους εξανθρωπίσουν. Γλώσσες δικές τους. Δεν τους επέβαλαν τη δική τους την Ελληνική, ενώ θα μπορούσαν. Εάν ήταν σφαγείς δεν θα τους μάθαιναν να γράφουν και να διαβάζουν, δεν θα τους βάπτιζαν και δεν θα τους δέχονταν εντός της αυτοκρατορίας τους. Ακόμη κι όταν τους τιμωρούσαν, το έκαναν επειδή εκείνοι, αχάριστοι ως ευεργετηθέντες, επιτίθενταν σε Ελληνικούς πληθυσμούς.

Ποιοι είναι λοιπόν οι σφαγείς; Αυτοί που δημιούργησαν αλφάβητα και γλώσσες για τα εκατομύρια των Ευρωπαίων και όχι μόνο, για να έχουν σήμερα γλώσσα για να απειλούν με πτώχευση και διαμελισμό την Ελλάδα; Είναι οι Έλληνες σφαγείς που αφήνουν εντός του Ελληνικού χώρου να ζούν εδώ και διακόσια χρόνια μη Έλληνες, τους έχουν δώσει το αξίωμα και την τιμή του να λέγεσαι Έλληνας, να μορφώνουν τα παιδιά τους με Ελληνική παιδεία, να καρπώνονται κοινωνικές παροχές και να αποκτούν περιουσίες και ιδιοκτησία εντός της προστασίας αυτού του κράτους, που με αίμα άλλων έχει δημιουργηθεί; Και ως αντάλλαγμα για ότι τους έχει δώσει αυτό το έθνος και κράτος, ακόμη και την υπόστασή τους, επιτίθενται και ενεργούν εχθρικά απέναντι και στα δυο με αστείρευτο μίσος. Γιατί;

Είναι πολύ απλό. Επειδή γνωρίζουν ότι μειονεκτούν. Επειδή οι δικοι τους πρόγονοι δεν λάξεψαν ποτέ με γιγάντια χέρια βράχους μεγαλύτερους από το ύψος τους για να κτίσουν κυκλώπια τείχη. Επειδή οι πρόγονοί τους δεν άφησαν πίσω τους δαντελοσκαλισμένα μάρμαρα, δεν χάραξαν ποτέ γράμματα φερμένα από τα αστέρια. Επειδή, ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να δημιουργήσουν τίποτα, παρά μόνο κλέβουν, παραποιούν και προσπαθούν να αλλοιώσουν παγκόσμιας αναγνώρισης αλήθειες, επειδή ζούν μέσα στο ψέμα που τους πληρώνουν κάποιοι να πουν. Μόνο ένας ηλίθιος ή ένας πράκτορας θα προτιμούσε να λέγεται σκοπιανός ή σλαβομακεδόνας αντί για Έλληνας. Ανύπαρκτος αντί για αιώνιος.

Οι πρόγονοί τους, όπως κι αυτοί σήμερα είναι απλοί πελεκητές που έχουν το θράσος να αποκαλούν τους εαυτούς τους λιθοξόους, τέχνη που οι Έλληνες τους έμαθαν. Πρόγονοί τους είναι τα υπολείμματα των βαλκανίων και μιας αυτοκρατορίας που δεν υπάρχει πια και με την τελευταία της αναλαμπή ζητά φλόγες που δεν μπορεί να ανάψει. Δεν έχουν υπόσταση ούτε φυλετική, ούτε εθνολογική. Υπάρχουν σήμερα επειδή το επέτρεψαν οι δικοί μας πρόγονοι, οι Έλληνες, που τους επέτρεψαν να ζήσουν, ακριβώς επειδή δεν ήταν σφαγείς, παρά μόνο απελευθερωτές. Επειδή τους λυπήθηκαν, αφού μετά τις ανταλλαγές πληθυσμών ήταν τόσοι λίγοι και αξιοθρήνητοι που τους άφησαν εντός των συνόρων της Ελλάδας. Νομίζουν ότι δεν γνώριζαν ότι δεν ήταν Έλληνες. Νομίζουν ότι δεν γνωρίζουμε ότι δεν είναι Έλληνες. Νομίζουν ότι δεν γνωρίζουμε ότι προσπαθούν να πείσουν άλλα κύτταρα του γένους ότι δεν είναι Έλληνες. Νομίζουν ότι δεν γνωρίζουμε από πού εκπορεύεται αυτό το μίσος. Είναι το μίσος του ευεργετηθέντα που χρωστάει τα πάντα στους Έλληνες και μειονεκτεί στα πάντα απέναντί τους.

Αυτοί λοιπόν που αποκαλούν εαυτούς λιθοξόους, καλά θα κάνουν να σιγήσουν, γιατί δεν είναι παρά μόνο άτεχνοι πελεκητές. Όπως οι καλικάντζαροι που πελεκούν μέχρι τα Θεοφάνια. Που ορμόνται από τα συμπλέγματά τους, γράφουν και πράττουν από τη δημιουργία ενός κράτους που παρακαλούσε στην απαρχή του να κατακτηθεί από τους Έλληνες γιατί πεινούσε. Και τώρα ζει από τις Ελληνικές επιχειρήσεις και την παραγωγή ναρκωτικών. Ένα κράτος που εμπεριέχει τα υπολείμματα των βαλκανικών χωρών και δεν δημιουργήθηκε από ένα έθνος, αλλά από την αμέλεια και τον δισταγμό των διπλανών χωρών και αυτεξούσιων εθνών γύρω τους να προσαρτήσουν τα εδάφη του στα δικά τους. Επειδή δεν τους ήθελαν κι επειδή δεν ήθελαν μπελάδες στο κεφάλι τους.

Και τώρα υπάρχουν κάποιοι που είναι τόσο ηλίθιοι και γι’ αυτό δεν είναι πάρα κακότεχνοι πελεκητές, που δεν σέβονται, ούτε κάν έχουν την διάνοια να αναγνωρίσουν τα πλεονεκτήματα της Ελληνικής τους ταυτότητας που χάρη στην επιείκια των Ελλήνων διαθέτουν και θέλουν μια άλλη που δεν αξίζει τίποτα. Που γλύφουν σαν τα ψωριάρικα σκυλιά μετά από μισό αιώνα σχεδόν τις πληγές τους από το ξύλο που έφαγαν μικροί για την ανικανότητά τους να μάθουν μια ανώτερη από τα γονίδια τους γλώσσα. Από ένα κράτος που ίσως, εάν όχι σίγουρα, με αυτά που κάνει μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια θα διαλυθεί. Πόσο ανόητος μπορεί να είναι ένας τέτοιος άνθρωπος;

Αυτοί λοιπόν οι άτεχνοι πελεκητές, καλά θα κάνουν να σιωπούν. Καθώς η Ελλάδα είναι σε κρίση. Κι όταν συμβαίνει αυτό η οργή του Θεού δημιουργεί βοή, βροντή και κεραυνό που καίει τα σπαρτά. Είναι πολύ εύκολο να ρίχνεις χαλίκια σε ένα γίγαντα όταν εκείνος είναι αλυσοδεμένος από αυτούς τους ίδιους χαμερπείς που υποτίθεται ότι θα τον προστάτευαν. Όμως οι πελεκητές θα πρέπει να γνωρίζουν, ότι ο γίγαντας με τα χαλίκια τους το μόνο που παθαίνει είναι φαγούρα κι ενόχληση. Να μην ξεχνούν ότι ο γίγαντας αυτός έχει σπάσει αλυσίδες και δεσμά τόσες πολλές φορές στο παρελθόν, φτιαγμένα ακόμη κι από θεούς. Κι όταν σύντομα σπάσει και τα σημερινά, ίσως να μην είναι τόσο επιεικής, όσο τις προηγούμενες φορές.

Νέα Πολιτεία

Δημιουργώντας μια νέα Πολιτεία

 

Επαγγελματίες πολιτικοί. Η πηγή του κακού στη διαπλοκή και στη σκόπιμη και στοχευμένη ασυνέχεια του συστήματος του καταρρέοντος κράτους που μέσα του κοπιάζουμε, αγανακτούμε κι αγωνιζόμαστε πάντα χωρίς αποτέλεσμα. Γιατί το σύστημα έχει άπειρες δικλείδες ασφαλείας με ένα και μοναδικό σκοπό. Να μη χάσουν τη θέση τους στο πολιτικό προσκήνιο οι επαγγελματίες πολιτικοί και ο περίγυρός τους. Για να το κατορθώσουν αυτό, πούλησαν και πουλούν την ψυχή τους σε επιχειρηματίες, πολυεθνικές και σέχτες ακόμη και στον διάβολο τον ίδιο όταν χρειάζεται. Μόνο που δεν έμειναν εκεί. Πούλησαν γη και ύδωρ κι εμάς ως είλωτες στη νέα τάξη πραγμάτων που μας θέλει υπάλληλους και  καταναλωτές στις ίδιες πολυεθνικές και πολυκαταστήματα σε τιμή ευκαιρίας και σε συνθήκες δουλείας.

Κι όλα αυτά για να μη χάσουν αυτοί το επάγγελμά τους. Στις τελευταίες εκλογές κατά τις οποίες εισήλθαν στη βουλή άνθρωποι μη επαγγελματίες, δέχθηκαν τον χλευασμό και την απόρριψη επειδή δεν έχουν χρυσοπληρώσει από κρατικά κονδύλια image makers για να τους μεταλλάξουν. Εκεί φτάσαμε, να μην αναγνωρίζουμε, έστω κι αν διαφωνούμε, αυτόν που με τον αγώνα του κατόρθωσε να φτάσει σε ανώτερο αξίωμα. Να μην δεχόμαστε αυτόν που παρουσιάζεται με το αυθεντικό του πρόσωπο και τον διαφορετικό τρόπο σκέψης του.

Τι θα γινόταν όμως αν κατανοούσαμε πλήρως ότι δεν τους χρειαζόμαστε; Ότι δεν χρειάζονται επαγγελματίες για να κάνουν την δουλειά για την οποία όχι μόνο τους πληρώνουμε, αλλά κλέβουν και ασύστολα το κράτος, μαζί με τους παρατρεχάμενούς τους και τους ρουφιάνους τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν τους χρειαζόμαστε.

Τι θα γινόταν αν δημιουργούσαμε μια νέα Εκκλησία του Δήμου; Όπου η έννοια της δημοκρατίας δεν θα ήταν αυτή της ασυδοσίας και της οχλαγογίας, αλλά αυτή του κρατεού Δήμου. Έχουμε έναν κρατεό Δήμο, μια κρατεή Πολιτεία; Όχι, γιατί το σύστημα έχει πολλά πλοκάμια και οι επαγγελματίες του είδους έσυραν το καράβι στην ξέρα για να μη χάσουν τις «καρέκλες» τους και συνεχίζουν να του ανοίγουν τρύπες χωρίς τελειωμό, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι το τέλος έρχεται. Τα πάντα καταρρέουν. Ούτε αυτοί θα γλιτώσουν. Καιρός να δημιουργήσουμε ένα νέο πολιτικό σύστημα.

Τι θα γινόταν αν ζούσαμε και σκεφτόμασταν χωρίς αριστερά, χωρίς δεξιά. Μοναρχία, ολιγαρχία, δημοκρατία με όλα τα παρακλάδια τους και όλες τις παραφυάδες τους, όλα τα δοκιμάσαμε. Όλα πειράματα δικά μας που ξέφτισαν στο πέρασμα των αιώνων από τη δική μας κακομεταχείριση.

Τι θα γινόταν αν με τυχαίους κλήρους επιλέγονταν οι άνθρωποι που θα έλεγχαν τη νομοθεσία στη χώρα; Το κοινοβούλιο αυτό κάνει, νομοθετεί. Όταν υπάρχουν επαγγελματίες νομομαθείς, δικαστγικοί και οικονομολόγοι που γνωρίζουν πολύ καλά το αντικείμενο, για ποιο λόγο πρέπει να πληρώνουμε πολιτικούς; Αφού κι εκείνοι στέλνουν τους νέους νόμους στους αρμόδιους για να τους εγκρίνουν, τους οποίους με τη σειρά τους ελέγχουν μέσω της διαπλοκής δεν τους αφήνουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Οι αρμόδιοι νομικοί μπορούν να ελέγχονται από τυχαία επιλεγμένους πολίτες των οποίων αμφότεροι οι γονείς θα είναι Έλληνες, ούτως ώστε να μην υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα και συναισθηματικοί δεσμοί με άλλες χώρες. Δεν θα πρέπει να είναι με οποιονδήποτε τρόπο δημόσιοι λειτουργοί, ενώ θα πρέπει να εκπροσωπούν όλες τις κοινωνικές τάξεις και κάθε χρόνο θα αλλάζουν για να κληρώνονται άλλοι.

Σε αυτούς θα μπορούν να συμπεριλαμβάνονται και Έλληνες της διασποράς, επίσης με αμφότερους τους γονείς τους Έλληνες και που να μην έχουν ή είχαν θέση σε κρατικές υπηρεσίες των χωρών που ζούν. Δεν είναι δυνατόν να αναμένουμε ή ακόμη και να απαιτούμε από τους Έλληνες της διασποράς την αρωγή τους και να μη συμμετέχουν στο νέο Κοινό των Ελλήνων.

Σε αυτό το νέο κέντρο λήψεων αποφάσεων θα πρέπει να συμμετέχει με εκπροσώπους του και ο στρατός. Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιο λόγο ένας πολιτικός, ο οποίος πολλές φορές δεν έχει καν υπηρετήσει ή το έχει κάνει εικονικά, μπορεί να γίνει υπουργός άμυνας και να έχει λόγο σε θέματα για τα οποία εξακριβωμένα δεν έχει ιδέα, παρά μόνο όπως έχει αποδειχθεί για να οικειοποιηθεί κονδύλια για την ασφάλεια της χώρας. Για να καταντήσει τον στρατό ένα ξέφραγο αμπέλι με παλιοσίδερα. Σε θέματα ασφαλείας θα πρέπει εκείνοι να προτείνουν νόμους και να επιβλέπουν τη σωστή νομοθεσία και εφαρμογή των νόμων πάνω σε τέτοια ζητήματα. Ο στρατός χρειάζεται αναγέννηση μαζί με το υπόλοιπο κράτος.

Οπότε έχουμε τους «ειδικούς» από τη μία πλευρά, τους πολίτες και τον στρατό να τους ελέγχουν από την άλλη. Το κάθε τμήμα του Κοινού θα ελέγχει το άλλο.  Το τμήμα των πολιτών δεν θα μπορεί να εκλέγεται ξανά το ίδιο, ούτως ώστε όσο γίνεται περισσότεροι Έλληνες να συμμετέχουν στη διαδικασία. Τα άλλα δυο τμήματα θα ελέγχονται από τους πολίτες και θα εκλέγονται ή επανεκλέγονται ανάλογα με την προσφορά τους και την αξία τους. Όλων τα οικονομικά, καθώς και των οικογενειών τους θα ελέγχονται πριν και μετά τη θητεία τους. Οι Πολίτες-Επόπτες θα επιλέγονται βάσει κρητηρίων όπως το να είναι γόνοι Ελλήνων, το μορφωτικό επίπεδο και την ηλικία τους (για να υπάρχει πνευματική διαύγεια και σκέψη), όπως επίσης το εισόδημά τους δεν θα πρέπει να υπερβαίνει ένα συγκεκριμένο όριο, ούτως ώστε να μην λαμβάνονται αντεθνικά και αντιλαϊκά μέτρα. Ο σκοπός τους θα είναι να εποπτεύουν την νομοθεσία και την εφαρμογή της και όχι η επαγγελματική τους αποκατάσταση. Θα επιστρέφουν στις εργασίες τους όταν θα τελειώνει η θητεία τους. Σε περίπτωση που ένας νόμος αποβεί ζημιογόνος για το έθνος και το κράτος, θα πηγαίνει ο λογαριασμός στο σπίτι αυτών που είχαν και προώθησαν την ιδέα.

Με αυτό τον τρόπο οι Έλληνες δεν θα θεωρούν πλέον το κράτος απέναντί τους εχθρικό και ληστρικό και δεν θα έπρατταν ενάντια στην πολιτεία αφού θα συμμετείχαν έμπρακτα σε αυτή. Ο οποιοσδήποτε που δεν είχε ή έχει κάποια θέση ως δημόσιος λειτουργός με ηλικία από 30 έως 65 ετών θα μπορούσε να συμμετάσχει στην επόμενη κλήρωση. Θα ήταν τιμή για τον οποιονδήποτε, αλλά και για την οικογένειά του να επιλεγεί και ο καθένας θα πρόσφερε μέσα από την ιδιότητά του και τα ταλέντα του. Όσοι αναδεικνύονται με κάποιο ταλέντο στα κοινά, εφόσον το επιθυμούν θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε αυτά μέσα από κάποιο αξίωμα που δεν θα είναι περιορισμένης θητείας.

Στα σχολεία θα μπορούσε να γίνει ξεχωριστό μάθημα, ούτως ώστε να γίνει βίωμα ότι ο καθένας θα μπορούσε να συμμετέχει σε αυτό το Κοινό. Οι Έλληνες θα αναδιαμόρφωναν την παιδεία τους στο οικογενειακό περιβάλλον, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, όπου κι αν βρίσκονται ανά την υφήλιο με βάση αυτό το σύστημα, ούτως ώστε ο οποιοσδήποτε εκλεγμένος να είναι έτοιμος να δώσει τα μέγιστα εφόσον επιλεγεί. Σε είκοσι χρόνια το πνευματικό και διανοητικό επίπεδό των Ελλήνων, αλλά και άλλων λαών που θα μπορούσαν να εφαρμόσουν το ίδιο σύστημα θα έχει εκτοξευθεί. Γιατί να μην το δοκιμάσουμε; Στην πορεία μπορεί και σίγουρα θα χρειαστεί πρόσαρμογές και αναβαθμίσεις. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει.

Δεν είναι απαραίτητοι. Ηγέτες δεν υπάρχουν πια κι αν εμφανιστεί κάποιος, να είστε βέβαιοι ότι θα φροντίσουν να τον εξαφανίσουν. Άρα είναι επικίνδυνοι και πλέον άχρηστοι. Αχρήστευσαν οι ίδιοι τους εαυτούς τους και εμπόδισαν την εξέλιξή μας. Το είδος τους πρέπει να εξαφανιστεί.

Το νέο Κοινό θα μπορούσε να στεγαστεί σε ένα χώρο που θα είναι κυκλικός. Να μην υπάρχει αριστερά και δεξιά, παρά μόνο Έλληνες. Θα μπορούσε να είναι κενό από πάνω, με ένα γυάλινο θόλο για να μπορεί ο ήλιος και να φωτίζει τους εκλεγμένους. Όλα κάτω από το φως του ήλιου.

Το νέο Κοινό θα μπορούσε να δέχεται πολίτες ή ομάδες πολιτών που να εναποθέτουν τα προβλήματά τους και να εγείρουν νέα ερωτήματα για να λαμβάνονται υπ’ όψιν της νομοθεσίας. Το έκαναν αυτοκράτορες, βασιλιάδες και δικτάτορες. Μόνο οι νέοι σοσιαληστές επαγγελματίες δημοκράτες πολιτικοί δεν έχουν ανοιχτές τις πόρτες για τους πολίτες. Εκεί θα μπορούσαν να συνδράμουν, εφόσον το επιθυμούν οι Άξιοι που θα αναδεικνύονται μέσα από το Κοινό ή τη γενική τους συμμετοχή στα κοινά.

Στην αρχή θα γίνουν λάθη και γκάφες. Στην αρχή δεν θα είναι όλοι έτοιμοι να αποδεχθούν τη νέα πραγματικότητα. Η κομματική λογική έχει εισχωρήσει τόσο βαθειά στη νοοτροπία μας που ίσως αρχικά να πρέπει να εκλέγονται μόνο οι νεότεροι. Πολλοί δεν θα είναι άξιοι ή θα είναι απαίδευτοι σε αυτή τη νέα πραγματικότητα και πρακτική. Θα υπάρξουν και πολλοί που θα πολεμήσουν αυτή τη νέα προσπάθεια, επειδή είναι βολεμένοι στην παρούσα κατάσταση. Θα έλθουν νέες ιδέες να προστεθούν. Όμως η Ελλάδα περνάει μια εξαιρετικά σκληρή μεταβατική περίοδο, κατά την οποία όμως έχει την δυνατότητα να μπει σε μια νέα εποχή όπου θα πρέπει να οικοδομήσει μια νέα Πολιτεία. Εάν μετά από αυτή την κρίση, παραμείνουν οι ίδιοι πολιτικοί ή τα παιδιά τους σε αυτό το ίδιο κοινοβούλιο, τότε σε λίγα χρόνια θα αντιμετωπίσουμε την ίδια ακριβώς καταστροφή. Δεν θα αλλάξει τίποτα κι αυτό είναι πιο ζοφερό από το να αλλάξουν τα πάντα και να βαδίσουμε στο άγνωστο.

Εάν δεν συμμετέχουν στη νομοθεσία της Ελλάδας οι ίδιοι οι Έλληνες, δεν θα μάθουν ποτέ να υπακούουν τον νόμο και οι πολιτικοί θα κάνουν ακόμη χειρότερα τα πράγματα, αφού εκείνοι δίνουν το παράδειγμα που ακολουθούν οι υπόλοιποι. Το παρόν πολιτικό καθεστώς είναι φτιαγμένο από τους εχθρούς μας για να μην εξελιχθούμε και να μη δημιουργούμε. Δημιουργώντας μια νέα Πολιτεία πολλοί θα μας πολεμήσουν και πρώτοι απ’ όλους το ίδιο το πολιτικό γίγναισθαι, που προτιμά να οδηγήσει τη χώρα ξανά σε εμφύλιο, παρά να παραδεχθεί ότι έσφαλε, παραπλάνησε, εξαπάτησε, ξεπουλήθηκε, ξεπούλησε κι έκλεψε. Και πάνω από όλα αγωνιά μη χάσει την «καρέκλα».

Πριν φτάσουμε σ’ αυτό το ποθητό μέλλον, πιθανόν να χρειαστεί να περάσουμε ένα ακόμη στάδιο εξέλιξης. Εκείνο της θυσίας, της πειθαρχίας, αλλά αλοίμονο και της τιμωρίας. Ποιος είπε ότι τα μεταβατικά στάδια είναι εύκολα ή σύντομα; Παρόλα αυτά, τώρα ήλθε η ώρα να οραματιστούμε και να δημιουργήσουμε ένα νέο πολιτικό σύστημα. Η «Ελληνική Νομαρχία» γράφτηκε δεκαπέντε χρόνια πριν την μεγάλη του έθνους Επανάσταση με την οποία το Ελληνικό έθνος επανήλθε στο προσκήνιο της Ιστορίας. Και τώρα που τα μάτια είναι ξανά στραμένα πάνω μας, θα ολοκληρώσουμε αυτό που τότε με τον «ξένο δάχτυλο» δεν ολοκληρώθηκε. Θέλουμε μια νέα Πολιτεία και θα την αποκτήσουμε. Επειδή μόνο εμείς μπορούμε να το κάνουμε. Γι’ αυτό υπάρχουμε. Για να οδηγούμε τον πλανήτη γη στο ταξίδι του στ’ άστρα.

Νίκη Δαναών

Αναζητώντας την Πηγή

Οι ώρες της κρίσης είναι αυτές που σε αναγκάζουν να επιλέξεις. Αναπόφευκτα όσο κι αν προσπαθείς να το αποφύγεις κάποιοι θα σου ζητήσουν να διαλέξεις τον δρόμο που θα ακολουθήσεις. Θα βλέπεις τους περισσότερους γύρω σου να διαλέγουν το μονοπάτι αυτό που θα θεωρήσουν εκείνη τη στιγμή της επιλογής ότι είναι το πιο σωστό γι’ αυτούς.

Εκείνοι που έρχονται στην πορεία σου και σε βάζουν με το ζόρι ή και με την ανοχή σου να επιλέξεις πάντοτε θα σου πουν ότι ο δικός τους ο σκοπός είναι ο καλύτερος, το δικό τους μονοπάτι το μόνο σωστό. Ότι η αλήθεια τους είναι η μόνη αληθινή που υπάρχει και ο τρόπος που βλέπουν τα πράγματα ο πιο καθαρός. Κανένας τους θα σου πει τα μειονεκτήματα, τον λάκο πίσω από τον περιποιημένο θάμνο με τα μπουμπούκια. Δεν θα σου πουν ποτέ ότι ο τρόπος σκέψης τους είναι συγκεκριμένος κι αν τους ακολουθήσεις θα πρέπει να τον δεχθείς ασυζητητί, κι αν έχεις κάποια στιγμή αμφιβολία για το πόσο όμορφά θα είναι τα λουλούδια που θα εμφανιστούν, θα σε θεωρήσουν προδότη και ηλίθιο. Εκείνοι γνωρίζουν ποιο είναι το σωστό και γι’ αυτό θα πρέπει με όλο σου το είναι να τους ακολουθήσεις μέχρι το τέλος.

Όμως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι και δεν θέλουν ή δεν έχουν όλοι ανάγκη από έναν αρχηγό. Ο σκοπός των ανθρώπων αυτών δεν είναι ούτε να ακολουθούν, ούτε να είναι αρεστοί, ούτε έχουν ανάγκη να οδηγούν για να αισθάνονται ανώτεροι. Δεν έχουν συμπλέγματα κατωτερότητας να καταπνίξουν, ούτε κατώτερα συναισθήματα να ικανοποιήσουν. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ελεύθεροι. Τόσο, που καμιά φυλακή δεν μπορεί να περιορίσει το αίσθημα αυτό του πετάγματος στον ουρανό που νιώθουν. Δεν υπάρχουν δεσμά για να περιορίσουν την ένωση της ψυχής τους με το σύμπαν όταν αυτό συμβαίνει. Γι’ αυτό και πρέπει να μένουν μακρυά ίσως από όλους τους άλλους, να δρουν και να αλληλεπιδρούν, πάντοτε κατά το «δαίμονα» μέσα τους, προσφέροντας στο σύνολο μέσα από την αποστασιοποίηση τους. Να μην χρωματίζονται.

Αυτοί οι άνθρωποι, ακόμη κι αν έχουν συγκεκριμένες ιδέες και τους αρέσει να έχουν γύρω τους συνομιλητές που τους συμμερίζονται κι ίσως οι πεποιθήσεις τους να τείνουν ή να συμφωνούν με κάποιες πλευρές, καταλήγουν αναπόφευκτα στο να αποστρέφονται τις παρατάξεις. Είναι γιατί ψάχνουν και πάντοτε βρίσκουν την πηγή του καλού και του κακού. Βλέπουν καθαρά το άσπρο και το μαύρο, ακόμη και τα χρώματα ενδιάμεσα, όμως είναι τυφλοί, κρατούν σπαθί και ζυγαριά, ζυγίζουν τα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν κι όταν αυτά δεν λύνονται, κόβουν κατά βούληση ότι δεν ισορροπεί.

Εάν λοιπόν αισθάνεσαι, μετά από αρκετές ίσως αναζητήσεις, αντιπαραθέσεις, κάθετες διαφωνίες και προστριβές, ότι δεν «κολλάς» κάπου και «δεν χωράς» μην κάνεις το λάθος να ακολουθήσεις τον δρόμο που σχεδόν μοιάζει με αυτόν που έχεις εσύ στο μυαλό σου, γιατί όλα τα παραπάνω θα οξυνθούν, δεν θα λυθούν. Το αντίθετο μάλιστα. Μικροπρέπεια, αγνωμοσύνη, μίσος και βία θα αντιμετωπίσεις παντού. Επειδή, θα γίνεις το αγκάθι, αυτός που που πάντοτε θα είναι διαφορετικός και το χειρότερο, θα ανακινήσεις συναισθήματα και σκέψεις που έχουν θάψει και δεν θα τους αρέσει αυτό. Κάνεις δεν θέλει να βλέπει την συνείδησή του δίπλα να περπατά, να τον κοιτά στα μάτια, να τον μετρά.

Δεν θα γίνεις ποτέ «δικός τους» όσο κι αν προσπαθήσεις. Θα αποστρέφεσαι πάντοτε το «ψεύτικο» και το «δήθεν», θα θυμώνεις πάντοτε με την αδικία και θα αμφισβητείς. Πάντα. Επειδή θα ψάχνεις και αναπόφευκτα κάποτε θα βρεις την πηγή που εκείνοι είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν να δουν, ή υποκρίνονται πως δεν υπάρχει, για να αλλοιώσουν την αλήθεια και να παρουσιάσουν τη δική τους σαν την μόνη που υπάρχει. Ακόμη κι αν γνωρίζουν ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως κυρήττουν, δεν θα παραδεχθούν ότι έκαναν λάθος. Γι’ αυτό κι όταν εσύ παραδέχεσαι και λες ανοιχτά τα δικά σου λάθη, θα εκνευρίζονται ακόμη περισσότερο μαζί σου. Επειδή αυτός ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς απαιτεί απαλλαγή από συμπλέγματα κάθε είδους και φυσικά σθένος. Γι’ αυτό δεν εξελίσσονται, ενώ εσύ μπορείς. Για το τελευταίο θα σε μισούν ακόμη περισσότερο.

Είναι λοιπόν στη φύση μερικών ανθρώπων να μην ανήκουν παρά μόνο στην ίδια τους τη φύση. Τα «δαιμόνια» μέσα τους να είναι τόσο ισχυρά που να μην τον αφήνουν να αισθανθεί άνετα σε καμιά θέση, πίσω, δίπλα και μπροστά από κανέναν. Στην «εποχή της κρίσης» που προέρχεται και εκτίνεται σε πολλές περισσότερες από την πολιτική και οικονομική εκφάνσεις της ζωής μας, όλοι μα όλοι θα δείξουν αργά ή και πολύ πιο γρήγορα από ότι θα συνέβαινε ύπο φυσιολογικές συνθήκες τον πραγματικό τους εαυτό. Ό,τι έχουν μέσα τους θα βγει στην επιφάνεια με καταστροφικά ή δημιουργικά αποτελέσματα, ανάλογα με την φύση που θα κυριαρχήσει.

Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να προσέξεις και να σκεφτείς πολύ ποιο στρατόπεδο θα διαλέξεις. Ήταν σε μια παρόμοια εποχή πρίν από περίπου 70 χρόνια που κάποιοι επέμεναν να επιλέξουν όλοι στρατόπεδο. Και το έκαναν. Καταστρέφοντας τους ίδιους, τις οικογένειες, τις κοινότητες και εν τέλει την ίδια τους τη χώρα. Την χώρα για την οποία πολεμούσαν αμφότεροι με το ίδιο μένος. Οι μεν για να φέρουν την «αλλαγή και την πρόοδο» και οι δε για να παραμείνουν όπως αποδείχθηκε τα πράγματα ως είχαν. Όλοι με τις καλύτερες προθέσεις. Όλοι για μια πατρίδα την οποία κατέστρεψαν και δεν ήταν ποτέ πια η ίδια. Για τον λαό ή το έθνος, ανάλογα με τον τρόπο που έβλεπε η κάθε παράταξη τον διπλανό του και τον απέναντί του. Που αποδεκατίστηκε με όλες τις μεθόδους που θα μπορούσε να διανοηθεί ποτέ άνθρωπος. Αλήθεια, ποιος θα ήταν ο πληθυσμός σήμερα της χώρας αν δεν είχε ξεκινήσει τότε αυτή η γενοκτονία;

Έτσι λοιπόν και σήμερα κάποιοι σε καλούν να επιλέξεις στρατόπεδο. Σε μια κοινωνία που η αριστερά ελέγχει πνευματικά το 90% το πληθυσμού η «αλλαγή και η πρόοδος» δεν ήλθε ποτέ. Αντίθετα η πολιτική των κοτζαμπάζηδων και των τσιφλικάδων, την οποία υποτίθεται θα πολεμούσαν και που ήταν και ο λόγος που την επέλεξαν, επανέρχεται δριμύτερη μέσα από την πολιτική των «σοσιαλιστών» που μας κυβερνούν. Η αντίθετη πλευρά, αφού άφησε την «αλλαγή και την πρόοδο» να αλωνίζει κυριολεκτικά και μεταφορικά από τα ΜΜΕ μέχρι τα πανεπιστήμια και τα νηπιαγωγία, διασπάται σε κομμάτια πατριωτών και εθνικιστών, δημοκρατών, εθνικοσοσιαλιστών και φασιστών, χάνοντας τον πόλεμο της εξέλιξης και προσαρμογής.

Εννιά στους δέκα στον δρόμο να ρωτήσεις αν θέλει εθνικό-πατριωτικό κράτος με κοινωνικό χαρακτήρα θα σου απαντήσουν ναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους τρομάζει η ιδέα ενός δικτατορικού τρόπου διακυβέρνησης. Τους τρομάζει, με τον ίδιο τρόπο που τους τρομάζουν οι αντιπατριωτικές και αντεθνικές ιδέες που διατυμπανίζει η «αλλαγή και η πρόοδος». Ο Έλληνας είναι αλήθεια ότι όταν απειλείται γίνεται συντηρητικός, αυτό δεν σημαίνει ότι μίσησε την δημοκρατία. Απλά την αμφισβητεί. Και πολύ καλά κάνει, αφού άλλο η αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία και άλλο το σοσιαληστρικό έκτρωμα που προσπαθούν να μας πείσουν σήμερα ότι είναι δημοκρατία. Και τον στρατό αγαπάει ο Έλληνας, όμως δεν πείθεται ότι συνεχίζεται η παράδοση της αρχαίας Σπάρτης σήμερα στους κόλπους του, ή ότι είναι ικανός να τον προστατέψει.

Όλα αυτά όμως για να τα δεις, πρέπει να μην ανήκεις. Να απομακρύνεσαι από τα στρατόπεδα, όσο σαγηνευτικά κι αν φαίνονται στην αρχή. Τα δόγματα και οι ιδεολογίες που δέχονται ως απόλυτα, όταν υπάρχουν, δεν είναι η πηγή. Κι εσύ ψάχνεις την πηγή. Την ιδέα πίσω από την ιδεολογία. Την αξία πίσω από τη σεμνοτυφία. Το Έθνος, η Πατρίδα και το Κοινωνικό Κράτος δεν έχουν ανάγκη από ιδεολογίες για να υπάρχουν και να λειτουργούν. Είναι ανάγκες επιβίωσης που υπάρχουν αυτούσιες στην φύση των ανθρώπων και απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι είναι οι πρώτες μας επαφές με το σύνολό που μας περιβάλει όταν βγαίνουμε από τα σπίτια ακόμη σε νηπιακή ηλικία. Γι’ αυτό και οι «τεχνιτές» έννοιες όπως «διεθνές προλεταριάτο», «διεθνισμός», παγκοσμιοποίηση» και «πολυπολιτισμικότητα» προπαγανδίζονται με λύσσα και πάλι δεν γίνονται φύση. Γιατί είναι αφύσικες κι όταν επιβάλλονται η αλυσίδα επιβίωσης διασπάται. Κι αυτό είναι μια πραγματικότητα που τη ζούμε σήμερα στην πιο σκληρή της μορφή. Τέτοιες «έννοιες» είναι προσεκτικά δημιουργημένες για να καταστρέφουν και να χωρίζουν. Όχι να ενώνουν. Οι καθαρές ιδέες και οι αξίες ενώνουν.

Γι’αυτό λοιπόν εσύ που δεν «χωράς» είσαι ίσως εδώ για να ενώνεις. Να λύνεις και να κόβεις τις περιττές ιδεολογίες και αφύσικες έννοιες από την ιδέα, οδηγώντας έστω και σπρώχνωντας στην δημιουργία μιας νέας εποχής που δεν θα υπάρχει αριστερά και δεξιά με καμία παλαιολιθική ιδεολογία. Οι ιδεολογίες πέθαναν. Κάθε μέρα κοιτάζουμε τα απομεινάρια τους στην τηλεόραση, να προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή μαζί με τους θεσμούς που τους στηρίζουν, τα κόμματα, που και αυτά δεν έχουν ουσιαστική αξία.

Οδεύουμε σε μια νέα εποχή, μια νέα βουλή χωρίς τα απομεινάρια μιας εποχής που πονάει και ματώνει, γιατί είναι έτοιμη να γεννήσει κάτι νέο. Έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα νέο κέντρο λήψεως αποφάσεων, χωρίς άκρες και γωνίες. Κυκλικό με μια θέση στη μέση για το βήμα. Αφού τετραγωνίσαμε τον κύκλο, ας τον στγρογγυλέψουμε ξανά. Η εποχή που ζούμε θα γεννήσει μια νέα ιδέα που θα ενώσει. Μια νέα πηγή, έτοιμη να δώσει καθαρό νερό. Μια πηγή με τόσο καθαρή ιδέα που δεν θα χρειάζεται στρατόπεδα.