Περιμένουμε τη σταγόνα. Εκείνη την απειροελάχιστη, απρόσμενη στιγμή. Το
φύσηγμα του αγέρα που καθαρίζει την ομίχλη και σηκώνει τα πέπλα. Μας χτυπούν πολλές πριν ξυπνήσουμε. Κάποιες απαλά και ανεπαίσθητα, κάποιες δυνατά και αλύπητα. Όμως είναι μια συγκεκριμένη που θα αλλάξει το βλέμμα μας. Το επόμενο άνοιγμα του ματιού βλέπει έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από εκείνον που κοίταζε
πριν κλείσει. Το σφίξιμο στο στομάχι κι εκείνη την έκρηξη μέσα στο κεφάλι που
ακολουθεί τον παλμό. Εκείνον τον κεραυνό
σε έναν ουρανό που δεν καταλάβαμε πότε συννέφιασε.
Δεν είναι ο κόσμος που άλλαξε. Είμαστε εμείς. Εμείς που μέχρι τώρα
περιφερόμασταν άσκοπα αποζητώντας τη ζωή που μας έλεγαν ότι πρέπει να ζήσουμε
με συγκεκριμένο αποδεκτό τρόπο. Εμείς που κινούμασταν σκόπιμα αναζητώντας την
αλήθεια. Εμείς που μεθοδικά προσπαθούσαμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι
ζούμε σε έναν φυσιολογικό κόσμο. Κανείς μας δεν είναι έτοιμος. Επειδή η αλήθεια
ακόμη κι αν την ψάχνουμε είναι ζόρικη. Περισσότερο από την αλήθεια είναι πιο
ζόρικο να παραδεχθούμε ότι δεν την βλέπαμε. Παρόλο που ήταν μπροστά μας. Είναι
δύσκολο να πολεμήσουμε τον εγωισμό μας και να παραδεχθούμε ότι δεν βλέπαμε.
Απλά κοιτούσαμε.
Κοιτούσαμε, ενώ όλα αυτά τα απειροελάχιστα, παράταιρα σημεία στην εικόνα τα
παραβλέπαμε. Όλα αυτά τα κενά στην ιστορία που οι ερμηνείες τους δεν μπορούσαν
να μας πείσουν. Τα κοιτούσαμε ξανά και ξανά κι όμως τα σπρώχναμε στο πίσω μέρος
του μυαλό μας και προσπαθούσαμε να μην ακούμε τη φωνή που μας έλεγε… τι άλλο;
την αλήθεια. Αυτή που ενδόμυχα γνωρίζαμε ούτως ή άλλως. Απλά είχαμε ξεχάσει.
Κι όμως έχουμε την εντύπωση ότι ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε, τον βλέπαμε
και τον αισθανόμασταν δεν υπάρχει πια. Δρόμοι, σπίτια, αυτοκίνητα υπάρχουν γύρω
σου και δεν τα βλέπαμε. Τα κοιτάζουμε πια. Γιατί το κόσμος δεν είναι όλα αυτά.
Είναι τα έμψυχα πλέον που μας απασχολούμε. Επικεντρωνόμαστε σε εκείνες τις
οντότητες που ζουν κι αναπνέουν γύρω μας. Που διαβάζουν την εφημερίδα τους στο
τρένο δίπλα μας ή μας κορνάρουν στο φανάρι. Που πίνουν δίπλα μας καφέ ή
μοιράζονται ώρες από τη ζωή μας. Εκείνοι είναι το ενδιαφέρον μας, το μίσος κι η
αγάπη μας. Ο εχθρός μας. Ή ο σύμμαχός μας, ο συνοδοιπόρος μας.
Είναι λοιπόν η σταγόνα που κάνει τη διαφορά. Κι ενώ κυλάει αργά έξω από το
ποτήρι, προσπαθείς ατομικά να μην χάσεις κανένα από τα κομμάτια του εγκεφάλου
σου. Μην προσπαθείς. Όλο και κάποιο κομμάτι θα αφήσεις πίσω. Είναι μέρος του
εγωισμού που δεν σε άφηνε να δεις την αλήθεια. Κι έτσι πρέπει. Γιατί η αλήθεια
είναι περίπλοκη και χρειάζεται χώρο για να αναπαυθεί και να δώσει εντολή για να
κινήσει τα γρανάζια ξανά.
Σε άλλους πέφτει πιο νωρίς, σε κάποιους πιο αργά και σε άλλους μπορεί και
καθόλου. Η σταγόνα η τελευταία. Ίσως επειδή κάποιοι ξεκινούν να γεμίζουν στάλα
στάλα το μυαλό τους, ενώ άλλοι φροντίζουν να το κρατούν άδειο. Γιατί η ζωή που
τους είπαν ότι πρέπει να ζήσουν με συγκεκριμένο τρόπο τους άρεσε, ή επειδή κάποιων
τα ποτήρια είναι τρύπια. Ποιος ξέρει. Εκείνο όμως στο οποίο δεν δίνει σημασία
σχεδόν κανείς, είναι ποια ήταν η πρώτη σταγόνα. Ίσως γι’ αυτό κάνουμε κύκλους
γύρω από την ουρά μας. Το μοιραίο είναι ότι όταν η τελευταία σταγόνα πέσει, δεν
έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου για να αναζητήσουμε πότε έπεσε η πρώτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου