Ευχές για μια καλή χρονιά

Εύχομαι υγεία, αγάπη και ευτυχία σε όλους!

Για να έχουμε τα ως άνω, καλό θα είναι να θυμίζουμε στους εαυτούς μας που και που, ότι πρέπει να προσέχουμε τους ανθρώπους γύρω μας κάθε μέρα και να μη τους θεωρούμε δεδομένους. Δεν μπορούν να δείχνουν κατανόηση, να συγχωρούν ή να παραβλέπουν τα πάντα για πάντα. Η ευτυχία κερδίζεται στο σήμερα, γιατί φτάνει μια ημέρα που μπορεί να μη δούμε το αύριο. Οι ευκαιρίες για την απόκτηση των ως άνω δεν μπορούν να περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία.

Καλό θα ήταν να θυμίζουμε στους εαυτούς μας που και που επίσης, ότι θα πρέπει κι εμείς οι ίδιοι να θέτουμε όρια στον εαυτό μας. Όρια στην κατανόηση και στη συγχώρεση, γιατί πολλές φορές οι γύρω μας το εκμεταλλεύονται, ασυναίσθητα ίσως. Ίσως επειδή είναι πολύ απορροφημένοι με άλλες ασχολίες και δεν το καταλαβαίνουν ότι μας πάτησαν στην πορεία τους. Ίσως επειδή θεωρούν ότι θα είμαστε πάντα εκεί. Κάνουν λάθος.

Οι ευκαιρίες στην ευτυχία και την αγάπη και συνεπώς στην υγεία είναι λίγες και χάνοντας τες ή πετώντας τες στα σκουπίδια, αργά η γρήγορα, θα μας οδηγήσουν στο να ανακαλύψουμε ότι όλα τα υπόλοιπα δεν αξίζουν και πολλά. Όμως όταν μας πατούν τον κάλο κι οι άλλοι δεν ακούν τις διαμαρτυρίες μας, καλό είναι να αλλάζουμε πορεία, αν δεν θέλουμε να δώσουμε μια γροθιά κατευθείαν στη μύτη. Αν μπορούμε και τα δυο καλό είναι να το κάνουμε. Ξεσπάμε.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε εύκολα τους γύρω μας. Δεν μπορούμε να τους κάνουμε να δουν την πραγματικότητα και να αναγνωρίσουν την ευκαιρία που τους χτύπησε την πόρτα. Επειδή όμως κάποιοι από εμάς αναγνωρίζουμε κάποιες από τις ευκαιρίες οποιασδήποτε φύσεως και παλεύουμε για να τις κάνουμε ζώσα πραγματικότητα, δεν σημαίνει ότι οι άλλοι τις βλέπουν. Ή ότι θέλουν να προσπαθήσουν. Ή ότι τις θέλουν γενικά. Αν περιμένουμε να μας το πουν, κακώς περιμένουμε. Θα προσπαθήσουν να πουν ψέματα, όμως δεν έχουν το θάρρος να πουν ότι δεν θέλουν. Όπως δεν έχουν το θάρρος να πουν συγνώμη. Προτιμούν να ρίχνουν το φταίξιμο σε εμάς τους υπόλοιπους, στην κακή τους τύχη,  ή στον ανάδρομο Ερμή. Όμως την αλήθεια δεν θα την πουν. Ούτε ίσως στον εαυτό τους.

Γι' αυτό καλό είναι να κάνουμε έναν έλεγχο της πραγματικότητας στη ζωή μας που και που. Όταν παρακολουθούμε κάποιο φίλο μας, θα πρέπει να ελέγχουμε γιατί το κάνουμε. Ποιες δικές μας ανάγκες ή εμμονές καλύπτουμε, ποια κενά; Όταν απειλούμε ή δίνουμε τελεσίγραφα στους άλλους; Όταν πάλι τους αφήνουμε πίσω μας με ένα "θα" σαν των πολιτικών; Όταν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Καλό είναι θέτουμε ερωτήσεις στον εαυτό μας συχνά. Από τις απαντήσεις, συνήθως, αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, καταλαβαίνουμε αν το καράβι το πάμε αρμονικά λικνιζόμενο στα κύματα, βάρκα-γιαλό ή κατευθείαν στη ξέρα. Αυτό έκανε ο Σωκράτης κι όσο να 'ναι κάτι θα ήξερε παραπάνω. Έπιανε τον κόσμο στον δρόμο και ρώταγε: "Υπάρχει ωραίο;". Ωραία ερώτηση. Ορίστε μερικές άλλες: "Είμαι ευτυχισμένος;" "Κάνω όσα ήθελα όταν ήμουν 12;" "Τι θέλω από τη ζωή μου;" 

Όταν απαντήσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις ή και σε άλλες που θα μας έλθουν στο μυαλό γιατί μας "καίνε" και προσπαθούμε να αλλάξουμε ή να πραγματοποιήσουμε, έστω και κατά προσέγγιση αυτό που ανακαλύψαμε ότι θέλουμε, τότε μόνο θα μπορέσουμε να δράσουμε κι απέναντι στην κοινωνία, το όποιο σύνολο στο οποίο υπαγόμαστε. Όταν δεν μπορούμε να θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα "Τι θέλω από τη ζωή μου;", πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να είναι λιγότερο άδικος; Όταν η πλάστιγγα γέρνει, δεν μπορούν να γίνουν και πολλά καλά κι από την άλλη πλευρά. Αυτή των πράξεών μας ως πολιτικά όντα. Η πόλις δεν κερδίζει, αφού εκεί θα βγάλουμε απωθημένα από όσα χάνουμε από την προσωπική μας ζωή. Από όσα χάνει η ψυχή μας. Κι όταν χάνει δυνάμεις δεν μπορεί να πολεμήσει για κοινούς σκοπούς. Της οφείλουμε πολλά επειδή χάριν αυτής κάνουμε αυτό το ταξίδι. Σε αυτήν έγινε η υπόσχεση γι' αυτό το ταξίδι στ' αστέρια. Κι όταν είναι βαριά, δεν μπορεί να πετάξει. Αν κάποια άλλη ψυχή θέλει να πετάξει μαζί με τη δική μας ψυχή με ίσους όρους, θα την δει δίπλα της. Αν δεν είναι εκεί, ας μην ξεχνάμε ότι μπορεί απλά να κοιτάξει μπροστά και να πετάξει μόνη της.

Καλή χρονιά!

Με αγάπη,

Νίκη Δαναών

Κύριοι του Λόγου μας

Παράλληλες πορείες ζουν οι λαοί, όπως και οι άνθρωποι. Φιλίες, συμμαχίες και εχθρότητες πλέκονται ανάμεσα τους και γύρω τους. Κάποιοι λαοί προκαλούν μεγαλύτερο μίσος και μένος εξαιρετικά ισχυρών εχθρών που τους βάλλουν με όποιο τρόπο και μέσο διαθέτουν φροντίζοντας πάντοτε με κάθε τους κίνηση να πλήξουν πέραν του ενός στόχου. Οι Έλληνες δυστυχώς για πολλούς και διαφόρους λόγους που δεν είναι της παρούσης ανήκουν σε αυτή τη συνομοταξία. Ίσως μάλιστα να αποτελούμε συνομοταξία από μόνοι μας, αφού το προκαλούμε και οι ίδιοι. Γι’ αυτό και είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μην ξεχνούμε τους πολύ λίγους και εξαιρετικά θαρραλέους φίλους και συμμάχους μας, ως έθνη, αλλά και ως κράτη. Επειδή τους χρειασθήκαμε στο παρελθόν, τους χρειαζόμαστε τώρα και θα τους χρειαστούμε και στο μέλλον. Τη συμπάθειά τους και το χέρι που σφίξαμε μαζί τους σε διάφορους καιρούς, καλό είναι να μην τα ξεχνάμε και εξυπακούεται να τα ανταποδίδουμε. Η τιμή μας είναι στον λόγο που κρατάμε, όχι σε πόσα κιλά σηκώσαμε στο γυμναστήριο. Μάλιστα δεδομένου του μίσους που προκαλούμε, θα έλεγα ότι είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε τέτοιους φίλους και σύμμαχους, ακριβώς επειδή δεν φοβούνται τους ισχυρούς εχθρούς μας και αποδεικνύουν ότι είναι εξαιρετικά θαρραλέοι και συνεπείς. Οι Έλληνες θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι για τους συμμάχους μας.

Τέτοιοι λαοί, όπως οι Σέρβοι, οι Σύριοι, οι Λιβανέζοι και πολλοί άλλοι Άραβες έχουν έμπρακτα δείξει και αποδείξει τις φιλικές προς εμάς προθέσεις τους. Οι Αιθίοπες επίσης είναι ένας εξαιρετικά φίλιος λαός, όσο κι αν οι περισσότεροι το αγνοούν. Οι Κούρδοι, αλλά και οι Ιρακινοί επίσης. Λαοί τους οποίους είτε βοηθήσαμε στο παρελθόν είτε όχι, είτε συνεργαστήκαμε είτε όχι, έχουν συμπράξει μαζί μας συμφωνίες τις οποίες εκείνοι κράτησαν κι εμείς μερικές φορές, ενώ θα θέλαμε να κρατήσουμε, το ξένο κι εχθρικό κράτος μας έχει πολλές φορές ξεπουλήσει και μας έχει ντροπιάσει. Καθώς τιμή, δίχως να είσαι κύριος του λόγου σου, δηλαδή να φέρεσαι με μπέσα δεν υπάρχει.

Πολλοί ας πούμε δεν γνωρίζουν ότι οι μισοί Αλβανοί πολέμησαν και αγωνίστηκαν πολλές φορές με τους Έλληνες, προσδοκώντας σε μια ένωση της Ελλάδας με την Αλβανία, προσπάθειες που λυσσαλέα πολέμησαν η Ιταλία με την Αγγλία, για να μη μπορούμε να ελέγχουμε μεγάλο μέρος της Αδριατικής. Αυτοί οι κοινοί αγώνες Ελλήνων και Αλβανών ξεπουλήθηκαν από προηγούμενες κυβερνήσεις μας που άφησαν αμφότερους στη μοίρα τους να αντιμετωπίσουν μόνοι τους εξίσου εχθρικά αλβανικά καθεστώτα. Σημαντικό είναι επίσης και το γεγονός ότι κάθε φορά που επέρχεται ηρεμία στις σχέσεις ανάμεσα στους δυο λαούς, υποθάλπονται εθνικιστικά κινήματα και από τις δυο πλευρές, στοχοποιώντας συγκεκριμένα η μεν την άλλη πλευρά. Γι’ αυτό δεν θέλουν να διαβάζουμε ιστορία. Για να μην μαθαίνουμε έστω και εκ των υστέρων τα μυστικά παιχνίδια που παίζονται εις βάρος μας και παραδειγματιζόμαστε. Για να μην ξέρουμε τι είδους όντα είναι αυτοί που ψηφίζουμε στις επόμενες εκλογές. Γι’ αυτό και η μνήμη μας είναι βραχεία.

Όμως γυρνώντας στα νεώτερα δρώμενα όπου πληθυσμοί από κάθε γωνιά του πλανήτη, έρχονται στην Ελλάδα και εγκλωβίζονται εντός της λόγω της συνθήκης του Δουβλίνου ενώ θέλουν να περάσουν μέσω της χώρας μας στην Ευρώπη. Με αποτέλεσμα να έχουν συγκεντρωθεί εκατομμύρια λαθρομετανάστες – ναι, όταν μπαίνεις παράνομα σε μια χώρα είσαι λαθρομετανάστης – οι οποίοι λυμαίνονται τις περιοχές όπου συγκεντρώνονται. Τα υψηλά επίπεδα εγκληματικότητας, προκαλούν το μένος των Ελλήνων. Οι κατά καιρούς ανακοινώσεις των ΜΜΕ ότι λόγω υπογεννητικότητας, η κυβέρνηση σχεδιάζει να φέρει κι άλλους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες στη χώρα (έχω δει την είδηση στην τηλεόραση με τα ίδια μου τα μάτια), προκαλεί πραγματικό μίσος ενάντια στον εποικιστικό χαρακτήρα αυτής της μετακίνησης πληθυσμών με σκοπό την αντικατάσταση των Ελλήνων από ξένους. Το εθνικιστικό κίνημα εκτοξεύεται και στους δρόμους των πόλεων δημιουργούνται συμπλοκές ανάμεσα σε εθνικιστές, ακροαριστερούς, αντιφασίστες και λαθρομετανάστες που τραυματίζονται σε πογκρόμ από τη μία και Έλληνες θύματα της εγκληματικότητας ή αντιφασιστών από την άλλη.

Σε όλο αυτό τον εσωτερικό ορυμαγδό, είναι ηλιθιότητα να ξεχνούμε ότι ανάμεσα στους λαθρομετανάστες υπάρχουν κι άνθρωποι που έχουν πολιτικό άσυλο και το κυριότερο, ότι πολλοί προέρχονται από φίλιες χώρες και συμμαχικούς λαούς. Όποιος είναι μελαψός δεν σημαίνει ότι είναι και εχθρικός ή εγκληματίας. Το να καταστρέφεις ένα κατάστημα που πληρώνει φόρους στο ελληνικό κράτος δεν λύνει το πρόβλημα της αθρόας εισροής λαθρομεταναστών. Τα κινέζικα καταστήματα που ανοίγουν για κανένα χρόνο και μετά κλείνουν και δεν έχουν πληρώσει όχι φόρους αλλά ούτε λογαριασμούς της ΔΕΗ δεν είδα να τα χτυπάει κανείς. Ούτε τις τράπεζες που απομυζούν κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο εθνικισμός χωρίς σωφροσύνη και γνώση είναι είναι επικίνδυνος και εν τέλει άχρηστος.

Η πρόσφατη επίθεση σε Αιγύπτιους στην Αθήνα από προβοκάτορες ίσως, από ακροδεξιούς κατ’ άλλους, ξεκίνησε και στην Αίγυπτο κυνηγητό των εκεί Ελλήνων. Δέκα Έλληνες ήδη στην Αίγυπτο έχουν χτυπηθεί από ισλαμικές ομάδες. Ο συριακός στρατός που προστατεύει τους ελληνικούς πληθυσμούς στην Συρία με νύχια και με δόντια ενάντια στους ισλαμιστές «επαναστάτες» τι νομίζετε θα κάνει, αν αρχίσουν στην Ελλάδα οι επιθέσεις σε Σύριους λαθρομετανάστες; Οι Σύριοι είναι σύμμαχοι και ενώ θα έπρεπε να δεχθούμε πρόσφυγές τους για το χρονικό διάστημα του εμφυλίου στη Συρία, εμείς αδυνατούμε, αφού είμαστε ήδη γεμάτοι από λαθρομετανάστες που δεν έχουν καμία δουλειά σε μία χώρα που ήδη πεινάει. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε επίσης ότι ελληνικοί πληθυσμοί είναι διασκορπισμένοι από την αρχαιότητα ακόμη σε όλον τη τη Μέση Ανατολή. Κι ενώ πολλοί από εμάς τους είχαμε ξεχάσει, ή δεν μας αρέσει η «ταμπέλα» του Έλληνα, όλοι οι υπόλοιποι λαοί έτσι μας βλέπουν ότι κι αν δηλώνουμε, όπου κι αν βρισκόμαστε.

Ας μην ξεγελούμε τους εαυτούς μας και μην αποπροσανατολιζόμαστε. Αυτό θέλουν. Να κοιτούμε αλλού και να αμφισβητούμε τους εαυτούς μας και το ποιοι είμαστε. Το πρόβλημά μας δεν είναι οι λαθρομετανάστες. Οι λαθρομετανάστες είναι το αρνητικό αποτέλεσμα μιας σχεδιασμένης πολιτικής. Το εχθρικό καθεστώς και κράτος με όλους τους αξιωματούχους τους (πολιτικούς, στρατιωτικούς και κληρικούς ανεξαιρέτως) που μας καταδυναστεύει είναι το πρόβλημα. Εκείνοι είναι που άνοιξαν τα σύνορα και τώρα ξεκίνησαν και αυτό το κατάπτυστο σχέδιο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου μουσουλμανικοί πληθυσμοί, έρχονται κοντά και αδελφοποιούνται, ενώ στις πατρίδες τους πολεμούν ως φυλές μεταξύ τους. Εύκολα φανατίζονται και μπορούν ακόμη πιο εύκολα να εξοπλιστούν μαζικά και τότε δεν θα μας ξεχωρίζουν σε αριστερούς και δεξιούς. Το πρόβλημα ξεκινά από το καθεστώς που σίγουρα όλα τα ανωτέρω δεν τα δημιουργεί τυχαία.

Όσοι προέρχονται από λαούς φιλικούς προς τους Έλληνες, αποτελούν διαύλους επικοινωνίας με τις πατρίδες τους και οι οποίοι μας είναι εξαιρετικά χρήσιμοι, διαδραματίζουν και θα διαδραματίσουν καίριο ρόλο στο μέλλον μας. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς δε, ούτε επιθυμούν, ούτε επιδιώκουν να πολιτογραφηθούν ως Έλληνες και επιμένουν ότι είναι πολιτικοί πρόσφυγες. Επιτιθέμενοι εναντίον τους το μόνο που θα κάνουμε είναι να μείνουμε εντελώς μόνοι απέναντι στη λαίλαπα που μας περιμένει τα επόμενα χρόνια.

Όλοι έχουμε περάσει το στάδιο του άκρατου μίσους για τους λαθρομετανάστες και την φθορά που προκαλούν στον εθνικό, κοινωνικό αλλά και οικονομικό ιστό της χώρας. Όμως όταν δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτό το στάδιο, σημαίνει ότι ψυχικά και νοητικά είμαστε επικίνδυνοι για όσα παλεύουμε. Δυστυχώς και προς μεγάλη μου απογοήτευση, όπως φαίνεται από την κατάσταση όπως διαμορφώνεται, η ακροδεξιά, αν είναι πίσω από αυτές τις επιθέσεις, για άλλη μια φορά αντί να λειτουργήσει ενωτικά για το έθνος, δημιουργεί απ’ την αρχή ένα στρατό «Μάηδων» και ρουφιάνων, σαν εκείνον που αποτέλεσε την αφορμή για την προτελευταία γενοκτονία των Ελλήνων, δηλαδή τον Εμφύλιο. Η δυναμική του εθνικιστικού κινήματος, ακόμη δεν έχει αποκτήσει ταυτότητα και δεν έχει πολλά να προσφέρει σε θέματα κοινωνικά και προοδευτικά, ενώ εξακολουθεί να βλέπει τον κόσμο όπως τις δεκαετίες του μεσοπολέμου. Χωρίς ιδεαλιστές και ανεξάρτητους θεωρητικούς πολύ φοβάμαι ότι το κίνημα θα φθαρεί, αφού τα μυαλά είναι λίγα στον χώρο (οι αριστεροί στρατολογούν κατευθείαν από τα πανεπιστήμια) και βρίσκονται ήδη μέσα σε σύνολα που και να θέλουν δεν τους αφήνουν να εκφραστούν ανεξάρτητα. Οι έννοιες έθνος και πατρίδα δεν πρέπει να ανήκουν σε κανένα κόμμα. Προς το παρόν η πλάστιγγα κλίνει στην δεξιά, καθώς οι ηγεσίες της αριστεράς παθαίνουν σκοτοδίνες και μόνο στο άκουσμα λέξεων όπως έθνος και κράτος. Ευτυχώς τα κόμματα πεθαίνουν στην τελική αυτή φάση της νεότερης Ελληνικής διαδρομής από το 1821 έως σήμερα.

Κάποια γεγονότα της ιστορίας θα πρέπει να τα κοιτάμε κατάματα για να μαθαίνουμε. Πρέπει επιτέλους να ξεπεράσουμε την τάση μας να κρεμάμε ετικέτες και να συνδέουμε ιδιότητες όπως πρόοδος με την αριστερά και έθνος και πατρίδα με τη δεξιά. Οφείλουμε να απομακρυνθούμε από ένα παρωχημένο τρόπο σκέψης που δημιουργήθηκε πριν από εκατό ή διακόσια χρόνια επειδή κινδυνεύουμε να χάσουμε τη δύναμη και την ελευθερία να είμαστε και εθνικοί και προοδευτικοί και σε λίγο δεν θα έχουμε πατρίδα όλοι μαζί.

Ειδικά οι εθνικιστές, δεδομένου ότι πλέον δεν προέρχονται μόνο από το χώρο της δεξιάς, θα έπρεπε να εμπλουτίζουν το κίνημα και να αποδοκιμάζουν παλαιολιθικές τακτικές που θα μας φέρουν απέναντι σε έναν ακόμη εχθρό. Απέναντι σε ορδές ισλαμιστών που θα επιτίθενται εξοπλισμένοι μέσα στην ίδια μας τη χώρα, και αυτή η τη φορά θα στερούμαστε σημαντικούς συμμάχους. Οφείλουμε επιτέλους να σταματήσουμε να βλέπουμε μονόπλευρα και ανεξάρτητα από τις πολιτικές μας θέσεις να στεκόμαστε στο ύψος το περιστάσεων απέναντι σε τρίτους και αυτό συμπεριλαμβάνει και την ευθύνη μας, είτε ως προσωπικότητες είτε ως εθνικές οντότητες, στον λόγο μας απέναντι σε φίλους και συμμάχους.

Νίκη Δαναών

Ζώντας αόρατοι

Δεν υπάρχουμε. Κινούμαστε ανάμεσά τους, ζούμε δίπλα τους, μαζί τους όμως δεν είμαστε εκεί γι’ αυτούς. Κανείς δεν ακούει τις φωνές μας, όσο κι αν προσπαθούμε να ακουστούμε. Ότι κι αν έχουμε να πούμε. Ακόμη και για να τους προστατεύσουμε. Να τους διδάξουμε κάτι νέο, κάτι που ίσως δεν είχαν ξανακούσει, κάτι που θα μπορούσε να τους βοηθήσει. Όμως για εκείνους το μόνο που έχει σημασία είναι να ακούν τις δικές τους σκέψεις με φωνή. Ακόμη κι όταν προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους, δεν ακούν, επειδή σκέφτονται αυτό που θέλουν οι ίδιοι να πουν.

Επειδή δεν θέλουν να ακούσουν. Τις περισσότερες φορές δεν υποκρίνονται καν ότι προσπαθούν. Δεν θέλουν να ακούσουν και να δουν την πραγματικότητα. Ότι έσφαλαν. Ακόμη κι αν την δουν, αρνούνται να την παραδεχθούν και την αγνοούν. Είναι τόσο απόλυτα κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους, τόσο τρομακτικά απορροφημένοι από τον εαυτό τους, τόσο τυφλωμένοι από τον εγωισμό τους και τις πλάνες τους που δεν βλέπουν όχι μόνο εμάς, αλλά οτιδήποτε υπάρχει γύρω τους. Δεν μας ακούν. Είμαστε απλά μια προέκταση της δικής τους δράσης μέσα στον δικό τους κόσμο. Οι Κομπάρσοι τους σε μια ταινία με πρωταγωνιστές, ποιους άλλους; τους ίδιους. Προέκταση ενός υπερτροφικού «εγώ» που δεν επιτρέπει καμία αλλαγή, καμία προσαρμογή, και το χειρότερο για τους ίδιους καμία εξέλιξη. Δεινόσαυροι μιας εποχής του «εγώ» που κατέστρεψε τα πάντα στο πέρασμά της και που τελειώνει την εποχή που διανύουμε.

Δεν υπάρχει «εμείς» γι’ αυτούς, δεν υπάρχει σύνολο. Οι μόνοι που είναι σωστοί είναι οι ίδιοι και όλοι οι υπόλοιποι είναι ηλίθιοι και δεν γνωρίζουν τίποτα. Δεν ξέρουν να κάνουν διάλογο, παρά μονολογούν. Ατέλειωτες ώρες μπορούν να αγορεύουν χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς κατάληξη, χωρίς λύση. Και το κυριότερο, χωρίς έλεος για τους γύρω τους. Όμως οι γύρω τους δεν αξίζουν τίποτα. Γιατί όπως είπαμε, δεν υπάρχουν.

Εάν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε, απλά θα αγνοηθούμε και θα συνεχίσουν να μιλούν. Εάν προσπαθήσουμε να διαφωνήσουμε, θα συμβεί ακριβώς το ίδιο. Θα συνεχίσουν να μας αγνοούν. Εάν προσπαθήσουμε να διαμαρτυρηθούμε, αλίμονο, έχουμε να αντιμετωπίσουμε αστραπές και βροντές. Και μετά, θα μας αγνοήσουν ξανά. Δεν έχει καμιά σημασία, αν, πως και τι σκεφτόμαστε, τι επιθυμούμε, τι αισθανόμαστε, τι προσπαθούμε κι αν έχουμε ανάγκη να εκφραστούμε. Καμία απολύτως σημασία. Καμία αντίδραση δεν προκαλείται από την δράση μας, αφού δεν έχει αξία, άρα γι’ αυτούς δεν υπάρχει. Τότε είναι που γινόμαστε αόρατοι.

Τι συμβαίνει όμως, όταν μας παραγκωνίζουν, ως αόρατους, ως μη υπαρκτούς; Μα αυτό που εκείνοι μέσα στην εγωκεντρικότητα και την αταλάντευτη σιγουριά ότι η πεποίθησή τους και «πλάνη» τους είναι η μόνη αλήθεια, δεν πίστευαν ποτέ ότι θα συμβεί. Γι’ αυτό πρέπει, όσο κι αν βιαζόμαστε να μιλήσουμε, να σταματάμε που και που και να ακούμε.

Καιροφυλακτούμε λοιπόν εμείς οι αόρατοι στο σκοτάδι που βρίσκεται γύρω από τα «εγώ» τους, αφού το «εγώ» μόνο σκοτάδι δημιουργεί και περιμένουμε μέχρι να δυναμώσουμε. Τότε μόνο μας βλέπουν. Αφού δεν μπορούν να αγνοήσουν το φως που έχει διαλύσει τα σκοτάδια γύρω τους και βρισκόμαστε μπροστά τους λες και δεν μας είχαν δει ποτέ ξανά. Πώς θα μπορούσαν να μας δουν; Για εκείνους δεν υπήρχαμε. Ήταν σαν να ήμασταν όνειρο, φαντασία.

Μέσα στην ψευδαίσθηση της μιας και μοναδικής αλήθειας, της δικής  τους, δεν κατάλαβαν ότι άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου. Κι όταν οι άνεμοι παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους, η ψευτο-αυτοπεποίθησή τους γκρεμίζεται και ο κόσμος τους, ο δικός τους ιδανικός παράδεισος, ήδη, έχει πάψει να υπάρχει. Επειδή οι αόρατοι έχουν γίνει ορατοί και η φαντασία είναι ήδη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που οι ίδιοι δημιούργησαν με την επιμονή τους να μην βλέπουν. Με την άρνησή τους να ακούσουν. Να προσαρμοστούν και να εξελιχθούν. Γι’ αυτό και μένουν μόνοι, αφού οι υπόλοιποι τους έχουν προσπεράσει ως απολιθώματα ενός τύπου ανθρώπου που δεν ήθελε να αποδεχθεί ότι είχε κάνει λάθος και τα πιστεύω του δεν είχαν υπάρξει ποτέ. Τον εξαπάτησαν, τον χρησιμοποίησαν και του έκλεψαν την ψυχή κι όμως εκείνος εξακολουθούσε κι έβλεπε αυτό που δεν υπήρχε και αγνοούσε τις φωνές εκείνων που τον προειδοποιούσαν. Δεν φταίμε εμείς οι αόρατοι. Αυτοί που μιλούν, χωρίς να ακούν φταίνε. Δυστυχώς, το σφάλμα τους το πληρώνουμε όλοι μας.

Νίκη Δαναών

Ιδέες, Ιδανικά και Οράματα

Το κράτος είναι η εκδήλωση της δύναμης των πολιτών. Αυτό σημαίνει ότι για να υπάρξει κράτος ο λαός του θα πρέπει να αισθάνεται, να αναγνωρίζει και να επιδοκιμάζει τις επιδιώξεις του και το κράτος με τη σειρά του να εκδηλώνει δυναμικά τη θέληση του λαού του. Αυτά έλεγε ο Μεταξάς προσπαθώντας να θυμίσει ένα Κώδικα σκέψης που είχε σχεδόν λησμονηθεί και κρυβόταν πίσω από την παράδοση του λαού μας. Γι’ αυτό και τον αυτοκτόνησαν και στις ημέρες μας όπου πάλι αρχίζουμε να σκεφτόμαστε τα λεγόμενά του, έστω κι αν δεν συμφωνούμε όλοι με την πολιτική του, κάποιοι προσπαθούν να αμαυρώσουν τις σκέψεις του και την ύπαρξή του. Επειδή απείχε του φιλοβαρβαρισμού.

Στην Ελλάδα η συνάφεια κράτους και πολιτών δεν βρίσκεται σε αρμονία, όπως σωστά πίστευε ότι έπρεπε ο Μεταξάς, γι’ αυτό και οι πολίτες δεν σέβονται, ούτε αγαπούν το κράτος, ενώ το κράτος με τη σειρά του αντιμετωπίζει εχθρικά το έθνος που θα έπρεπε να προστατεύει. Οι πρώτοι από θυμό και απογοήτευση μπροστά στο τερατούργημα που πρέπει καθημερινά να αντιμετωπίσουν και το δεύτερο από φόβο μην τυχόν και το έθνος επαναστατήσει και το καταστρέψει.

Οι Έλληνες, είναι ένας πανάρχαιος λαός-στρατός με αστείρευτη πολιτισμική παρακαταθήκη και συμπεριφορές σφυρηλατημένες και ενσωματωμένες εδώ και χιλιετίες στον γενετικό του Κώδικα που καθοδηγεί αλάνθαστα τη φυλετική συλλογική του μνήμη και σκέψη. Στην ιστορία τους έχουν δημιουργήσει πολιτείες που αποτέλεσαν, αποτελούν και θα αποτελέσουν ξανά στο άμεσο μέλλον, πρότυπα άφθαστα και άφθαρτα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Πατριαρχικές ή μητριαρχικές τοπικές κοινωνίες, κράτη-πόλεις, αυτοκρατορίες-κοσμοκρατορίες, κοσμικές και θεοκρατικές, εξωστρεφείς και εσωστρεφείς, λιτές και πολυτελείς, στρατιωτικές και κοσμοπολίτικες, συντηρητικές και προοδευτικές ή και όλα αυτά μαζί, συνδυασμένα σε μοναδικά κράματα ηφαιστειώδους δυναμικής. Οπότε, μπορούν συνειδητά ή ασυνείδητα να αντιληφθούν και ορθώς αντιλαμβάνονται όλοι, από οποιαδήποτε παράταξη κι αν προέρχονται ότι το κράτος μέσα στο οποίο ζουν είναι ξένο προς του ίδιους. Πως θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί το αντίθετο, αφού δημιουργήθηκε από ξένους ανακατώστρες, είναι κατώτερό τους, ηλιθιωδώς δομημένο, μη λειτουργικό και εχθρικό με τη σειρά του εναντίον τους, αφού όπως προείπαμε τους φοβάται; Επειδή αργά ή γρήγορα θα το ανατρέψουν.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί αυτό δεν έχει συμβεί έως τώρα; Με τον μέσο Έλληνα να συνομιλήσει κανείς – που σημειωτέον είναι αρκετά πιο έξυπνος από τον μέσο οποιονδήποτε, οποιασδήποτε άλλης χώρας σε οποιαδήποτε γωνιά της γης, ακόμη κι όταν πράττει βλακωδώς – θα σου απαριθμήσει αμέσως τους κύριους λόγους για τους οποίους το κράτος αυτό είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα μικροπολιτικό ξέρασμα τριτοκοσμικής μπανανίας. Οπότε, για ποιο λόγο οι Έλληνες που γνωρίζουν τι τους φταίει και για ποιον λόγο δεν αλλάζουν τον κρατικό μηχανισμό που υποτίθεται έχει δημιουργηθεί για να τους υπηρετεί; Μα για τον απλούστατο λόγο, ότι οι Έλληνες είναι μοιρασμένοι σε παρατάξεις και αποπροσανατολισμένοι από ιδεολογίες και πολιτικές.

Βλέπετε οι Έλληνες, όταν μέσα στους αιώνες δημιουργούσαν και ζούσαν στα κράτη της επιλογής τους δεν ακολουθούσαν παροδικές και ξενόφερτες ιδεολογίες. Οι Έλληνες είχαν απόλυτη πεποίθηση στις Αρχές των Ιδεών και των Ιδανικών του λαού τους και ζούσαν με απόλυτη πίστη σε αυτές. Τα Οράματά τους ήταν τόσο καθολικά και αναλλοίωτα, που οι όποιες διαφορές και ανταγωνισμοί μεταξύ τους, όπως ο ανταγωνισμός μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης, προσδιορίζονταν από το ποια από τις δυο πόλεις θα εφεύρησκε τον τρόπο να τα υπηρετήσει καλύτερα, ώστε να μπει στο μάτι της άλλης. Πάντα με τον ιδιαίτερο, απείθαρχο και ασυστηματικό τρόπο τους αναλάμβαναν την «υπηρεσία» αυτή και δεν θεωρούσαν ότι θυσίαζαν κάτι από τον εαυτό τους, αλλά ότι ασκούνταν υπέρ της επίτευξης των σκοπών του ελληνισμού, που με τη σειρά τους υπηρετούσαν το σύνολο του. Αυτή είναι η θυσία υπέρ του συνόλου. Η άσκηση της πίστης υπέρ του σκοπού.

Αιώνιες Ιδέες που κουβαλούσαν μέσα τους γίγαντες απ’ άκρη σ’ άκρη της γης, απέναντι σε ιδεολογίες νάνων που αγχώνονται να βρουν τρόπο να ανανεωθούν μπας και επιβιώσουν για μερικά χρόνια ακόμη μέσα σε γηρασμένα μυαλά, ξεπερασμένων γενεών. Οι ιδεολογίες αποτελούν την απόλυτη παγίδα στην οποία έχουν πέσει οι Έλληνες. Παραζαλισμένοι από τον αγώνα επιβίωσης που έδιναν για αιώνες, δεν κατάλαβαν όταν έπεφταν στον λάκκο που τους άνοιξαν οι δυτικοί, φροντίζοντας να τους επιμορφώσουν με τον Διαφωτισμό και αργότερα τον Ρομαντισμό. Ιδεολογικά κυήματα του ελληνισμού, δημιουργημένα από δυτικούς νάνους, οι οποίοι όμως δεν ήταν Έλληνες, δεν ήταν γίγαντες, παρόλο που θα το ήθελαν πολύ. Οπότε τα δημιουργήματα τους δεν μπορούσαν παρά να αποτελούν κακέκτυπα του πρωτοτύπου που ποτέ δεν έφτασαν. Γιατί με τα τετράγωνα απλά μυαλά τους δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ότι ο ελληνισμός δεν είναι απλά ορθολογισμός. Είναι πίστη, συναίσθημα, θυμός και αναστεναγμός, απελευθέρωση και αβάσταχτο βάρος.

Ο Ιδεαλισμός δεν είναι μια μικρονοηκή ιδεολογία και η Λογική δεν γέννησε την αριθμητική και τα λογιστικά αλλά τα Μαθηματικά. Η Λογική είναι ο δρόμος προς την Αλήθεια που σ’ απελευθερώνει και γεμίζει την καρδιά σου φως. Φως που χρειάζεσαι στις στιγμές του φόβου, όταν περπατάς στις κοιλάδες του Θανάτου. Σαν τον Ηρακλή σκοτώνεις τα φίδια του λάκκου και μέσα από δύσβατους δρόμους βρίσκεις την Αρετή που σε εξυψώνει πέρα από τα όρια της ύλης και βιώνεις την Ελευθερία μέσα από την Δίαιτα Βίου που δεν έχει καμία σχέση με μια απλή νηστεία ή την εξοικονόμηση μετοχών και θερμίδων ή σεμνότυφους μικροαστισμούς. Ακόμη όμως και αυτή η Ελευθερία δεν είναι αυτοσκοπός. Το βίωμα της θέλεις να το μοιραστείς και ο σκοπός διαμορφώνεται. Θυσία υπέρ του συνόλου. Μια άσκηση πίστης είναι ο καλός αγώνας για την Ελευθερία. Μέσα σου την έχεις και η πεποίθηση στην Ελευθερία είναι που ξεχωρίζει τους γίγαντες από τους νάνους. Είναι όλα αυτά μαζί με ένα κλείσιμο του ματιού που δηλώνει ότι αν δεν το έχεις μέσα σου, δεν μπορείς να το αποκτήσεις ποτέ.

Οι Έλληνες που θα μπορούσαν να διδάξουν τους δυτικούς για τα βαθύτερα νοήματα των παραμέτρων της κοσμοθεωρίας τους, έδιναν και δίνουν ακόμη αγώνα επιβίωσης. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους δυτικούς, όπως δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε ένα παιδί που πέφτει όταν μαθαίνει να περπατά. Ακόμη και μεγάλοι άνδρες που ακολούθησαν τα αχνάρια της κοσμοθεωρίας αυτής δεν μπόρεσαν εξ ολοκλήρου να την κατακτήσουν. Επειδή δεν κατακτάται όταν δεν ζει μέσα σου, σε κατακτά. Η Λογική με τη στενή δυτική έννοια της ψυχρής υπολογισμένης, στεγνής σκέψης, με την οποία σκέπτονταν δεν τους επέτρεψε να κατακτηθούν από την Ελευθερία εξ ολοκλήρου.

Ας μην μιλάμε λοιπόν για μικρές ιδεολογίες αριστερές και δεξιές που μας χωρίζουν. Αρκετά με τις φιλολογίες, ετυμολογίες, αερολογίες και οποιεσδήποτε ..λογίες περί των ιδεών. Ας μιλήσουμε για καθαρές Ιδέες, ας γίνουμε γίγαντες ξανά. Ό,τι δεν προέρχεται από αυτές της αρχές που μας ενώνουν, θα βουλιάξει και θα χαθεί κάτω από το βάρος της ιστορίας και των δύσκολων αυτών χρόνων. Μόνο οι Ιδέες, τα Οράματα, τα Ιδανικά και η Πίστη σε αυτά θα παραμείνουν, γιατί ήδη βρίσκονται μέσα μας, άρρηκτα δεμένα, σιωπηλά να χορεύουν τυλιγμένα στον γενετικό Κώδικα της ύπαρξής μας, περιμένοντας υπομονετικά το αναπόφευκτο τέλος αυτού του ψεύτικου και ξεφτισμένου κόσμου. Για να δημιουργήσουμε ξανά Ίδιον Πολιτισμό μέσα από την Πίστη στον ίδιο τον Κώδικα.

Νίκη Δαναών

Τι αξίζει το Ελληνικό Έθνος;

Αόρατα νήματα μας «κινούν» εμάς τα μικρά ανθρωπάκια όπως «εκείνοι» επιθυμούν. Στη σκακιέρα τους δεν είμαστε παρά πιόνια που αλλάζουμε θέση ή «φεύγουμε» από το παιχνίδι ως παράπλευρες απώλειες. Έχουν τα σχέδια τους και δεν τους ενδιαφέρει αν πονούμε, πεινούμε, λυπώμαστε ή θυμώνουμε. Όλοι μας είμαστε απλά «στρατιωτάκια» πάνω στη σκακιέρα τους. Για αντάλλαγμα, αφήνουν για εμάς το «καλύτερο» για το άμεσο μέλλον.

Εμφυλιος και Διαμελισμός. Όσο εμείς θα αυτοκτονούμε σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον, «αυτοί» θα μας αφαιρούν ότι χρειάζονται για τη συνέχιση της παρτίδας. Την προηγούμενη φορά που μας οδήγησαν στον Εμφύλιο ήταν για να μην λάβουμε μέρος στη Λεία Πολέμου μετά τον Β’ Παγκόσμιο και για να δημιουργηθεί Σλαβομακεδονικό κράτος. Τώρα, ο εμφύλιος θα γίνει για να μην λάβουμε μέρος στη εκμετάλευση των φυσικών κοιτασμάτων της χώρας. Έρχονται με τα κενά και «φιλικά» του προσωπεία να μας κουνήσουν το δάχτυλο και να μας μαλώσουν σαν άτακτα παιδιά, αυτοί οι βάρβαροι και για να προστατεύσουν τους «άρχοντές» μας που ως υπάκουες και πρόθυμες μαριονέτες δίνουν γή και ύδωρ που δεν τους ανήκει. Οι φίλοι μας. Όταν έχεις μια γυναίκα πόρνη, όλοι σου χτυπούν την πόρτα και θέλουν να γίνουν φίλοι σου.

Γι’ αυτό όσοι πιστεύουν στο έθνος, λέγονται «φασίστες». Όσοι δεν πιστεύουν ονομάζονται προοδευτικοί και είναι πλήρως αρεστοί. Ακόμη και φανατικοί πατριώτες από κούνια έχουν αλλιωθεί από την αντεθνική προπαγάνδα των «αριστερών εταιρειών» και δεν καταλαβαίνουν καν, πόσο επηρεασμένοι είναι από αυτή την πλύση εγκεφάλου. Επειδή «εκείνοι» δεν θέλουν να έχουμε εθνική συνείδηση. Θέλουν να μην υπάρχουμε. Ως έθνος και ως ανεξάρτητο κράτος. Ποια είναι πλέον τα δικαιώματα της «εργατιάς» τώρα που το κράτος και το έθνος διαλύονται; Ποια θα είναι σε λίγο, όταν ολοκληρώσουν τα σχέδια τους; Οι δούλοι δεν έχουν δικαιώματα. Οι δούλοι δεν έχουν ιδιοκτησία. Οι δούλοι δεν έχουν παιδεία, υγεία, εργασία, ελευθερία. Οι δούλοι έχουν μόνο δουλειά και ψωμί. Αυτά και να μη ζηταμε περισσότερα, γιατί υπάρχουν πολλοί λαθρομετανάστες που μπορούν να πάρουν τη θέση μας.

Τι αξίζει το Ελληνικό Έθνος; Τα πάντα. Όλη η περιουσία υλική και πνευματική είναι του έθνους. Το κράτος υπάρχει για να προσφέρει παροχές και να προστατεύει το Ελληνικό Έθνος. Στο κράτος δεν ανήκει τίποτα. Το Έθνος προϋπήρχε του κράτους. Αυτό απελευθερώθηκε κι έκανε δικό του τον πλούτο του χώματος που δικαιωματικά του ανήκε. Από τον πλούτο του υπεδάφους μας και την Ακρόπολη και από τα δένδρα στα δάση μέχρι τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργημάτων των αρχαίων μας προγόνων, όλα μα όλα ανήκουν σ’ εμάς. Τους Έλληνες.

Αλήθεια, έχει έλθει καμία επιταγή στο σπίτι σας από το μερίδιό σας στα πνευματικά δικαιώματα της Πολιτείας του Πλάτωνα; Μήπως αλήθεια, κάποια τέτοιου είδους επιταγή ήλθε στο σπίτι σας από τα εισοδήματα των μουσείων και αρχαιολογικών χώρων της πατρίδας μας; Κάποια επιταγή από τα εισοδήματα των χρυσορυχείων που ενοικιάσθησαν για πενταροδεκάρες; Όχι βέβαια. Τι, αλήθεια, πιστεύετε θα γίνει στα κέρδη από τις γεωτρήσεις φυσικού αερίου που θα ξεπηδήσουν σαν τα μανιτάρια σε εντός ολίγου στις θάλασσές μας; Γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρχουμε.

Μιλώντας για αλήθεια, ποιος χρωστάει; Μήπως είμαστε πλούσιοι; Μήπως ο πλούτος μας, αν ήμασταν κυρίαρχος λαός υπερτερεί εκείνων κρατών της Μέσης Ανατολής; Σε αυτά τα κράτη οι πολίτες δεν παντρεύονται αλλοεθνείς για να μη χάσουν αυτόματα τα δικαιώματα από τα κέρδη που αντιστοιχούν στο κάθε κύτταρο του Έθνους τους. Εμάς μας προπαγανδίζουν τους γάμους με τον κάθε αλλόφυλο και αλλόθρησκο. Γιατί άραγε;

Επειδή όλα μας ανήκουν. Κι αν δεν υπάρχει το Ελληνικό Έθνος, αλλά μόνο ένας λαός που δεν έχει καμία σχέση με τους αρχαίους προγόνους μας ή με εκείνους που πολέμησαν για να έχουμε εμείς δικαιώματα πάνω στον πλούτο μας και όχι οι Τούρκοι ή οι Γερμανοί, τότε σε αυτόν τον λαό δεν ανήκει τίποτα. Οι πολιτικοί μας ξεπουλούν κομμάτι-κομμάτι την περιουσία του κράτους καθημερινά. Την περιουσία που δεν τους ανήκει, αφού ανήκει σε εμάς. Εμείς όμως φταίμε, επειδή εμείς τους δώσαμε την εξουσία να την διαχειριστούν. Αν είχατε έναν κακό διαχειριστή στα οικονομικά του σπιτιού σας, τι θα τον κάνατε; Αν έμπαινε κάποιος στο σπίτι σας κι έφερνε κόσμο για να τους πουλήσει την τηλεόραση, τα χρυσαφικά της μητέρας σας και τον καναπέ σας τι θα κάνατε; Σε τι διαφέρει η διεθνής συμμορία τοκογλύφων και οι εγχώριοι πολιτικοί, από του Τούρκους που έμπαιναν στα ελληνικά χωριά κι έπαιρναν παιδιά για γενίτσαρους, γυναίκες για τα χαρέμια, ζωντανά για φαγητό (αφήνοντας τους Έλληνες πεινασμένους και κομματιασμένους ψυχικά αφού αφαιρούνταν κύτταρα της ψυχής τους); Σε τίποτα. Ζούμε ακριβώς το ίδιο δράμα.

Αυτό είναι που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει. Ότι ψηφίζουμε κάποια υποκείμενα και τους δίνουμε την εξουσία για να ξεπουλούν και να παίρνουν με τη βία αυτό που ανήκει σε εμάς. Που θα έπρεπε αντίθετα να μας πληρώνουν για να ζούμε με τον τρόπο που η φύση μας έπλασε. Να φιλοσοφούμε, να εμπορευόμαστε και να στρατευόμαστε. Ως Έλληνες, όχι σαν δούλοι.

Στον δούλο-κιμά δεν ανήκει τίποτα. Στα έθνη ανήκουν τα πάντα. Και μιας και μας ενδιαφέρει περισσότερο το δικό μας, μήπως θα πρέπει να αλλάξουμε πορεία πλεύσης συντόμως; Οι καρχαρίες καραδωκούν. Αρπάζουν, διότι πέρι αρπαγής πρόκειται, τις χήνες με τα χρυσά αυτά κι εμείς κοιμώμαστε. Αντί να ζούμε όπως συγκεκριμένες χώρες της Μέσης Ανατολής σε μια χώρα με υποδομές και συνθήκες Ελβετίας, κάνουμε τους χαμάληδες μέσα στο δικό μας το οικόπεδο γωνία. Το καλύτερο των πέντε Ηπείρων και των επτά θαλασσών.

Άλλα Έθνη της Ευρώπης ήδη ξεσηκώνονται ενάντια στην αυτοκρατορία. Που δεν έχουν ούτε στο απειροελάχιστο τον πλούτο μας, πνευματικό και υλικό για να ευημερεύσουν κι όμως δεν τους ενδιαφέρει. Θέλουν μόνο να είναι ανεξάρτητοι. Εμείς που έχουμε και την ανεξαρτησία μας υποθηκευμένη και τον πλούτο μας κλεμένο, καθόμαστε και τους κοιτάμε ή τους μουτζώνουμε αγανακτισμένοι. Το χειρότερο δε είναι, ότι χωριζόμαστε σε παρατάξεις με διαφορετικές παντιέρες, επειδή «αυτοί» το επιθυμούν, λες και δε φτάνει απλά και μόνο η λέξη «Έλληνας» για να μας προσδιορίσει.

Σύντομα όλα αυτά θα είναι παρελθόν. Το μέλλον όμως, θα είναι αυτό θα το δημιουργήσουμε εμείς. Με τις πράξεις μας. Μπορούμε να παραμείνουμε αγανακτισμένοι κι εμείς και τα παιδιά μας και τα δισέγγονά μας να ζητιανεύουν και να ζουν σαν δούλοι. Υπάρχουν πολλές χώρες της Αφρικής με αστείρευτο πλούτο. Οι Αφρικανοί όμως θέλουν να φύγουν από τις χώρες τους γιατί ζουν σε φαβέλες.

Εμείς όμως δεν γεννηθήκαμε δούλοι. Πριν από εμάς κάποιοι πολέμησαν για να ζούμε ελεύθεροι, να ορίζουμε και να εκμεταλευόμαστε μόνοι μας την χώρα μας για να επιβιώσουμε και να είμαστε ασφαλείς. Όλα αυτά δεν τα έχουμε πλέον. Ίσως να μην τα είχαμε ποτέ, αφού δίναμε εξουσία σε αυτούς που αποδείχθηκαν και αποδεικνύονται καθημερινά εχθροί μας. Ρίχνουν τις μάσκες. Κοιτάξτε τους. Δεν μας δίνουν επιλογές. Πρέπει να ψηφίζουμε, ή αυτούς ή τους ξαδέλφους τους, τους ανηψιούς και γιούς τους, όλα αυτά τα ανθελληνικά σκουλίκια που ξέρουν μόνο να υπηρετούν. Ακόμη και τους λαθρομετανάστες υπηρετούς, εκτός από αυτούς που τους ταϊζουν τόσα χρόνια. Τα υπολοίμματα των αγάδων των Τούρκων. Ήδη ετοιμάζουν την επόμενη γενιά που θα κρύψουν μέσα στην ταραχή για να εμφανιστούν σας σωτήρες σε μια νέα εποχή πάνω από τις στάχτες. Θυμηθείτε τους όταν θα έλθει η ώρα, γιατί θα τους βρούμε ξανά μπροστά μας.

Νίκη Δαναών