Ευχές για μια καλή χρονιά

Εύχομαι υγεία, αγάπη και ευτυχία σε όλους!

Για να έχουμε τα ως άνω, καλό θα είναι να θυμίζουμε στους εαυτούς μας που και που, ότι πρέπει να προσέχουμε τους ανθρώπους γύρω μας κάθε μέρα και να μη τους θεωρούμε δεδομένους. Δεν μπορούν να δείχνουν κατανόηση, να συγχωρούν ή να παραβλέπουν τα πάντα για πάντα. Η ευτυχία κερδίζεται στο σήμερα, γιατί φτάνει μια ημέρα που μπορεί να μη δούμε το αύριο. Οι ευκαιρίες για την απόκτηση των ως άνω δεν μπορούν να περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία.

Καλό θα ήταν να θυμίζουμε στους εαυτούς μας που και που επίσης, ότι θα πρέπει κι εμείς οι ίδιοι να θέτουμε όρια στον εαυτό μας. Όρια στην κατανόηση και στη συγχώρεση, γιατί πολλές φορές οι γύρω μας το εκμεταλλεύονται, ασυναίσθητα ίσως. Ίσως επειδή είναι πολύ απορροφημένοι με άλλες ασχολίες και δεν το καταλαβαίνουν ότι μας πάτησαν στην πορεία τους. Ίσως επειδή θεωρούν ότι θα είμαστε πάντα εκεί. Κάνουν λάθος.

Οι ευκαιρίες στην ευτυχία και την αγάπη και συνεπώς στην υγεία είναι λίγες και χάνοντας τες ή πετώντας τες στα σκουπίδια, αργά η γρήγορα, θα μας οδηγήσουν στο να ανακαλύψουμε ότι όλα τα υπόλοιπα δεν αξίζουν και πολλά. Όμως όταν μας πατούν τον κάλο κι οι άλλοι δεν ακούν τις διαμαρτυρίες μας, καλό είναι να αλλάζουμε πορεία, αν δεν θέλουμε να δώσουμε μια γροθιά κατευθείαν στη μύτη. Αν μπορούμε και τα δυο καλό είναι να το κάνουμε. Ξεσπάμε.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε εύκολα τους γύρω μας. Δεν μπορούμε να τους κάνουμε να δουν την πραγματικότητα και να αναγνωρίσουν την ευκαιρία που τους χτύπησε την πόρτα. Επειδή όμως κάποιοι από εμάς αναγνωρίζουμε κάποιες από τις ευκαιρίες οποιασδήποτε φύσεως και παλεύουμε για να τις κάνουμε ζώσα πραγματικότητα, δεν σημαίνει ότι οι άλλοι τις βλέπουν. Ή ότι θέλουν να προσπαθήσουν. Ή ότι τις θέλουν γενικά. Αν περιμένουμε να μας το πουν, κακώς περιμένουμε. Θα προσπαθήσουν να πουν ψέματα, όμως δεν έχουν το θάρρος να πουν ότι δεν θέλουν. Όπως δεν έχουν το θάρρος να πουν συγνώμη. Προτιμούν να ρίχνουν το φταίξιμο σε εμάς τους υπόλοιπους, στην κακή τους τύχη,  ή στον ανάδρομο Ερμή. Όμως την αλήθεια δεν θα την πουν. Ούτε ίσως στον εαυτό τους.

Γι' αυτό καλό είναι να κάνουμε έναν έλεγχο της πραγματικότητας στη ζωή μας που και που. Όταν παρακολουθούμε κάποιο φίλο μας, θα πρέπει να ελέγχουμε γιατί το κάνουμε. Ποιες δικές μας ανάγκες ή εμμονές καλύπτουμε, ποια κενά; Όταν απειλούμε ή δίνουμε τελεσίγραφα στους άλλους; Όταν πάλι τους αφήνουμε πίσω μας με ένα "θα" σαν των πολιτικών; Όταν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Καλό είναι θέτουμε ερωτήσεις στον εαυτό μας συχνά. Από τις απαντήσεις, συνήθως, αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, καταλαβαίνουμε αν το καράβι το πάμε αρμονικά λικνιζόμενο στα κύματα, βάρκα-γιαλό ή κατευθείαν στη ξέρα. Αυτό έκανε ο Σωκράτης κι όσο να 'ναι κάτι θα ήξερε παραπάνω. Έπιανε τον κόσμο στον δρόμο και ρώταγε: "Υπάρχει ωραίο;". Ωραία ερώτηση. Ορίστε μερικές άλλες: "Είμαι ευτυχισμένος;" "Κάνω όσα ήθελα όταν ήμουν 12;" "Τι θέλω από τη ζωή μου;" 

Όταν απαντήσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις ή και σε άλλες που θα μας έλθουν στο μυαλό γιατί μας "καίνε" και προσπαθούμε να αλλάξουμε ή να πραγματοποιήσουμε, έστω και κατά προσέγγιση αυτό που ανακαλύψαμε ότι θέλουμε, τότε μόνο θα μπορέσουμε να δράσουμε κι απέναντι στην κοινωνία, το όποιο σύνολο στο οποίο υπαγόμαστε. Όταν δεν μπορούμε να θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα "Τι θέλω από τη ζωή μου;", πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να είναι λιγότερο άδικος; Όταν η πλάστιγγα γέρνει, δεν μπορούν να γίνουν και πολλά καλά κι από την άλλη πλευρά. Αυτή των πράξεών μας ως πολιτικά όντα. Η πόλις δεν κερδίζει, αφού εκεί θα βγάλουμε απωθημένα από όσα χάνουμε από την προσωπική μας ζωή. Από όσα χάνει η ψυχή μας. Κι όταν χάνει δυνάμεις δεν μπορεί να πολεμήσει για κοινούς σκοπούς. Της οφείλουμε πολλά επειδή χάριν αυτής κάνουμε αυτό το ταξίδι. Σε αυτήν έγινε η υπόσχεση γι' αυτό το ταξίδι στ' αστέρια. Κι όταν είναι βαριά, δεν μπορεί να πετάξει. Αν κάποια άλλη ψυχή θέλει να πετάξει μαζί με τη δική μας ψυχή με ίσους όρους, θα την δει δίπλα της. Αν δεν είναι εκεί, ας μην ξεχνάμε ότι μπορεί απλά να κοιτάξει μπροστά και να πετάξει μόνη της.

Καλή χρονιά!

Με αγάπη,

Νίκη Δαναών