Ορυχείο ή Νεκροταφείο Ποια η διαφορά;

Αυτό αποδεικνύεται ότι ήταν και είναι το όνειρο των πολιτικών και οικονομικών «αρχόντων» μας για την Ελλάδα. μόνο τέτοιου είδους όνειρα μπορούν αν έχουν αυτές οι βδέλλες που εποπτεύουν την χώρα μας με το άγρυπνο φιδίσιο βλέμμα τους και τα ντόπια ελληνόφωνα κολαούζα τους. Μια χώρα ένα ατέλειωτο ορυχείο που για να λειτουργήσει με το μικρότερο δυνατό κόστος, προς όφελος των ξένων βδελών που μας απομυζούν, νομοθετούνται αντιπεριβαλλοντικοί νόμοι. Ας πούμε μόνο η Ελλάδα δεν έχει απαγορέψει το κυάνιο για την για την διεργασία χρυσού. Προφανώς, αυτή την οδηγία είχαν τα κολαούζα για να μπορούν οι καναδικές βδέλλες να εξορίσουν με άνεση όσο χρυσό θέλουν, με όσο το δυνατόν λιγότερο κόστος.

Ένα ατέλειωτο νεκροταφείο θα είναι η Ελλάδα σε είκοσι χρόνια, εάν συνεχιστεί η αποικιοκρατική αυτή πολιτική. Μια χώρα γεμάτη τεράστιες τοξικές τρύπες, χωρίς χλωρίδα, χωρίς πανίδα, με μολυσμένες θάλασσες και υδροφόρο ορίζοντα. Οι πετρελαιοπηγές που θα ξεπηδούν σε λίγο σαν τα μανιτάρια στις θάλασσές μας, όπου μην απατάσθε, λαθρομετανάστες θα δουλεύουν σε αυτές για ένα κομμάτι ψωμί και όχι ιθαγενείς γιατί θα θεωρούνται επικίνδυνοι και δυνητικοί τρομοκράτες, θα τροφοδοτούν με πετρέλαιο, αέριο και μεταλλεύματα την Ευρώπη και όχι μόνο. Μόνο που εμείς θα ξεπαγιάζουμε το χειμώνα, γιατί δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε για την παροχή ενέργειας στα σπίτια μας. Μόνο λίγοι πλούσιοι θα μπορούν. Άλλωστε μόνο εκείνοι θα ζουν πάνω από τα 30, αφού θα είναι οι μόνοι που θα μπορούν να αγοράσουν καθαρό εμφιαλωμένο νερό. Το καθαρό νερό των πηγών της Ελλάδος, ακόμη και της βροχής (όταν δεν είναι κι αυτή μολυσμένη και τοξική) θα έχουν μόνο οι βδέλλες δικαίωμα να το εκμεταλλεύονται. Εμείς οι υπόλοιποι θα πίνουμε μολυσμένο, μεταλλαγμένο νερό, και θα φυτοζωούμε. Τα παιδιά μας θα μαθαίνουν μόνο απλή γραφή και ανάγνωση, μόλις και μετά βίας για να διαβάζουν και να καταλαβαίνουν εντολές. Ας μην ξεχνάμε ότι η ανώτερη μόρφωση μόνο οδηγεί σε επανάσταση. Όσα δεν πεθάνουν από την ασιτία. Εμείς οι πολίτες της υποεπαρχίας που θα αλλάζει χέρια ανάλογα με το ποιος αποικιοκράτης θα τη διεκδικεί, έτσι θα ζούμε. Θα ευχαριστούμε τα αφεντικά μας για την δουλίτσα που θα έχουμε, θα αδιαφορούμε στα εκκατομύρια των ανέργων γύρω μας και θα σερνόμαστε κάθε βράδυ σε ένα δωμάτιο με καμιά δεκαριά ακόμη συγκάτοικους στην τρέλα και θα ονειρευόμαστε την ανάπτυξη που δεν ήλθε και δεν θα έλθει ποτέ.

Νομίζετε ότι είναι αστείο. Ότι είναι φανταστικό το σενάριο αυτό. Μια ματιά στις Σκουριές της Χαλκιδικής είναι αρκετή. Οι περισσότεροι θα εξακολουθούσαν να μη γνωρίζουν τίποτα για το τι συμβαίνει στις Σκουριές (και που θα επεκταθεί σαν γάγγραινα παντού), εάν κάποιοι κύριοι δεν έβαζαν φωτιά στις εγκαταστάσεις του εκεί Νεκροταφείου. Πολλοί, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι όλο αυτό είναι μια ενόχληση που δεν τους αφορά. Αυτό αγαπητοί μου είναι το αστείο.

Μια χώρα που θα μπορούσε να είναι ένα ατέλειωτο Πανεπιστήμιο και να πουλάει πνεύμα εισπράττοντας πνευματικά δικαιώματα, καταντά ένα ατέλειωτο ορυχείο. Ένα ατέλειωτο νεκροταφείο. Πολλές φορές αναρωτιέται κανείς.. Τι πρέπει να γίνει για να καταλάβουν οι πολλοί, ότι δεν θέλουν χρήματα, δεν θέλουν τα σπίτια μας. Ούτε μόνο το χρυσάφι, μαύρο και κίτρινο που τραβά τα φίδια σαν μαγνήτης. Θέλουν να υποφέρουμε. Θέλουν εν τέλει τις ζωές μας. Τέτοιο είναι το μίσος των βδελλών και των κολαούζων τους που δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι κύριοι, αφού πρώτα θα έπρεπε να έχουν γίνει άνθρωποι. Όμως δεν είναι. Σαν τους βρυκόλακες τρέφονται κυριολεκτικά και μεταφορικά από τον φόβο μας, από τον πόνο και την απελπισία μας. Πότε θα καταλάβουν όλοι, ότι αυτό που θέλουν είναι να μην υπάρχουμε;

Νίκη Δαναών

Ολύμπια Σκέψη – Κρόνια νοοτροπία

Ζούμε σε έναν κόσμο που λειτουργεί ενάντια σε όλους τους νόμους της φύσης. Συστρέφεται, διασπάται και καταστρέφεται παγκοσμίως, αφού στηρίζεται σε έναν τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς που ενώ προπαγανδίζεται ως πολιτικώς ορθός και ενδεδειγμένος, δεν είναι παρά μόνο ο απόηχος μιας νοοτροπίας που οι πρόγονοί μας, πολέμησαν μόνοι ενάντια του, όταν η υπόλοιπη ανθρωπότητα βύζαινε ακόμη το δάχτυλό της. Ο αρνητικός αυτός απόηχος συχνά επανέρχεται σε διάφορες περιόδους του ταξιδιού στον χώρο και στον χρόνο που διανύει το ανθρώπινο είδος, φτάνει στο αποκορύφωμα του και μετά διαλύεται από μόνος του, ώσπου να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα από τους εκπροσώπους και τους συμμετέχοντες της Ολύμπιας σκέψης.

Η Κρόνια νοοτροπία προπαγανδίζει πάντοτε ενάντια στους πολέμιους της, τους συμμετέχοντες στην Ολύμπια φιλοσοφία, τις Αρχές και τις Αξίες που αποτέλεσαν τη μαγιά, κάθε φορά που χάναμε τα πάντα επειδή αποφασίζαμε συνειδητά να πολεμήσουμε με τέτοια αυταπάρνηση τους Κρόνιους που προτιμούσαμε, να χαθούμε κι εμείς μαζί τους, παρά να τους αφήσουμε να βασανίζουν το ανθρώπινο είδος, ότι κι αν άξιζε ή αξίζει αυτό. Θυσιάζαμε πάντοτε τα πάντα, περιουσίες, γραφές και πολιτισμούς, το αίμα μας το ίδιο για έναν και μόνο λόγο. Για να δώσουμε μια πιθανότητα στην ανθρωπότητα να απελευθερωθεί από τον Κρόνιο τρόπο ζωής και να ζήσει σύμφωνα με των Ολυμπίων τα διδάγματα. Για την δυνατότητα της εξύψωσης του ανθρώπου και την πιθανότητα της προόδου του, στην ελπίδα για μια μέλλουσα προσέγγιση της ανθρώπινης ψυχής στο θείο και την εν τέλει θέωση της.

Πολεμήσαμε για την ελπίδα και πληρώσαμε βαρύ τίμημα γι’ αυτό. Λίγοι από εμάς επέζησαν στην προηγούμενη ύστατη, μεγάλη αναμέτρηση, τίποτα άλλο για βοήθειά μας στον αγώνα για επιβίωση, παρά μόνο το αίμα μας. Επιζώντες μιας εποχής που χάθηκε μετά τις μάχες που άλλαξαν την ροή του κόσμου για πάντα. Κι όμως. Εμείς, οι επιζώντες ξαναγεννηθήκαμε και γεννήσαμε, καταγράψαμε, ερευνήσαμε και αναπτύξαμε ξανά σκέψη. Πάντα σύμφωνα με τις Ολύμπιες διδαχές. Χτίσαμε ξανά, μεγαλιθικές καστροπολιτείες, λαξέψαμε μάρμαρα, ναούς και Ακροπόλεις σε πολιτείες που η λάμψη τους αποτελεί έκτοτε το άπιαστο όνειρο μας. Μιλήσαμε για ψυχή και πνεύμα, αρετές και αξίες. Καθορίσαμε αρχές και θέσαμε τον πήχη σε εκείνο το σημείο που η ανθρωπότητα μπορεί να φτάσει. Ακόμη δεν το κατάφερε. Και το γνωρίζει. Επειδή υπάρχουμε ακόμη, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες μνησικακεί εναντίον μας, καθώς η ύπαρξή μας τους το θυμίζει.

Οι Ολύμπιες Αρετές της Ελευθερίας, της Σωφροσύνης, της Δικαιοσύνης και της Ανδρείας που υπερασπιστήκαμε, γέννησαν τα πάντα και αποτέλεσαν, αποτελούν και θα αποτελέσουν στο μέλλον, τον πυρήνα της ελεύθερης ανθρωπότητας, ενάντια στην Κρόνια νοοτροπία που είναι γραμμένο στ’ αστέρια να χάνει πάντα τους πολέμους.

Ο κύριος λόγος της προδιαγεγραμμένης έκβασης του πολέμου υπέρ των Ολυμπίων δεν είναι άλλος από την ίδια τη φύση και των δύο. Η φύση της Ολύμπιας σκέψης, είναι αυτή που γεννά και δημιουργεί, ενώ η φύση της Κρόνιας είναι πάντοτε αυτή που παίρνει στα χέρια της το γέννημα της πρώτης και τερατουργεί. Ενώ ο πυρήνας της ελεύθερης σκέψης είναι ίδιος σε όλες τις εποχές, ο πυρήνας της δεύτερης μεταβάλλεται κάθε φορά σύμφωνα με την ποσότητα του φθόνου ενάντια στην πρώτη. Η ποίηση ενάντια στην παραποίηση που παρουσιάζεται σαν μινιμάλ μόδα. Η δημιουργία απέναντι στην καταστροφή που μοιάζει με πρόοδο αδιαφορώντας για το που μπορούν να φτάσουν τα σχεδιαγράμματα ανάπτυξης. Πόσο πια θα ανεβούν αυτές οι μετοχές κι αυτοί οι δείκτες των αγορών; Η αλήθεια μπροστά στο ψέμα που όμως παρουσιάζεται σαν κάτι λογικό. Το αριστούργημα ενάντια στο τερατούργημα που βαφτίζεται μοντέρνα τέχνη. Η γέννηση ενάντια στην τερατογέννεση που την πουλούν για τεχνολογία.

Εάν δεν το έχετε ακόμη συνειδητοποιήσει, η Κρόνια σκέψη, δεν είναι παρά μόνο αντίλογος. Δεν έχει Λόγο. Αυτό είναι το νόημα του διαβόλου που είναι ο πιο πιστός, αφού έχει δει τον Θεό και γνωρίζει και την ύπαρξή του και την δύναμή του. Αυτό είναι το νόημα της πτώσης του, αφού η αλαζονεία και ο φθόνος τον οδήγησαν στο σκοτάδι, μακρυά από το φως, υποχθόνια να παραποιεί με διεστραμμένη προσήλωση και ικανοποίηση την αρχική δημιουργία και Λόγο, να μιμείται τη Φωνή, αφού δεν έχει δική του. Γι’ αυτό, όσο πιο γλυκιά η φωνή που ακούτε, τόσο περισσότερο να φοβάστε και να κρύβεστε. Όταν η Φωνή έρχεται στ’αυτιά σας τρομερή και μια βια μετράει τη γη, τότε να βγαίνετε. Τότε μόνο ο Λόγος είναι ο αληθινός.

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι οι Κρόνιοι βρίσκονται πίσω από τους πάντες και ελέγχουν τα πάντα. Μικρά ανθρωπάκια χωρίς προσωπικότητα, ατομάκια γλοιώδους φύσης και κυρίως συμπεριφοράς, εισπράκτορες του κλότσου και του μπάτσου των αληθινών ανθρώπων, έχουν γίνει πράκτορες τους κι έχουν εισχωρήσει παντού. Μόνο κοντά στους Κρόνιους νιώθουν ότι έχουν αξία τέτοιες υπάρξεις. Οπότε, οι κακοί φαντάζουν να νικούν κατά κράτος κι έχουν καταφέρει σχεδόν τους πάντες να το πιστεύουν, γι’ αυτό και η ηττοπάθεια και η αδράνεια των κοινωνιών, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στον υπόλοιπο σκεπτόμενο και πληροφορημένο κόσμο. Πληροφορημένο όμως από ποιους; Μήπως όλος αυτός ο βομβαρδισμός πληροφοριών δεν είναι τίποτα άλλο από την προπαγάνδα της υποτιθέμενης αληθινής νίκης τους;

Είναι όμως αυτή η αλήθεια; Aλήθεια, όσοι διεκδικούν ελευθερία, δικαιοσύνη και παιδεία, έναν καλύτερο τρόπο διαβίωσης, από την Ιαπωνία έως την Αλάσκα, τι ακριβώς ζητούν; Αυτές είναι Ολύμπιες Αρχές. Δεν είναι Κρόνιες και το γνωρίζουν περισσότερο από τον καθένα οι ίδιοι οι Κρόνιοι. Κρόνιες είναι οι συμπεριφορές αυτών που υπόσχονται τις πρώτες μέσα από πολιτικές που και αυτές στηρίζονται σε τι άλλο; Μα στις ανωτέρω αρχές. Ολύμπιες Αρετές συγκρούoνται με τους σκιώδεις εκμεταλλευτές τους αυτούς της Κρόνιας νοοτροπίας από την αριστερή μέχρι τη δεξιά πτέρυγα του κάθε κοινοβουλίου. Μεγάλες Ιδέες που τις χρησιμοποιούν οι Κρόνιες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις προς όφελος τους. Εκεί είναι που παίζεται πλέον το παιχνίδι σε καιρούς ειρήνης. Άρα, ποιος κερδίζει;

Στις μέρες μας, Αξίες όπως αυτή του σεβασμού της διαφορετικότητας, φοριούνται σαν τις μάσκες σε ένα καρναβάλι Κρόνιας παρά φύσει επιβολής με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιεί η Νέα Τάξη Πραγμάτων τους ομοφυλόφιλους και διάφορες μειονότητες, παρελαύνοντας τους σαν περιφερόμενο τσίρκο ή ζωολογικό κήπο στις κεντρικές λεωφόρους των μεγαλουπόλεων της Δύσης. Εάν η Νέα Τάξη σεβόταν την διαφορετικότητα ως Ολύμπια αρχική έννοια, θα σεβόταν και την πολιτιστική κληρονομιά και το δικαίωμα ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης των εθνών και θα αντιτίθετο στην «ομογεννοποίηση» και «παστερίωση» των ανθρώπων, δεν θα την μεθόδευε. Αν σέβονταν οι Κρόνιοι τους ανθρώπους, δεν θα έκαναν πειράματα επάνω τους πάσης φύσεως και παραφύσεως, δεν θα τροποποιούσαν γενετικά τους σπόρους και τις τροφές, δεν θα επέβαλαν Κρόνιους νόμους και κανονισμούς με την επίφαση Ολύμπιων Ιδεών.

Οι άνθρωποι, επιρρεπείς όπως είναι σε κάθε τύπου υποβολή και επιβολή, αποχαυνώνονται και ξεχνούν, ότι κάποτε, κάποιοι πολέμησαν γι’ αυτούς, για το δικαίωμα τους στην ελευθερία και την εξέλιξη. Αυτοί που πολέμησαν οικειοθελώς για να μην ζουν οι άνθρωποι ως βορά στα νύχια των παιδιών του Κρόνου, για να τους προστατέψουν και να τους δώσουν χρόνο να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν, μαστιγώνονται αλύπητα, κατηγορούνται, ως «κλέφτες» και «τρομοκράτες» (αγαπημένες ταμπέλες για τους εχθρούς των Κρόνιων) «φοροφυγάδες» κι «απατεώνες». Έτσι αντιμετώπιζαν και οι Τούρκοι τους μαχητές της ελευθερίας των Ελλήνων. Για άλλη μια φορά οδηγούνται στον χαμό, εξαθλιώνονται και γεννοκτονούνται. Γιατί κουράστηκαν να πολεμούν για να είναι κάποιοι άλλοι ελεύθεροι.

Τώρα που κάποιοι κουράστηκαν να πολεμούν για εσάς, όπως πολέμησαν κάποτε κάποιοι σε κάποιες Θερμοπύλες, επιτιθέμενοι να σκορπούν τον «τρόμο» στα περσικά στρατεύματα, αλλά και πιο πριν από αυτή την εποχή και πιο μετά σε νεότερες εποχές; Πως αισθάνεστε που νιώθετε στον σβέρκο σας την ανάσα του κακού; Πως νιώθετε, έχοντας πάνω σας και γύρω σας τις κάμερες από το «Μάτι που τα βλέπει Όλα» και σας αντιμετωπίζει όλους ως πιθανούς τρομοκράτες και κλέφτες που απειλούν την εξουσία του και την περιούσια του;

Όμως μη γελιέστε και οι μεν και δεν, ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμη. Όσοι έχουν επιβιώσει τόσες φορές στο παρελθόν, θα επιβιώσουν και τώρα.

Νίκη Δαναών

Ευχές για μια καλή χρονιά

Εύχομαι υγεία, αγάπη και ευτυχία σε όλους!

Για να έχουμε τα ως άνω, καλό θα είναι να θυμίζουμε στους εαυτούς μας που και που, ότι πρέπει να προσέχουμε τους ανθρώπους γύρω μας κάθε μέρα και να μη τους θεωρούμε δεδομένους. Δεν μπορούν να δείχνουν κατανόηση, να συγχωρούν ή να παραβλέπουν τα πάντα για πάντα. Η ευτυχία κερδίζεται στο σήμερα, γιατί φτάνει μια ημέρα που μπορεί να μη δούμε το αύριο. Οι ευκαιρίες για την απόκτηση των ως άνω δεν μπορούν να περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία.

Καλό θα ήταν να θυμίζουμε στους εαυτούς μας που και που επίσης, ότι θα πρέπει κι εμείς οι ίδιοι να θέτουμε όρια στον εαυτό μας. Όρια στην κατανόηση και στη συγχώρεση, γιατί πολλές φορές οι γύρω μας το εκμεταλλεύονται, ασυναίσθητα ίσως. Ίσως επειδή είναι πολύ απορροφημένοι με άλλες ασχολίες και δεν το καταλαβαίνουν ότι μας πάτησαν στην πορεία τους. Ίσως επειδή θεωρούν ότι θα είμαστε πάντα εκεί. Κάνουν λάθος.

Οι ευκαιρίες στην ευτυχία και την αγάπη και συνεπώς στην υγεία είναι λίγες και χάνοντας τες ή πετώντας τες στα σκουπίδια, αργά η γρήγορα, θα μας οδηγήσουν στο να ανακαλύψουμε ότι όλα τα υπόλοιπα δεν αξίζουν και πολλά. Όμως όταν μας πατούν τον κάλο κι οι άλλοι δεν ακούν τις διαμαρτυρίες μας, καλό είναι να αλλάζουμε πορεία, αν δεν θέλουμε να δώσουμε μια γροθιά κατευθείαν στη μύτη. Αν μπορούμε και τα δυο καλό είναι να το κάνουμε. Ξεσπάμε.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε εύκολα τους γύρω μας. Δεν μπορούμε να τους κάνουμε να δουν την πραγματικότητα και να αναγνωρίσουν την ευκαιρία που τους χτύπησε την πόρτα. Επειδή όμως κάποιοι από εμάς αναγνωρίζουμε κάποιες από τις ευκαιρίες οποιασδήποτε φύσεως και παλεύουμε για να τις κάνουμε ζώσα πραγματικότητα, δεν σημαίνει ότι οι άλλοι τις βλέπουν. Ή ότι θέλουν να προσπαθήσουν. Ή ότι τις θέλουν γενικά. Αν περιμένουμε να μας το πουν, κακώς περιμένουμε. Θα προσπαθήσουν να πουν ψέματα, όμως δεν έχουν το θάρρος να πουν ότι δεν θέλουν. Όπως δεν έχουν το θάρρος να πουν συγνώμη. Προτιμούν να ρίχνουν το φταίξιμο σε εμάς τους υπόλοιπους, στην κακή τους τύχη,  ή στον ανάδρομο Ερμή. Όμως την αλήθεια δεν θα την πουν. Ούτε ίσως στον εαυτό τους.

Γι' αυτό καλό είναι να κάνουμε έναν έλεγχο της πραγματικότητας στη ζωή μας που και που. Όταν παρακολουθούμε κάποιο φίλο μας, θα πρέπει να ελέγχουμε γιατί το κάνουμε. Ποιες δικές μας ανάγκες ή εμμονές καλύπτουμε, ποια κενά; Όταν απειλούμε ή δίνουμε τελεσίγραφα στους άλλους; Όταν πάλι τους αφήνουμε πίσω μας με ένα "θα" σαν των πολιτικών; Όταν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Καλό είναι θέτουμε ερωτήσεις στον εαυτό μας συχνά. Από τις απαντήσεις, συνήθως, αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, καταλαβαίνουμε αν το καράβι το πάμε αρμονικά λικνιζόμενο στα κύματα, βάρκα-γιαλό ή κατευθείαν στη ξέρα. Αυτό έκανε ο Σωκράτης κι όσο να 'ναι κάτι θα ήξερε παραπάνω. Έπιανε τον κόσμο στον δρόμο και ρώταγε: "Υπάρχει ωραίο;". Ωραία ερώτηση. Ορίστε μερικές άλλες: "Είμαι ευτυχισμένος;" "Κάνω όσα ήθελα όταν ήμουν 12;" "Τι θέλω από τη ζωή μου;" 

Όταν απαντήσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις ή και σε άλλες που θα μας έλθουν στο μυαλό γιατί μας "καίνε" και προσπαθούμε να αλλάξουμε ή να πραγματοποιήσουμε, έστω και κατά προσέγγιση αυτό που ανακαλύψαμε ότι θέλουμε, τότε μόνο θα μπορέσουμε να δράσουμε κι απέναντι στην κοινωνία, το όποιο σύνολο στο οποίο υπαγόμαστε. Όταν δεν μπορούμε να θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα "Τι θέλω από τη ζωή μου;", πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να είναι λιγότερο άδικος; Όταν η πλάστιγγα γέρνει, δεν μπορούν να γίνουν και πολλά καλά κι από την άλλη πλευρά. Αυτή των πράξεών μας ως πολιτικά όντα. Η πόλις δεν κερδίζει, αφού εκεί θα βγάλουμε απωθημένα από όσα χάνουμε από την προσωπική μας ζωή. Από όσα χάνει η ψυχή μας. Κι όταν χάνει δυνάμεις δεν μπορεί να πολεμήσει για κοινούς σκοπούς. Της οφείλουμε πολλά επειδή χάριν αυτής κάνουμε αυτό το ταξίδι. Σε αυτήν έγινε η υπόσχεση γι' αυτό το ταξίδι στ' αστέρια. Κι όταν είναι βαριά, δεν μπορεί να πετάξει. Αν κάποια άλλη ψυχή θέλει να πετάξει μαζί με τη δική μας ψυχή με ίσους όρους, θα την δει δίπλα της. Αν δεν είναι εκεί, ας μην ξεχνάμε ότι μπορεί απλά να κοιτάξει μπροστά και να πετάξει μόνη της.

Καλή χρονιά!

Με αγάπη,

Νίκη Δαναών

Κύριοι του Λόγου μας

Παράλληλες πορείες ζουν οι λαοί, όπως και οι άνθρωποι. Φιλίες, συμμαχίες και εχθρότητες πλέκονται ανάμεσα τους και γύρω τους. Κάποιοι λαοί προκαλούν μεγαλύτερο μίσος και μένος εξαιρετικά ισχυρών εχθρών που τους βάλλουν με όποιο τρόπο και μέσο διαθέτουν φροντίζοντας πάντοτε με κάθε τους κίνηση να πλήξουν πέραν του ενός στόχου. Οι Έλληνες δυστυχώς για πολλούς και διαφόρους λόγους που δεν είναι της παρούσης ανήκουν σε αυτή τη συνομοταξία. Ίσως μάλιστα να αποτελούμε συνομοταξία από μόνοι μας, αφού το προκαλούμε και οι ίδιοι. Γι’ αυτό και είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μην ξεχνούμε τους πολύ λίγους και εξαιρετικά θαρραλέους φίλους και συμμάχους μας, ως έθνη, αλλά και ως κράτη. Επειδή τους χρειασθήκαμε στο παρελθόν, τους χρειαζόμαστε τώρα και θα τους χρειαστούμε και στο μέλλον. Τη συμπάθειά τους και το χέρι που σφίξαμε μαζί τους σε διάφορους καιρούς, καλό είναι να μην τα ξεχνάμε και εξυπακούεται να τα ανταποδίδουμε. Η τιμή μας είναι στον λόγο που κρατάμε, όχι σε πόσα κιλά σηκώσαμε στο γυμναστήριο. Μάλιστα δεδομένου του μίσους που προκαλούμε, θα έλεγα ότι είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε τέτοιους φίλους και σύμμαχους, ακριβώς επειδή δεν φοβούνται τους ισχυρούς εχθρούς μας και αποδεικνύουν ότι είναι εξαιρετικά θαρραλέοι και συνεπείς. Οι Έλληνες θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι για τους συμμάχους μας.

Τέτοιοι λαοί, όπως οι Σέρβοι, οι Σύριοι, οι Λιβανέζοι και πολλοί άλλοι Άραβες έχουν έμπρακτα δείξει και αποδείξει τις φιλικές προς εμάς προθέσεις τους. Οι Αιθίοπες επίσης είναι ένας εξαιρετικά φίλιος λαός, όσο κι αν οι περισσότεροι το αγνοούν. Οι Κούρδοι, αλλά και οι Ιρακινοί επίσης. Λαοί τους οποίους είτε βοηθήσαμε στο παρελθόν είτε όχι, είτε συνεργαστήκαμε είτε όχι, έχουν συμπράξει μαζί μας συμφωνίες τις οποίες εκείνοι κράτησαν κι εμείς μερικές φορές, ενώ θα θέλαμε να κρατήσουμε, το ξένο κι εχθρικό κράτος μας έχει πολλές φορές ξεπουλήσει και μας έχει ντροπιάσει. Καθώς τιμή, δίχως να είσαι κύριος του λόγου σου, δηλαδή να φέρεσαι με μπέσα δεν υπάρχει.

Πολλοί ας πούμε δεν γνωρίζουν ότι οι μισοί Αλβανοί πολέμησαν και αγωνίστηκαν πολλές φορές με τους Έλληνες, προσδοκώντας σε μια ένωση της Ελλάδας με την Αλβανία, προσπάθειες που λυσσαλέα πολέμησαν η Ιταλία με την Αγγλία, για να μη μπορούμε να ελέγχουμε μεγάλο μέρος της Αδριατικής. Αυτοί οι κοινοί αγώνες Ελλήνων και Αλβανών ξεπουλήθηκαν από προηγούμενες κυβερνήσεις μας που άφησαν αμφότερους στη μοίρα τους να αντιμετωπίσουν μόνοι τους εξίσου εχθρικά αλβανικά καθεστώτα. Σημαντικό είναι επίσης και το γεγονός ότι κάθε φορά που επέρχεται ηρεμία στις σχέσεις ανάμεσα στους δυο λαούς, υποθάλπονται εθνικιστικά κινήματα και από τις δυο πλευρές, στοχοποιώντας συγκεκριμένα η μεν την άλλη πλευρά. Γι’ αυτό δεν θέλουν να διαβάζουμε ιστορία. Για να μην μαθαίνουμε έστω και εκ των υστέρων τα μυστικά παιχνίδια που παίζονται εις βάρος μας και παραδειγματιζόμαστε. Για να μην ξέρουμε τι είδους όντα είναι αυτοί που ψηφίζουμε στις επόμενες εκλογές. Γι’ αυτό και η μνήμη μας είναι βραχεία.

Όμως γυρνώντας στα νεώτερα δρώμενα όπου πληθυσμοί από κάθε γωνιά του πλανήτη, έρχονται στην Ελλάδα και εγκλωβίζονται εντός της λόγω της συνθήκης του Δουβλίνου ενώ θέλουν να περάσουν μέσω της χώρας μας στην Ευρώπη. Με αποτέλεσμα να έχουν συγκεντρωθεί εκατομμύρια λαθρομετανάστες – ναι, όταν μπαίνεις παράνομα σε μια χώρα είσαι λαθρομετανάστης – οι οποίοι λυμαίνονται τις περιοχές όπου συγκεντρώνονται. Τα υψηλά επίπεδα εγκληματικότητας, προκαλούν το μένος των Ελλήνων. Οι κατά καιρούς ανακοινώσεις των ΜΜΕ ότι λόγω υπογεννητικότητας, η κυβέρνηση σχεδιάζει να φέρει κι άλλους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες στη χώρα (έχω δει την είδηση στην τηλεόραση με τα ίδια μου τα μάτια), προκαλεί πραγματικό μίσος ενάντια στον εποικιστικό χαρακτήρα αυτής της μετακίνησης πληθυσμών με σκοπό την αντικατάσταση των Ελλήνων από ξένους. Το εθνικιστικό κίνημα εκτοξεύεται και στους δρόμους των πόλεων δημιουργούνται συμπλοκές ανάμεσα σε εθνικιστές, ακροαριστερούς, αντιφασίστες και λαθρομετανάστες που τραυματίζονται σε πογκρόμ από τη μία και Έλληνες θύματα της εγκληματικότητας ή αντιφασιστών από την άλλη.

Σε όλο αυτό τον εσωτερικό ορυμαγδό, είναι ηλιθιότητα να ξεχνούμε ότι ανάμεσα στους λαθρομετανάστες υπάρχουν κι άνθρωποι που έχουν πολιτικό άσυλο και το κυριότερο, ότι πολλοί προέρχονται από φίλιες χώρες και συμμαχικούς λαούς. Όποιος είναι μελαψός δεν σημαίνει ότι είναι και εχθρικός ή εγκληματίας. Το να καταστρέφεις ένα κατάστημα που πληρώνει φόρους στο ελληνικό κράτος δεν λύνει το πρόβλημα της αθρόας εισροής λαθρομεταναστών. Τα κινέζικα καταστήματα που ανοίγουν για κανένα χρόνο και μετά κλείνουν και δεν έχουν πληρώσει όχι φόρους αλλά ούτε λογαριασμούς της ΔΕΗ δεν είδα να τα χτυπάει κανείς. Ούτε τις τράπεζες που απομυζούν κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο εθνικισμός χωρίς σωφροσύνη και γνώση είναι είναι επικίνδυνος και εν τέλει άχρηστος.

Η πρόσφατη επίθεση σε Αιγύπτιους στην Αθήνα από προβοκάτορες ίσως, από ακροδεξιούς κατ’ άλλους, ξεκίνησε και στην Αίγυπτο κυνηγητό των εκεί Ελλήνων. Δέκα Έλληνες ήδη στην Αίγυπτο έχουν χτυπηθεί από ισλαμικές ομάδες. Ο συριακός στρατός που προστατεύει τους ελληνικούς πληθυσμούς στην Συρία με νύχια και με δόντια ενάντια στους ισλαμιστές «επαναστάτες» τι νομίζετε θα κάνει, αν αρχίσουν στην Ελλάδα οι επιθέσεις σε Σύριους λαθρομετανάστες; Οι Σύριοι είναι σύμμαχοι και ενώ θα έπρεπε να δεχθούμε πρόσφυγές τους για το χρονικό διάστημα του εμφυλίου στη Συρία, εμείς αδυνατούμε, αφού είμαστε ήδη γεμάτοι από λαθρομετανάστες που δεν έχουν καμία δουλειά σε μία χώρα που ήδη πεινάει. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε επίσης ότι ελληνικοί πληθυσμοί είναι διασκορπισμένοι από την αρχαιότητα ακόμη σε όλον τη τη Μέση Ανατολή. Κι ενώ πολλοί από εμάς τους είχαμε ξεχάσει, ή δεν μας αρέσει η «ταμπέλα» του Έλληνα, όλοι οι υπόλοιποι λαοί έτσι μας βλέπουν ότι κι αν δηλώνουμε, όπου κι αν βρισκόμαστε.

Ας μην ξεγελούμε τους εαυτούς μας και μην αποπροσανατολιζόμαστε. Αυτό θέλουν. Να κοιτούμε αλλού και να αμφισβητούμε τους εαυτούς μας και το ποιοι είμαστε. Το πρόβλημά μας δεν είναι οι λαθρομετανάστες. Οι λαθρομετανάστες είναι το αρνητικό αποτέλεσμα μιας σχεδιασμένης πολιτικής. Το εχθρικό καθεστώς και κράτος με όλους τους αξιωματούχους τους (πολιτικούς, στρατιωτικούς και κληρικούς ανεξαιρέτως) που μας καταδυναστεύει είναι το πρόβλημα. Εκείνοι είναι που άνοιξαν τα σύνορα και τώρα ξεκίνησαν και αυτό το κατάπτυστο σχέδιο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου μουσουλμανικοί πληθυσμοί, έρχονται κοντά και αδελφοποιούνται, ενώ στις πατρίδες τους πολεμούν ως φυλές μεταξύ τους. Εύκολα φανατίζονται και μπορούν ακόμη πιο εύκολα να εξοπλιστούν μαζικά και τότε δεν θα μας ξεχωρίζουν σε αριστερούς και δεξιούς. Το πρόβλημα ξεκινά από το καθεστώς που σίγουρα όλα τα ανωτέρω δεν τα δημιουργεί τυχαία.

Όσοι προέρχονται από λαούς φιλικούς προς τους Έλληνες, αποτελούν διαύλους επικοινωνίας με τις πατρίδες τους και οι οποίοι μας είναι εξαιρετικά χρήσιμοι, διαδραματίζουν και θα διαδραματίσουν καίριο ρόλο στο μέλλον μας. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς δε, ούτε επιθυμούν, ούτε επιδιώκουν να πολιτογραφηθούν ως Έλληνες και επιμένουν ότι είναι πολιτικοί πρόσφυγες. Επιτιθέμενοι εναντίον τους το μόνο που θα κάνουμε είναι να μείνουμε εντελώς μόνοι απέναντι στη λαίλαπα που μας περιμένει τα επόμενα χρόνια.

Όλοι έχουμε περάσει το στάδιο του άκρατου μίσους για τους λαθρομετανάστες και την φθορά που προκαλούν στον εθνικό, κοινωνικό αλλά και οικονομικό ιστό της χώρας. Όμως όταν δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτό το στάδιο, σημαίνει ότι ψυχικά και νοητικά είμαστε επικίνδυνοι για όσα παλεύουμε. Δυστυχώς και προς μεγάλη μου απογοήτευση, όπως φαίνεται από την κατάσταση όπως διαμορφώνεται, η ακροδεξιά, αν είναι πίσω από αυτές τις επιθέσεις, για άλλη μια φορά αντί να λειτουργήσει ενωτικά για το έθνος, δημιουργεί απ’ την αρχή ένα στρατό «Μάηδων» και ρουφιάνων, σαν εκείνον που αποτέλεσε την αφορμή για την προτελευταία γενοκτονία των Ελλήνων, δηλαδή τον Εμφύλιο. Η δυναμική του εθνικιστικού κινήματος, ακόμη δεν έχει αποκτήσει ταυτότητα και δεν έχει πολλά να προσφέρει σε θέματα κοινωνικά και προοδευτικά, ενώ εξακολουθεί να βλέπει τον κόσμο όπως τις δεκαετίες του μεσοπολέμου. Χωρίς ιδεαλιστές και ανεξάρτητους θεωρητικούς πολύ φοβάμαι ότι το κίνημα θα φθαρεί, αφού τα μυαλά είναι λίγα στον χώρο (οι αριστεροί στρατολογούν κατευθείαν από τα πανεπιστήμια) και βρίσκονται ήδη μέσα σε σύνολα που και να θέλουν δεν τους αφήνουν να εκφραστούν ανεξάρτητα. Οι έννοιες έθνος και πατρίδα δεν πρέπει να ανήκουν σε κανένα κόμμα. Προς το παρόν η πλάστιγγα κλίνει στην δεξιά, καθώς οι ηγεσίες της αριστεράς παθαίνουν σκοτοδίνες και μόνο στο άκουσμα λέξεων όπως έθνος και κράτος. Ευτυχώς τα κόμματα πεθαίνουν στην τελική αυτή φάση της νεότερης Ελληνικής διαδρομής από το 1821 έως σήμερα.

Κάποια γεγονότα της ιστορίας θα πρέπει να τα κοιτάμε κατάματα για να μαθαίνουμε. Πρέπει επιτέλους να ξεπεράσουμε την τάση μας να κρεμάμε ετικέτες και να συνδέουμε ιδιότητες όπως πρόοδος με την αριστερά και έθνος και πατρίδα με τη δεξιά. Οφείλουμε να απομακρυνθούμε από ένα παρωχημένο τρόπο σκέψης που δημιουργήθηκε πριν από εκατό ή διακόσια χρόνια επειδή κινδυνεύουμε να χάσουμε τη δύναμη και την ελευθερία να είμαστε και εθνικοί και προοδευτικοί και σε λίγο δεν θα έχουμε πατρίδα όλοι μαζί.

Ειδικά οι εθνικιστές, δεδομένου ότι πλέον δεν προέρχονται μόνο από το χώρο της δεξιάς, θα έπρεπε να εμπλουτίζουν το κίνημα και να αποδοκιμάζουν παλαιολιθικές τακτικές που θα μας φέρουν απέναντι σε έναν ακόμη εχθρό. Απέναντι σε ορδές ισλαμιστών που θα επιτίθενται εξοπλισμένοι μέσα στην ίδια μας τη χώρα, και αυτή η τη φορά θα στερούμαστε σημαντικούς συμμάχους. Οφείλουμε επιτέλους να σταματήσουμε να βλέπουμε μονόπλευρα και ανεξάρτητα από τις πολιτικές μας θέσεις να στεκόμαστε στο ύψος το περιστάσεων απέναντι σε τρίτους και αυτό συμπεριλαμβάνει και την ευθύνη μας, είτε ως προσωπικότητες είτε ως εθνικές οντότητες, στον λόγο μας απέναντι σε φίλους και συμμάχους.

Νίκη Δαναών

Ζώντας αόρατοι

Δεν υπάρχουμε. Κινούμαστε ανάμεσά τους, ζούμε δίπλα τους, μαζί τους όμως δεν είμαστε εκεί γι’ αυτούς. Κανείς δεν ακούει τις φωνές μας, όσο κι αν προσπαθούμε να ακουστούμε. Ότι κι αν έχουμε να πούμε. Ακόμη και για να τους προστατεύσουμε. Να τους διδάξουμε κάτι νέο, κάτι που ίσως δεν είχαν ξανακούσει, κάτι που θα μπορούσε να τους βοηθήσει. Όμως για εκείνους το μόνο που έχει σημασία είναι να ακούν τις δικές τους σκέψεις με φωνή. Ακόμη κι όταν προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους, δεν ακούν, επειδή σκέφτονται αυτό που θέλουν οι ίδιοι να πουν.

Επειδή δεν θέλουν να ακούσουν. Τις περισσότερες φορές δεν υποκρίνονται καν ότι προσπαθούν. Δεν θέλουν να ακούσουν και να δουν την πραγματικότητα. Ότι έσφαλαν. Ακόμη κι αν την δουν, αρνούνται να την παραδεχθούν και την αγνοούν. Είναι τόσο απόλυτα κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους, τόσο τρομακτικά απορροφημένοι από τον εαυτό τους, τόσο τυφλωμένοι από τον εγωισμό τους και τις πλάνες τους που δεν βλέπουν όχι μόνο εμάς, αλλά οτιδήποτε υπάρχει γύρω τους. Δεν μας ακούν. Είμαστε απλά μια προέκταση της δικής τους δράσης μέσα στον δικό τους κόσμο. Οι Κομπάρσοι τους σε μια ταινία με πρωταγωνιστές, ποιους άλλους; τους ίδιους. Προέκταση ενός υπερτροφικού «εγώ» που δεν επιτρέπει καμία αλλαγή, καμία προσαρμογή, και το χειρότερο για τους ίδιους καμία εξέλιξη. Δεινόσαυροι μιας εποχής του «εγώ» που κατέστρεψε τα πάντα στο πέρασμά της και που τελειώνει την εποχή που διανύουμε.

Δεν υπάρχει «εμείς» γι’ αυτούς, δεν υπάρχει σύνολο. Οι μόνοι που είναι σωστοί είναι οι ίδιοι και όλοι οι υπόλοιποι είναι ηλίθιοι και δεν γνωρίζουν τίποτα. Δεν ξέρουν να κάνουν διάλογο, παρά μονολογούν. Ατέλειωτες ώρες μπορούν να αγορεύουν χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς κατάληξη, χωρίς λύση. Και το κυριότερο, χωρίς έλεος για τους γύρω τους. Όμως οι γύρω τους δεν αξίζουν τίποτα. Γιατί όπως είπαμε, δεν υπάρχουν.

Εάν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε, απλά θα αγνοηθούμε και θα συνεχίσουν να μιλούν. Εάν προσπαθήσουμε να διαφωνήσουμε, θα συμβεί ακριβώς το ίδιο. Θα συνεχίσουν να μας αγνοούν. Εάν προσπαθήσουμε να διαμαρτυρηθούμε, αλίμονο, έχουμε να αντιμετωπίσουμε αστραπές και βροντές. Και μετά, θα μας αγνοήσουν ξανά. Δεν έχει καμιά σημασία, αν, πως και τι σκεφτόμαστε, τι επιθυμούμε, τι αισθανόμαστε, τι προσπαθούμε κι αν έχουμε ανάγκη να εκφραστούμε. Καμία απολύτως σημασία. Καμία αντίδραση δεν προκαλείται από την δράση μας, αφού δεν έχει αξία, άρα γι’ αυτούς δεν υπάρχει. Τότε είναι που γινόμαστε αόρατοι.

Τι συμβαίνει όμως, όταν μας παραγκωνίζουν, ως αόρατους, ως μη υπαρκτούς; Μα αυτό που εκείνοι μέσα στην εγωκεντρικότητα και την αταλάντευτη σιγουριά ότι η πεποίθησή τους και «πλάνη» τους είναι η μόνη αλήθεια, δεν πίστευαν ποτέ ότι θα συμβεί. Γι’ αυτό πρέπει, όσο κι αν βιαζόμαστε να μιλήσουμε, να σταματάμε που και που και να ακούμε.

Καιροφυλακτούμε λοιπόν εμείς οι αόρατοι στο σκοτάδι που βρίσκεται γύρω από τα «εγώ» τους, αφού το «εγώ» μόνο σκοτάδι δημιουργεί και περιμένουμε μέχρι να δυναμώσουμε. Τότε μόνο μας βλέπουν. Αφού δεν μπορούν να αγνοήσουν το φως που έχει διαλύσει τα σκοτάδια γύρω τους και βρισκόμαστε μπροστά τους λες και δεν μας είχαν δει ποτέ ξανά. Πώς θα μπορούσαν να μας δουν; Για εκείνους δεν υπήρχαμε. Ήταν σαν να ήμασταν όνειρο, φαντασία.

Μέσα στην ψευδαίσθηση της μιας και μοναδικής αλήθειας, της δικής  τους, δεν κατάλαβαν ότι άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου. Κι όταν οι άνεμοι παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους, η ψευτο-αυτοπεποίθησή τους γκρεμίζεται και ο κόσμος τους, ο δικός τους ιδανικός παράδεισος, ήδη, έχει πάψει να υπάρχει. Επειδή οι αόρατοι έχουν γίνει ορατοί και η φαντασία είναι ήδη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που οι ίδιοι δημιούργησαν με την επιμονή τους να μην βλέπουν. Με την άρνησή τους να ακούσουν. Να προσαρμοστούν και να εξελιχθούν. Γι’ αυτό και μένουν μόνοι, αφού οι υπόλοιποι τους έχουν προσπεράσει ως απολιθώματα ενός τύπου ανθρώπου που δεν ήθελε να αποδεχθεί ότι είχε κάνει λάθος και τα πιστεύω του δεν είχαν υπάρξει ποτέ. Τον εξαπάτησαν, τον χρησιμοποίησαν και του έκλεψαν την ψυχή κι όμως εκείνος εξακολουθούσε κι έβλεπε αυτό που δεν υπήρχε και αγνοούσε τις φωνές εκείνων που τον προειδοποιούσαν. Δεν φταίμε εμείς οι αόρατοι. Αυτοί που μιλούν, χωρίς να ακούν φταίνε. Δυστυχώς, το σφάλμα τους το πληρώνουμε όλοι μας.

Νίκη Δαναών